Vite - Francesco Guccini

Mi affascina il mistero delle vite

che si dipanano lungo la scacchiera

di giorni e strade, foto scolorite

memoria di vent anni o di una sera.

E mi coinvolge l eterno gocciolare

e il tempo sopra il viso di un passante

e il chiedermi se nei suoi occhi appare

l insulto di una morte o di un amante,

la rete misteriosa dei rapporti

che lega coi suoi fili evanescenti

la giostra eterna di ragioni o torti

il rintocco scaglioso dei momenti,

il mondo visto con gli occhi asfaltati

rincorrendo il balletto delle ore

noi che sappiamo dove siamo nati

ma non sapremo mai dove si muore.

Mi piace rovistare nei ricordi

di altre persone, inverni o primavere

per perdere o trovare dei raccordi

nell apparente caos di un rigattiere:

quadri per cui qualcuno?

stato in posa,

un cannocchiale che ha guardato un punto,

un mappamondo, due bijou, una rosa,

ciarpame un tempo bello e ora consunto,

pensare chi pu?

averli adoperati,

cercare una risposta alla sciarada

del perch?

sono stati abbandonati

come un cane lasciato sulla strada.

Oggetti che qualcuno ha forse amato

ora giacciono l?, senza un padrone,

senza funzione, senza storia o stato,

nell intreccio di caso o di ragione.

E la mia vita cade in altra vita

ed io mi sento solamente un punto

lungo la retta lucida e infinita

di un meccanismo immobile e presunto.

Tu sei quelli che son venuti prima

che in parte hai conosciuto, e quelli dopo

che non conoscerai, come una rima

vibrante e bella, per?

senza scopo.

E inutile cercare una risposta,

sai che non ce ne sono e allora tenti

un bussare distratto a quella porta

che si chiuse soltanto ai sentimenti.

Non saprai e non sai.

Questo dolore che vagli fra le magli di un tuo cribro

svanisce un po nel contemplare un fiore

si scorda fra le pagine di un libro.

Perch?

non si fa a meno di altre vite

anche rubate a pagine che sfogli

oziosamente, e ambiguo le hai assorbite

da fantasmi inventati che tu spogli

rivestendoti in loro piano piano

come se ti scoprissi in uno specchio

L Uomo a Dublino, o l?

ultimo Mohicano

che ai 25 si sentiva vecchio.

E percorriamo strade non pi?

usate

figurando chi un giorno ci passava

e scrutiamo le case abbandonate

chiedendoci che vite le abitava,

perch?

la nostra?

sufficiente appena

ne mescoliamo inconsciamente il senso

Ik ben gefascineerd door het mysterie van levens

die zich langs het schaakbord ontvouwen

van dagen en straten, vervaagde foto's

herinnering aan twintig jaar of één avond.

En ik ben betrokken bij het eeuwige druipen

en tijd over het gezicht van een voorbijganger

en zich afvragend of het in zijn ogen verschijnt

de belediging van een dood of een minnaar,

het mysterieuze netwerk van relaties

die bindt met zijn vluchtige draden

de eeuwige carrousel van redenen of fouten

de geschubde tol van momenten,

de wereld gezien met geasfalteerde ogen

op jacht naar het ballet van de uren

wij die weten waar we zijn geboren

maar we zullen nooit weten waar we sterven.

Ik hou ervan om door herinneringen te snuffelen

van andere mensen, winters of lentes

om verbindingen te verliezen of te vinden

in de ogenschijnlijke chaos van een tweedehandshandelaar:

schilderijen voor wie iemand?

heb geposeerd,

een telescoop die naar een punt heeft gekeken,

een wereldbol, twee sieraden, een roos,

rotzooi ooit mooi en nu versleten,

denk wie kan

ze hebben gebruikt,

zoek een antwoord op de poppenkast

waarom?

zijn verlaten

als een hond op de weg.

Voorwerpen waar iemand misschien van heeft gehouden

nu liggen ze daar, zonder meester,

zonder functie, zonder geschiedenis of status,

in de verstrengeling van toeval of rede.

En mijn leven valt in een ander leven

en ik voel alleen maar een punt

langs de duidelijke en oneindige lijn

van een onbeweeglijk en verondersteld mechanisme.

Jullie zijn degenen die eerst kwamen

die je ten dele hebt gekend, en die daarna

dat je niet zult weten, zoals een rijm

levendig en mooi, hoewel?

zonder doel.

Het heeft geen zin om naar een antwoord te zoeken,

je weet dat er geen zijn en dan probeer je

een verstrooide klop op die deur

die alleen voor gevoelens gesloten was.

Je zult het niet weten en je weet het niet.

Deze pijn die je door de hamers van een van je cribers zift

het verdwijnt een beetje bij het aanschouwen van een bloem

vergeet tussen de pagina's van een boek.

Waarom?

je kunt niet zonder andere levens

zelfs gestolen van pagina's die je doorbladert

nutteloos, en dubbelzinnig heb je ze geabsorbeerd

van verzonnen geesten die je uitkleedt

kleed jezelf er langzaam aan

alsof je jezelf in een spiegel hebt ontdekt

Man in Dublin, of ik?

laatste Mohican

dat hij zich op 25-jarige leeftijd oud voelde.

En lopen we geen wegen meer?

gebruikt

uitzoeken wie daar ooit heeft doorgebracht

en we scannen de verlaten huizen

me afvragend wat daar leefde,

waarom?

ons?

net genoeg

we vermengen onbewust de betekenis ervan