Acouphènes - Grand Corps Malade

J’entends Brassens sur un vinyle, «Chanson pour l’auvergnat»

J’entends l’accent d’ma grand-mère quand elle chantait «Ramona»

J’entends les voix d’mes parents, de celles qui rassurent

J’entends ma plume sur un papier, et les premières ratures

J’entends Maguy à la télé qui sonne la fin du week-end

J’entends ma mère, pour me bercer, qui vient chanter «Göttingen»

J’entends la sérénité, la quiétude et l’harmonie

J’entends mon premier texte qui parle de famille unie

J’entends ma sœur dans sa chambre qui écoutait les Cure

J’entends nos cris d’enfants quand on sortait dans la cour

J’entends la sonnerie du collège qui annonce la fin d’l’heure

J’entends toujours beaucoup plus de fous rires que de pleurs

J’entends les portes du métro et la cohue d’la ligne treize

J’entends l’accent des clandos qui vendent des frites/merguez

J’entends les piliers d’bars qui philosophent et théorisent

J’entends le clocher d’la mairie qui sonne le temps des cerises

Est-ce que c’est grave, docteur, tous ces bruits dans mon esprit?

Est-ce un trop plein d’souvenirs et mon cerveau qui réagit?

Est-ce que ça doit m’faire peur?

En fait, je pense que j’ai compris

Tous ces murmures, c’est juste des acouphènes de nostalgie

J’entends les break-beats à l’ancienne et les premiers phrasés hip-hop

J’entends les bombes de peinture, j’voulais taguer avec mes potes

Mais j’entends leurs ricanements devant mes tags pathétiques

J’suis retourné faire du sport, j’avais un art plus athlétique

J’entends des terrains en parquet, des ballons qui rebondissent

Des clameurs en paquets et des semelles qui crissent

J’entends siffler les arbitres et chanter dans les vestiaires

J’entends gueuler l’entraîneur, comme si le match était hier

J’entends les vannes les plus folles sur les playgrounds de Marville

Les champions d’France de Chambrette habitaient tous dans ma ville

Sur ces terrains en bitume, j’ai usé tellement d’semelles

J’pouvais jouer au clair de lune et, ça, sept jours par semaine

J’entends le bel accent corse chaque été, loin d’la grisaille

J’entends des chants polyphoniques au lever du jour à Morosaglia

J’entends trinquer les Moresques et tous ces liens qui se soudent

J’entends qu’on m’appelle «fradé», j’entends «pace e salute»

Est-ce que c’est grave, docteur, tous ces bruits dans mon esprit?

Est-ce un trop plein d’souvenirs et mon cerveau qui réagit?

Est-ce que ça doit m’faire peur?

En fait, je pense que j’ai compris

Tous ces murmures, c’est juste des acouphènes de nostalgie

Je n’m’inquiète pas, docteur, de tous ces drôles d’acouphènes

Quand ils arrivent, je les écoute, je les accueille et j’les aime

Le passé ne me hante pas mais j’oublie pas ses caprices

J’n’ai pas peur de ré-ouvrir deux ou trois cicatrices

Ça y est, je ne crains plus tous ces beaux acouphènes

Quand ils arrivent, je les écoute, je les accueille et j’les aime

Ils sont les codes de mon histoire, c’est comme un écho apaisant

Ils forment un rythme, une mélodie et ils font danser mon présent

Ik hoor Brassens op een vinyl, "Chanson pour l'auvergnat"

Ik hoor het accent van mijn oma toen ze "Ramona" zong

Ik hoor de stemmen van mijn ouders, van hen die geruststellen

Ik hoor mijn pen op een papier, en de eerste uitwissingen

Ik hoor Maguy op tv rinkelen aan het einde van het weekend

Ik hoor mijn moeder, om me te wiegen, die "Göttingen" komt zingen

Ik hoor sereniteit, rust en harmonie

Ik hoor mijn eerste sms over een verenigd gezin

Ik hoor mijn zus in haar kamer luisteren naar de Cures

Ik hoor het gehuil van onze kinderen toen we naar buiten gingen in de tuin

Ik hoor de schoolbel het einde van het uur aankondigen

Ik hoor altijd veel meer lachen dan huilen

Ik hoor de metro deuren en de drukte van lijn dertien

Ik hoor het accent van de clando's die friet/merguez verkopen

Ik hoor de pilaren van tralies die filosoferen en theoretiseren

Ik hoor de klokkentoren van het stadhuis luiden het kersenseizoen

Is het erg, dokter, al deze geluiden in mijn hoofd?

Zijn het te veel herinneringen en reageren mijn hersenen?

Moet dat me bang maken?

Eigenlijk denk ik dat ik het snap

Al dat gefluister, het is gewoon nostalgie tinnitus

Ik hoor ouderwetse breakbeats en vroege hiphopfrasering

Ik hoor de verfbommen, ik wilde taggen met mijn vrienden

Maar ik hoor hun gegiechel om mijn zielige tags

Ik ging weer sporten, ik had een meer atletische kunst

Ik hoor hardhouten banen, ballen stuiteren

Huilt in bundels en krakende zolen

Ik hoor de scheidsrechters fluiten en zingen in de kleedkamer

Ik hoor de coach schreeuwen alsof de wedstrijd gisteren was

Ik hoor de gekste kranen op de speelplaatsen van Marville

De kampioenen van Frankrijk van Chambertte woonden allemaal in mijn stad

Op deze asfaltbanen heb ik zoveel zolen gebruikt

Ik zou in het maanlicht kunnen spelen en dat, zeven dagen per week

Ik hoor elke zomer het prachtige Corsicaanse accent, ver van de grijsheid

Ik hoor polyfone liederen bij het aanbreken van de dag in Morosaglia

Ik hoor de Moresques roosteren en al deze schakels die zijn gelast

Ik hoor dat ze me "fradé" noemen, ik hoor "pace e salute"

Is het erg, dokter, al deze geluiden in mijn hoofd?

Zijn het te veel herinneringen en reageren mijn hersenen?

Moet dat me bang maken?

Eigenlijk denk ik dat ik het snap

Al dat gefluister, het is gewoon nostalgie tinnitus

Het kan me niet schelen, dokter, over al die grappige tinnitus

Als ze aankomen, luister ik naar ze, ik verwelkom ze en ik hou van ze

Het verleden achtervolgt me niet, maar ik vergeet zijn grillen niet

Ik ben niet bang om twee of drie littekens te heropenen

Dat was het, ik ben niet meer bang voor al die mooie tinnitus

Als ze aankomen, luister ik naar ze, ik verwelkom ze en ik hou van ze

Het zijn de codes van mijn verhaal, het is als een rustgevende echo

Ze vormen een ritme, een melodie en ze laten mijn huidige dansen