Il nous restera ça - Grand Corps Malade

Quand ce système brutal qu’on essaye d’apprivoiser

Nous aura vidé d’nos âmes et de nos dernières bonnes idées

Il nous restera ça

Quand les mythos d’en haut auront fait élire les chiens

Que la culture et l’ouverture seront des souvenirs lointains

Il nous restera ça

Quand on sera tous endormis par les discours des marchands de sable

Et qu’on aura qu’nos utopies pour raconter nos propres fables

Il nous restera ça

Il nous restera ça

Quelques papiers griffonnés, quelques rimes à enrichir

A la face d’un monde hanté par un futur sans avenir

On pourra dire qu’on a tenté d’s’ouvrir un peu une veine

Pour faire couler une encre honnête, avoir mal pour être soi-même

On essayera de se souvenir pourquoi on a commencé ça

Faut trouver l’urgence d'écrire, le plus important c’est ça

Être soi même malgré tout, naïf, décidé, bavard

On absorbera les mots en trop sur un bout d’papier buvard

On essayera de se souvenir qu’on a fait ça sans calculer

On a noirci sans rougir tout ce qu’on trouvait d’immaculé

Comme un réflexe dérisoire, c'était bon quand j’y pense

Et on a rempli des pages comme tu t’es rempli la panse

Certains diront qu'ça sert à rien mais qui pourra nous raisonner?

On sera toujours plus d’un à continuer d’faire résonner

Quelques cordes vocales têtues qui n’feront pas leur age

Tels des poètes torses nus un peu perdus dans l’orage

Dans la tempête où le chiffre a pris l’dessus sur le verbe

On se sent bien à nos places un peu comme un poisson dans l’herbe

Personne ne peut l’cacher on a la rime anachronique

Dans ce monde de 4G on cherche des cabines téléphoniques

Sans réseau, sans raison, comme le roseau nous plions

Hors fuseau, hors saison, nos dernières forces nous trions

Pour arroser encore la source qu’on n’laissera pas tarir

Et même les deux pieds dans l’eau, on entendra encore nos rires

On entendra encore nos joies, on entendra encore les cris

Ceux des vrais, ceux des enfants qui nous font croire à l’envie

L’envie d’regarder au-dessus voir qu’y’a encore des étages

Et qu’ils pourront y grimper avec en poche cet héritage

Ces quelques mots, ces quelques textes qui nous aident à penser

Qu’on a pas fait tout ça pour rien, qu’y’aura une trace du passé

Il leur restera ça, ces quelques moments choisis

Dans ce monde de brutes, quelques grammes de poésie

Wanneer dit meedogenloze systeem dat we proberen te temmen

Zal ons van onze ziel en van onze laatste goede ideeën hebben ontdaan

Hier blijven we mee zitten

Wanneer de mythos van boven de honden hebben gekozen

Die cultuur en openheid zullen verre herinneringen zijn

Hier blijven we mee zitten

Wanneer we allemaal slapen met het gepraat van de zandmannen

En we zullen alleen onze utopieën hebben om onze eigen fabels te vertellen

Hier blijven we mee zitten

Hier blijven we mee zitten

Sommige gekrabbelde papieren, enkele rijmpjes om te verrijken

Geconfronteerd met een wereld die wordt achtervolgd door een toekomst zonder toekomst

We kunnen zeggen dat we probeerden een ader een beetje te openen

Eerlijke inkt morsen, pijn doen om jezelf te zijn

We zullen proberen te onthouden waarom we dit zijn begonnen

Je moet de urgentie vinden om te schrijven, het belangrijkste is dat

Blijf ondanks alles jezelf, naïef, vastberaden, spraakzaam

We nemen de extra woorden op een stuk vloeipapier op

We zullen proberen te onthouden dat we dit hebben gedaan zonder te rekenen

We verduisterden zonder te blozen alles wat we onberispelijk vonden

Als een schamele reflex, het was goed als ik erover nadenk

En we vulden pagina's zoals jij je buik vulde

Sommigen zullen zeggen dat het nutteloos is, maar wie kan met ons redeneren?

We zullen altijd meer dan één zijn om te blijven resoneren

Een paar koppige stembanden die hun leeftijd niet laten zien

Als shirtloze dichters een beetje verdwaald in de storm

In de storm waar het nummer het werkwoord overnam

We voelen ons goed in onze stoelen een beetje als een vis in het gras

Niemand kan het verbergen, we hebben het anachronistische rijm

In deze 4G-wereld zijn we op zoek naar telefooncellen

Zonder netwerk, zonder reden, zoals het riet dat we buigen

Buiten de tijdzone, buiten het seizoen, onze laatste sterke punten sorteren we

Om de bron weer water te geven die we niet laten opdrogen

En zelfs met beide voeten in het water, zullen we nog steeds ons gelach horen

We zullen nog steeds onze vreugde horen, we zullen nog steeds de kreten horen

Die van de echte, die van de kinderen die ons doen geloven in jaloezie

De wens om naar boven te kijken om te zien dat er nog verdiepingen zijn

En dat ze het kunnen beklimmen met dit erfgoed op zak

Deze paar woorden, deze paar teksten die ons helpen nadenken

Dat we dit allemaal niet voor niets hebben gedaan, dat er een spoor van het verleden zal zijn

Ze blijven hiermee zitten, die selecte momenten

In deze wereld van pestkoppen, een paar gram poëzie