Les oubliés - Gauvain Sers

Devant le portail vert de son école primaire

On l’reconnaît tout d’suite

Toujours la même dégaine avec son pull en laine

On sait qu’il est instit

Il pleure la fermeture à la rentrée future

De ses deux dernières classes

Il paraît qu’le motif c’est le manque d’effectif

Mais on sait bien c’qui s’passe

On est les oubliés

La campagne, les paumés

Les trop loin de Paris

Le cadet d’leurs soucis

À vouloir regrouper les cantons d'à côté en 30 élèves par salle

Cette même philosophie qui transforme le pays en un centre commercial

Ça leur a pas suffit qu’on ait plus d'épicerie

Que les médecins se fassent la malle

Y’a plus personne en ville, y’a que les banques qui brillent dans la rue

principale

On est les oubliés

La campagne, les paumés

Les trop loin de Paris

Le cadet d’leurs soucis

Qu’il est triste le patelin avec tous ces ronds-points

Qui font tourner les têtes

Qu’il est triste le préau sans les cris des marmots

Les ballons dans les fenêtres

Même la p’tite boulangère se demande c’qu’elle va faire

De ses bon-becs qui collent

Même la voisine d’en face elle a peur, ça l’angoisse

Ce silence dans l'école

On est les oubliés

La campagne, les paumés

Les trop loin de Paris

Le cadet d’leurs soucis

Quand dans les plus hautes sphères couloirs du ministère

Les élèves sont des chiffres

Y’a des gens sur l’terrain de la craie plein les mains

Qu’on prend pour des sous-fifres

Ceux qui ferment les écoles les cravatés du col

Sont bien souvent de ceux

Ceux qui n’verront jamais ni de loin ni de près

Un enfant dans les yeux

On est les oubliés

La campagne les paumés

Les trop loin de Paris

Le cadet de leur soucis

On est troisième couteau

Dernière part du gâteau

La campagne, les paumés

On est les oubliés

Devant le portail vert de son école primaire

Y’a l’instit du village

Toute sa vie, des gamins

Leur construire un lendemain

Il doit tourner la page

Voor de groene poort van zijn basisschool

We herkennen het meteen

Altijd dezelfde look met haar wollen trui

We weten dat hij een instituut is

Hij rouwt om de sluiting bij de toekomstige start van het schooljaar

Van zijn laatste twee lessen

Het lijkt erop dat de reden het gebrek aan personeel is?

Maar we weten wat er aan de hand is

Wij zijn de vergetenen

Het platteland, de verliezers

Te ver van Parijs

De jongste van hun zorgen

De aangrenzende kantons willen groeperen in 30 studenten per kamer

Dezelfde filosofie die van het land een commercieel centrum maakt

Het was niet genoeg voor hen dat we meer boodschappen hadden

Laat de dokters wegkomen

Er is niemand meer in de stad, alleen de banken die schitteren in de straat

hoofd

Wij zijn de vergetenen

Het platteland, de verliezers

Te ver van Parijs

De jongste van hun zorgen

Hoe triest is het dorp met al die rotondes

die hoofden doen draaien

Hoe triest is de binnenplaats zonder de kreten van de snotaapjes

De ballonnen in de ramen

Zelfs de kleine bakker vraagt ​​zich af wat ze gaat doen

Van zijn plakkerige bon-becs

Zelfs de buurvrouw aan de overkant is bang, dat baart haar zorgen

Deze stilte in de school

Wij zijn de vergetenen

Het platteland, de verliezers

Te ver van Parijs

De jongste van hun zorgen

Wanneer in de hoogste zalen van bediening

Studenten zijn nummers

Er zijn mensen op het veld met krijt vol handen

Dat nemen we voor ondergeschikten

Degenen die de scholen sluiten, binden de halsband vast

Zijn vaak van die

Degenen die nooit van ver of dichtbij zullen zien

Een kind in de ogen

Wij zijn de vergetenen

De verloren campagne

Te ver van Parijs

De jongsten van hun zorgen

Wij zijn derde mes

Laatste stukje van de taart

Het platteland, de verliezers

Wij zijn de vergetenen

Voor de groene poort van zijn basisschool

Daar is de dorpsleraar

Zijn hele leven, kinderen

Bouw ze een morgen

Hij moet de pagina omslaan