Enfant de la ville - Grand Corps Malade

J’avoue que c’est bon de se barrer à la mer ou à la campagne

Quand tu ressens ce besoin, quand ton envie de verdure t’accompagne

Nouvelles couleurs, nouvelles odeurs, ça rend les sens euphoriques

Respirer un air meilleur ça change de mon bout de périphérique

Est-ce que t’as déjà bien écouté le bruit du vent dans la forêt

Est-ce que t’as déjà marché pieds nus dans l’herbe haute, je voudrais

Surtout pas représenter l'écolo relou à 4 centimes

Mais la nature nourrit l’homme et rien que pour ça faut qu’on l’estime

Donc la nature je la respecte, c’est peut-être pour ça que j'écris en vers

Mais c’est tout sauf mon ambiance, j’appartiens à un autre univers

Si la campagne est côté face, je suis un produit du côté pile

Là où les apparts s’empilent, je suis enfant de la ville

Je sens le c œur de la ville qui cogne dans ma poitrine

J’entends les sirènes qui résonnent mais est-ce vraiment un crime

D’aimer le murmure de la rue et l’odeur de l’essence

J’ai besoin de cette atmosphère pour développer mes sens

Je suis un enfant de la ville, je suis un enfant du bruit

J’aime la foule quand ça grouille, j’aime les rires et les cris

J'écris mon envie de croiser du mouvement et des visages

Je veux que ça claque et que ça sonne, je ne veux pas que des vies sages

Je trempe ma plume dans l’asphalte, il est peut-être pas trop tard

Pour voir un brin de poésie même sur nos bouts de trottoirs

Le bitume est un shaker où tous les passants se mélangent

Je ressens ça à chaque heure et jusqu’au bout de mes phalanges

Je dis pas que le béton c’est beau, je dis que le béton c’est brut

Ca sent le vrai, l’authentique, peut-être que c’est ça le truc

Quand on le regarde dans les yeux, on voit bien que s’y reflètent nos vies

Et on comprend que slam et hip-hop ne pouvaient naître qu’ici

Difficile de traduire ce caractère d’urgence

Qui se dégage et qu’on vit comme une accoutumance

Besoin de cette agitation qui nous est bien familière

Je t’offre une invitation pour cette grande fourmilière

J’suis allé à New York, je me suis senti dans mon bain

Ce carrefour des cultures est un dictionnaire urbain

J’ai l’amour de ce désordre et je ris quand les gens se ruent

Comme à l’angle de Broadway et de la 42ème rue

Je me sens chez moi à Saint-Denis, quand y’a plein de monde sur les quais

Je me sens chez moi à Belleville ou dans le métro New-yorkais

Pourtant j’ai bien conscience qu’il faut être sacrément taré

Pour aimer dormir coincé dans 35 mètres carrés

Mais j’ai des explications, y’a tout mon passé dans ce bordel

Et face à cette folie, j’embarque mon futur à bord d’elle

A bord de cette pagaille qui m'égaye depuis toujours

C’est beau une ville la nuit, c’est chaud une ville le jour

Moi dans toute cette cohue je promène ma nonchalance

Je me ballade au ralenti et je souris à la chance

D'être ce que je suis, d'être serein, d'éviter les coups de surin

D'être sur un ou deux bons coups pour que demain sente pas le purin

Je suis un enfant de la ville donc un fruit de mon époque

Je vois des styles qui défilent, enfants du melting-pot

Je suis un enfant tranquille avec les poches pleines d’espoir

Je suis un enfant de la ville, ce n’est que le début de l’histoire

Ik geef toe dat het goed is om naar de zee of naar het platteland te gaan

Wanneer je deze behoefte voelt, wanneer je verlangen naar groen je vergezelt

Nieuwe kleuren, nieuwe geuren, het maakt de zintuigen euforisch

Adem betere lucht in, het verandert mijn apparaateinde

Heb je ooit goed geluisterd naar het geluid van de wind in het bos?

Heb je ooit op blote voeten in hoog gras gelopen, ik wens

Vertegenwoordig vooral niet de domme ecoloog voor 4 cent

Maar de natuur voedt de mens en alleen daarom moeten we hem waarderen

Dus ik respecteer de natuur, misschien schrijf ik daarom in verzen

Maar dat is alles behalve mijn vibe, ik behoor tot een ander universum

Als de campagne hoofden is, ben ik een muntproduct

Waar de appartementen opstapelen, ben ik een stadskind

Ik voel het hart van de stad in mijn borst bonzen

Ik hoor de sirenes rinkelen, maar is het echt een misdaad?

Om te houden van het gefluister van de straat en de geur van benzine

Ik heb deze sfeer nodig om mijn zintuigen te ontwikkelen

Ik ben een stadskind, ik ben een lawaaikind

Ik hou van de menigte als het bruisend is, ik hou van het gelach en het geschreeuw

Ik schrijf mijn verlangen om beweging en gezichten te ontmoeten

Ik wil dat het klikt en rinkelt, ik wil geen wijze levens

Ik doop mijn pen in het asfalt, misschien is het nog niet te laat

Om een ​​beetje poëzie te zien, zelfs aan onze uiteinden van trottoirs

Bitumen is een shaker waar alle voorbijgangers zich mengen

Ik voel het elk uur en tot het einde van mijn knokkels

Ik zeg niet dat beton mooi is, ik zeg dat beton rauw is

Ruikt echt, authentiek, misschien is dat het ding

Als we in zijn ogen kijken, zien we dat ons leven daarin wordt weerspiegeld

En we begrijpen dat slam en hiphop alleen hier geboren kunnen worden

Moeilijk om deze urgentie te vertalen

Die naar voren komt en we leven als een verslaving

Heb je die bekende drukte nodig

Ik bied je een uitnodiging aan voor deze grote mierenhoop

Ik ging naar New York, ik voelde me in mijn bad

Dit kruispunt van culturen is een stedelijk woordenboek

Ik hou van deze rotzooi en ik lach als mensen zich haasten

Zoals op de hoek van Broadway en 42nd Street

Ik voel me thuis in Saint-Denis, als er veel mensen op de kades zijn

Ik voel me thuis in Belleville of in de metro van New York

Toch ben ik me er terdege van bewust dat je verdomd gek moet zijn

Om te houden van slapen vast in 35 vierkante meter

Maar ik heb verklaringen, er is al mijn verleden in deze puinhoop

En ondanks deze waanzin, neem ik mijn toekomst aan boord

Aan boord van deze puinhoop die me altijd opvrolijkt

Het is een prachtige stad 's nachts, het is een warme stad overdag

Ik in al deze verliefdheid, ik loop mijn nonchalance

Ik loop in slow motion rond en lach om geluk

Om te zijn wie ik ben, om kalm te zijn, om de slagen te vermijden

Om op een of twee goede shots te zijn, zodat morgen niet naar gier ruikt

Ik ben een stadskind dus een vrucht van mijn tijd

Ik zie stijlen rollen, kinderen van de smeltkroes

Ik ben een rustig kind met hoopvolle zakken

Ik ben een stadskind, dat is nog maar het begin van het verhaal