Autogrill - Francesco Guccini

La ragazza dietro al banco mescolava birra chiara e Seven-up,

e il sorriso da fossette e denti era da pubblicit?,

come i visi alle pareti di quel piccolo autogrill,

mentre i sogni miei segreti li rombavano via i TIR…

Bella, d' una sua bellezza acerba, bionda senza averne l' aria,

quasi triste, come i fiori e l' erba di scarpata ferroviaria,

il silenzio era scalfito solo dalle mie chimere

che tracciavo con un dito dentro ai cerchi del bicchiere…

Basso il sole all' orizzonte colorava la vetrina

e stampava lampi e impronte sulla pompa da benzina,

lei specchi?

alla soda-fountain quel suo viso da bambina

ed io… sentivo un' infelicit?

vicina…

Vergognandomi, ma solo un poco appena, misi un disco nel juke-box

per sentirmi quasi in una scena di un film vecchio della Fox,

ma per non gettarle in faccia qualche inutile clich?

picchiettavo un ind?

in latta di una scatola di t…

Ma nel gioco avrei dovuto dirle: «Senti, senti io ti vorrei parlare…»,

poi prendendo la sua mano sopra al banco: «Non so come cominciare:

non la vedi, non la tocchi oggi la malinconia?

Non lasciamo che trabocchi: vieni, andiamo, andiamo via.»

Termin?

in un cigolio il mio disco d' atmosfera,

si sent?

uno sgocciolio in quell' aria al neon e pesa,

sovrast?

l' acciottolio quella mia frase sospesa,

«ed io… «, ma poi arriv?

una coppia di sorpresa…

E in un attimo, ma come accade spesso, cambi?

il volto d' ogni cosa,

cancellarono di colpo ogni riflesso le tendine in nylon rosa,

mi chiam?

la strada bianca, «Quant'??"chiesi, e la pagai,

le lasciai un nickel di mancia, presi il resto e me ne andai…

Het meisje achter de toonbank mixte pils en Seven-up,

en de glimlach met de kuiltjes was voor reclame,

zoals de gezichten op de muren van dat kleine restaurant aan de snelweg,

terwijl mijn geheime dromen de vrachtwagens denderden...

Mooi, met een eigen onrijpe schoonheid, blond zonder er iets van te hebben,

bijna droevig, zoals de bloemen en het gras van de spoorweghelling,

de stilte werd alleen bekrast door mijn hersenschimmen

die ik met een vinger in de cirkels van het glas heb getraceerd ...

Laag de zon aan de horizon kleurde de etalage

en ingeprente flitsen en vingerafdrukken op de benzinepomp,

spiegel je?

naar de soda-fontein dat kinderlijke gezicht van haar

en ik... voelde ik me ongelukkig?

dichtbij ...

Beschaamd, maar toch een klein beetje, heb ik een plaat in de jukebox gestopt

om je bijna in een oude Fox-filmscène te voelen,

maar om haar niet een nutteloos cliché in het gezicht te gooien?

een ind tikte?

in het blik van een theedoos...

Maar in het spel had ik tegen haar moeten zeggen: "Luister, luister, ik wil graag met je praten ...",

dan zijn hand over de toonbank nemend: "Ik weet niet hoe ik moet beginnen:

Zie je het niet, kun je het vandaag niet melancholisch aanraken?

Laten we het niet laten overlopen: kom, laten we gaan, laten we weggaan."

Einde?

mijn sfeerplaat krakend,

Hoorde je?

een druppel in die neon en zware lucht,

overspannen?

het gekletter van die voorwaardelijke straf van mij,

"En ik...", maar toen kwam hij?

een verrassingspaar...

En in een oogwenk, maar zoals vaak gebeurt, verander je?

het gezicht van alles,

de roze nylon gordijnen vervaagden plotseling alle reflectie,

mijn naam is?

de onverharde weg, "Hoeveel?" vroeg ik en betaalde ervoor,

Ik gaf haar een stuiver als fooi, nam het wisselgeld en vertrok...