Le banc - Grand Corps Malade

Je n’sais pas depuis combien de temps je suis assis sur ce banc

Une bonne heure ou vingt minutes, le spectacle est absorbant

J’observe les gens qui passent, moi je me sens à peine là

J'écoute le vent qui trace dans son murmure acapela

Rester assis sur un banc c’est tout un savoir faire

C’est maîtriser les mouvements qu’il faut savoir taire

C’est assumer et afficher son pouvoir de paresse

Le sentir comme une caresse, chasser les crampes qui apparaissent

Moi j’ai de bonnes capacités dans ma force d’inertie

Il faut savoir en profiter, pouvoir lui dire merci

Être assis sur un banc au beau milieu du décor

C’est être au cœur de la vie, mais surtout être en dehors

C’est de cette cachette ouverte que j’observe mon petit monde

Laissant agir à découvert la nonchalance qui m’inonde

Je n’sais pas depuis combien de temps je suis assis sur ce banc

Je regarde les gens pressés, et puis ceux qui font semblant

Face à cette scène de théâtre, je n’peux plus m’arrêter

Je savoure l’espèce humaine dans son immense variété

J’aime les vieux, les gros, les moches, les grandes gueules et les discrets

Les vénères, les beaux gosses, les précis et les distraits

Un enfant apparaît au loin, agitant un p’tit bâton

En plein combat féroce contre une bonne dizaine de dragons

Il se moque bien des regards dans son délire d’innocence

Et disparaît à toute allure, presque aussi vite que l’enfance

Une belle femme entre à présent dans mon champ de vision

De grands yeux clairs, un regard sûr, elle semble sourire sans raison

Je l’a regarde quand elle s’approche, elle marche avec délicatesse

Je l’a regarde quand elle s'éloigne pour admirer ses jolies tresses

Une autre revient des courses, elle est chargée comme une mule

Le visage fermé, le regard presque aussi triste que son pull

Elle porte tout le poids de la routine dans chacun de ses mouvements

À moins que ce soit l’poids des sacs, j’extrapole un peu surement

Mais regarder les gens passer c’est ne les connaître que vingt secondes

Il faut alors imaginer toute une histoire qui corresponde

Comme ces deux jeunes qui parlent en slave, surement des espions russes

Où peut-être juste deux étudiants en échange Erasmus

Alors j’arrête une minute de pousser mon imagination

Pour admirer le dernier style de la nouvelle génération

Des jeans slims et des coiffures comme dans les clips tard le soir

J’ai un peu d’mal à comprendre, j’crois que je suis en train de devenir ringard

Il va falloir que j’me relève, il va être l’heure de se retirer

Je jette un dernier regard panoramique pour m’inspirer

Y’a un vieux qui regarde devant et son p’tit fils qui regarde derrière

C’est peut-être un symbole d’un monde qui marche à l’envers

Je reprends ma route et mes projets, c’est qu’il y’a du pain sur la planche

On a des années à construire, des ambitions sur chaque branche

Mais chaque fois qu’il y’en aura marre de se vouloir trop exigeant

Il nous restera ça, un banc pour regarder les gens

Ik weet niet hoe lang ik op deze bank zit

Een goed uur of twintig minuten, de show is boeiend

Ik kijk naar voorbijgangers, ik voel me er nauwelijks

Ik luister naar de wind die sporen in zijn gefluister acapela

Op een bankje zitten is een vaardigheid

Het is het beheersen van de bewegingen die je moet weten om het zwijgen op te leggen

Het is om zijn macht van luiheid aan te nemen en te tonen

Voel het als een streling, verdrijf de krampen die verschijnen

Ik heb goede capaciteiten in mijn traagheidskracht

Je moet weten hoe je ervan kunt profiteren, om dankjewel te kunnen zeggen

Ga op een bankje midden in het landschap zitten

Het is midden in het leven staan, maar vooral buiten zijn

Vanuit deze open schuilplaats observeer ik mijn kleine wereld

Onbedekt achterlatend de nonchalance die me overspoelt

Ik weet niet hoe lang ik op deze bank zit

Ik kijk naar mensen die haast hebben, en dan naar degenen die doen alsof

Geconfronteerd met deze theaterscène, kan ik niet stoppen

Ik geniet van de menselijke soort in zijn enorme verscheidenheid

Ik hou van de oude, de dikke, de lelijke, de grote monden en de discrete

De eerbiedwaardige, de knappe, de nauwkeurige en de afgeleide

Een kind verschijnt in de verte, zwaaiend met een stokje

In felle strijd tegen een dozijn draken

Hij geeft geen moer om blikken in zijn delirium van onschuld

En verdwijnt op volle snelheid, bijna net zo snel als de kindertijd

Een mooie vrouw komt nu in mijn zicht

Grote heldere ogen, zeker kijken, ze lijkt zonder reden te glimlachen

Ik kijk naar haar als ze dichterbij komt, ze loopt met delicatesse

Ik keek naar haar toen ze wegliep om haar mooie vlechten te bewonderen

Een ander komt terug van winkelen, ze is geladen als een muilezel

Gezicht gesloten, kijk bijna net zo verdrietig als zijn trui

Ze draagt ​​het volle gewicht van routine bij elke beweging

Tenzij het het gewicht van de tassen is, extrapoleer ik zeker een beetje

Maar mensen voorbij zien gaan is ze maar twintig seconden kennen

Je moet je dan een heel verhaal voorstellen dat overeenkomt

Zoals deze twee jonge mensen die Slavisch spreken, zeker Russische spionnen

Waar misschien maar twee Erasmus uitwisselingsstudenten

Dus ik stop even met mijn fantasie te pushen

Om de nieuwste stijl van de nieuwe generatie te bewonderen

Skinny jeans en kapsels zoals in de late night clips

Ik heb een beetje moeite om het te begrijpen, ik denk dat ik nerdy aan het worden ben

Ik moet opstaan, het wordt tijd om met pensioen te gaan

Ik werp nog een laatste panoramische blik voor inspiratie

Er is een oude man die vooruitkijkt en zijn kleinzoon die achterom kijkt

Misschien is het een symbool van een wereld die op zijn kop staat

Ik ben onderweg en mijn plannen zijn dat er werk aan de winkel is

We hebben jaren om op te bouwen, ambities op elke tak

Maar wanneer er genoeg is om te veeleisend te willen zijn

We houden dit over, een bank om mensen te kijken