Charades - Grand Corps Malade

Mon premier c’est du bitume c’est de la matière, désolé

C’est des fenêtres dans des cubes face à un horizon morcelé

Et puis c’est des couloirs son courbe entre deux falaises de béton

Tant de construction humaine et si peu de nature qui lui répond

Mon deuxième c’est des gens qui vivent très proches les uns des autres

Et ne se regardent pas forcément même quand ils habitent côte à côte

Mais quand parfois ils osent se parler dans une impulsion citoyenne

Ça rend le décor plus doré et puis ça ouvre sur mon troisième

Mon troisième c’est du mélange des rencontres et des partages

Ca crée une alchimie étrange qui nous fait grandir à chaque âge

Y’a des sourires dans toutes les langues et des différences qui s’effacent

J’ai vu de belles vies apaisées et j’ai vu aussi les vies d’en face

Mon tout c’est la grande ville je me promène dans ses charades

Je me trompe parfois de sens et dans chaque erreur je me balade

Je l’ai choisie depuis longtemps comme le meilleur terrain de jeu

Pour lui parler parfois j’avoue j’ai tenté de m’y perdre un peu

Mon tout c’est la grande ville elle m’a saisi depuis l’enfance

Je la connais trop bien je la critique et je l’encense

Je la tutoie depuis longtemps même si jamais elle ne se dévoile

J’ai tenté de l’apprivoiser c’est elle qui m’a pris dans sa toile

Elle m’a nourri, elle m’a formé, elle m’a offert de son ivresse

Elle a failli me voir tomber, me reprendre de justesse

Et quand sa nuit m’offrait l’asphalte comme seul et unique horizon

Elle s’est révélée comme la préface de toutes mes inspirations

Et aujourd’hui encore quand je rentre seule et très tard

Que la grande ville s’est habillée de son gros blouson de pluie noire

J’aime bien qu’elle me retienne, qu’elle me regarde dans les yeux

Elle sait que je lui cède et je retourne m’y perdre un peu

Mon premier c’est une clameur sougacente, permanente

Un murmure familier comme une rumeur rassurante

C’est un tourbillon de voix et de reflet de lumières

C’est du mouvement de la musique, des rires et plaisirs populaires

Mon deuxième c’est le silence est le chagrin des ruelles mortes

C’est de la tristesse derrière les murs et de l’isolement derrière les portes

C’est la misère à ciel ouverte et la détresse en libre accès

Face aux odeurs de pourriture et des déchets de nos excès

Mon troisième est une terre d’expérience, un laboratoire

Pour les progrès et les dangers que le futur va faire valoir

C’est le règne des contrastes qui fait que notre société tremble

Qui nous contraint à vivre seul, qui nous enseigne à vivre ensemble

Mon tout c’est la grande ville je me promène dans ses charades

Je me trompe parfois de sens et dans chaque erreur je me balade

Je l’ai choisie depuis longtemps comme le meilleur terrain de jeu

Pour lui parler parfois j’avoue j’ai tenté de m’y perdre un peu

Mon tout c’est la grande ville elle m’a saisi par mes 5 sens

En me donnant ses codes, elle m’a volé mon innocence

Mais elle m’a éveillé, réveillé, révélé en m’abritant

Je reste émerveillée et égayé par elle et tous ses habitants

Elle m’a appris, elle m’a conquis, elle m’a offert de sa folie

Je sais qu’elle n’est pas tout le temps belle je la trouve tellement jolie

Et quand j’ai traversé ses jours et ses nuits sans transition

Elle s’est révélée comme la préface de toutes mes inspirations

Et aujourd’hui encore quand je rentre seule et très tard

Que la grande ville s’est habillée de son gros blouson de pluie noire

J’aime bien qu’elle me retienne, qu’elle me regarde dans les yeux

Elle sait que je lui cède et je retourne m’y perdre un peu

À ton tour de la grande ville tu vas découvrir les charades

Tu vas te laisser surprendre sans vraiment chercher de parade

Tu vas l’aimer, la détester, et comme je connais bien ce jeu

Je vais flipper quand tu choisiras de t’y perdre un peu

Mijn eerste is bitumen, het maakt niet uit, sorry

Het zijn ramen in kubussen die uitkijken op een gefragmenteerde horizon

En dan is het de bocht tussen twee betonnen kliffen

Zoveel menselijke constructie en zo weinig natuur die erop reageert

Mijn tweede zijn mensen die heel dicht bij elkaar wonen

En kijken elkaar niet per se aan, zelfs niet als ze naast elkaar leven

Maar als ze soms in een burgerzin met elkaar durven praten

Het maakt het decor meer goudkleurig en dan opent het op mijn derde

Mijn derde is een mix van ontmoeten en delen

Het creëert een vreemde chemie die ons op elke leeftijd doet groeien

Er zijn glimlachen in alle talen en verschillen die vervagen

Ik heb prachtige, vredige levens gezien en ik heb ook tegenovergestelde levens gezien

Mijn alles is de grote stad, ik loop in zijn poppenkast

Ik maak soms een fout en bij elke fout dwaal ik af

Ik heb het lang geleden gekozen als de beste speeltuin

Om soms met hem te praten, geef ik toe dat ik er een beetje in probeerde te verdwalen

Mijn alles is de grote stad, het heeft me van kinds af aan gegrepen

Ik ken haar te goed, ik bekritiseer haar en prijs haar

Ik ken haar al heel lang, ook al onthult ze zichzelf nooit

Probeerde haar te temmen, ze ving me in haar web

Ze voedde me, ze trainde me, ze gaf me haar dronkenschap

Ze zag me bijna vallen, tilde me amper op

En toen zijn nacht me het asfalt aanbood als enige echte horizon

Het bleek het voorwoord te zijn van al mijn inspiraties

En zelfs vandaag als ik alleen en heel laat thuiskom

Dat de grote stad zijn grote zwarte regenjas aantrok

Ik vind het leuk als ze me vasthoudt, me in de ogen kijkt

Ze weet dat ik aan haar toegeef en ik ga terug en verdwaal er een beetje in

Mijn eerste is een constant, constant geschreeuw

Een vertrouwd gefluister als een geruststellend gerucht

Het is een wervelwind van stemmen en weerspiegeling van licht

Het is muziekbeweging, populair gelach en plezier

Mijn tweede is de stilte is het verdriet van de dode straten

Het is verdriet achter muren en eenzaamheid achter deuren

Het is ellende in de open lucht en nood in de open lucht

Geconfronteerd met de geuren van rot en de verspilling van onze excessen

Mijn derde is een land van ervaring, een laboratorium

Voor de vooruitgang en de gevaren die de toekomst zal brengen

Het is de heerschappij van contrasten die onze samenleving doet beven

Die ons dwingt om alleen te leven, die ons leert samen te leven

Mijn alles is de grote stad, ik loop in zijn poppenkast

Ik maak soms een fout en bij elke fout dwaal ik af

Ik heb het lang geleden gekozen als de beste speeltuin

Om soms met hem te praten, geef ik toe dat ik er een beetje in probeerde te verdwalen

Mijn alles is de grote stad, het greep me bij mijn 5 zintuigen

Ze gaf me haar codes en stal mijn onschuld

Maar ze maakte me wakker, maakte me wakker, onthuld door me te beschermen

Ik blijf verbaasd en verheven door haar en al haar bewoners

Ze leerde me, ze overwon me, ze gaf me haar waanzin

Ik weet dat ze niet altijd mooi is, ik vind haar zo mooi

En toen ik dagen en nachten door haar liep zonder overgang

Het bleek het voorwoord te zijn van al mijn inspiraties

En zelfs vandaag als ik alleen en heel laat thuiskom

Dat de grote stad zijn grote zwarte regenjas aantrok

Ik vind het leuk als ze me vasthoudt, me in de ogen kijkt

Ze weet dat ik aan haar toegeef en ik ga terug en verdwaal er een beetje in

Jouw beurt naar de grote stad, je zult de charades ontdekken

Je zult verrast zijn zonder echt op zoek te gaan naar een parade

Je zult het geweldig vinden, het haten, en hoe goed ken ik dit spel

Ik word gek als je ervoor kiest om er een beetje in te verdwalen