Canzone Delle Osterie Di Fuori Porta - Francesco Guccini

Sono ancora aperte come un tempo le osterie di fuori porta,

ma la gente che ci andava a bere fuori o dentro?

tutta morta:

qualcuno?

andato per et?, qualcuno perch?

gi?

dottore

e insegue una maturit?, si?

sposato, fa carriera ed?

una morte un po'

peggiore…

Cadon come foglie o gli ubriachi sulle strade che hanno scelto,

delle rabbie antiche non rimane che una frase o qualche gesto,

non so se scusano il passato per giovinezza o per errore,

non so se ancora desto in loro, se m' incontrano per forza, la curiosit?

o il timore…

Io ora mi alzo tardi tutti i giorni, tiro sempre a far mattino,

le carte poi il caff?

della stazione per neutralizzare il vino,

ma non ho scuse da portare, non dico pi?

d’esser poeta,

non ho utopie da realizzare: stare a letto il giorno dopo?

forse l’unica mia

meta…

Si alza sempre lenta come un tempo l’alba magica in collina,

ma non provo pi?

quando la guardo quello che provavo prima.

Ladri e profeti di futuro mi hanno portato via parecchio,

il giorno?

sempre un po' pi?

oscuro, sar?

forse perch??

storia, sar?

forse perch?

invecchio…

Ma le strade sono piene di una rabbia che ogni giorno urla pi?

forte,

son caduti i fiori e hanno lasciato solo simboli di morte.

Dimmi se son da lapidare se mi nascondo sempre pi?,

ma ognuno ha la sua pietra pronta e la prima, non negare, me la tireresti tu…

Sono pi?

famoso che in quel tempo quando tu mi conoscevi,

non pi?

amici, ho un pubblico che ascolta le canzoni in cui credevi

e forse ridono di me, ma in fondo ho la coscienza pura,

non rider tu se dico questo, ride chi ha nel cuore l’odio e nella mente la paura…

Ma non devi credere che questo abbia cambiato la mia vita,

?

una cosa piccola di ieri che domani?

gi?

finita.

Son sempre qui a vivermi addosso, ho dai miei giorni quanto basta,

ho dalla gloria quel che posso, cio?

qualcosa che andr?

presto, quasi come i soldi in tasca…

Non lo crederesti ho quasi chiuso tutti gli usci all’avventura,

non perch?

metter?

la testa a posto, ma per noia o per paura.

Non passo notti disperate su quel che ho fatto o quel che ho avuto:

le cose andate sono andate ed ho per unico rimorso le occasioni che ho perduto.

Sono ancora aperte come un tempo le osterie di fuori porta,

ma la gente che ci andava a bere fuori o dentro?

tutta morta:

qualcuno?

andato per formarsi, chi per seguire la ragione,

chi perch?

stanco di giocare, bere il vino, sputtanarsi ed?

una morte un po'

peggiore…

De tavernes buiten de stad zijn nog steeds open zoals vroeger,

maar de mensen die daar buiten of binnen gingen drinken?

allemaal dood:

iemand?

oud geworden?, iemand waarom?

al

arts

en streeft naar volwassenheid, ja?

getrouwd, maakt carrière en?

een beetje een dood

slechter…

Vallen als bladeren of dronkaards op de straten die ze kiezen,

van de oude woeden blijft slechts een zin of een gebaar over,

Ik weet niet of ze het verleden verontschuldigen voor jeugd of voor fouten,

Ik weet niet of ik er nog wakker van ben, of ze me met geweld ontmoeten, nieuwsgierigheid?

of angst...

Nu sta ik elke dag laat op, ik probeer altijd de ochtend te maken,

de kaarten dan de koffie?

van het station om de wijn te neutraliseren,

maar ik heb geen excuses om mee te nemen, ik zeg niet meer?

een dichter zijn,

Ik heb geen utopieën te realiseren: de volgende dag in bed blijven?

misschien mijn enige

een halve…

De magische dageraad in de heuvels komt altijd langzaam op zoals in het verleden,

maar ik probeer het niet meer?

als ik ernaar kijk wat ik eerder voelde.

Dieven en toekomstige profeten hebben veel van mij afgenomen,

de dag?

altijd een beetje meer?

donker, zal het zijn?

misschien waarom?

geschiedenis, sar?

misschien waarom?

Ik word oud ...

Maar de straten zijn vol van een woede die elke dag meer schreeuwt?

luid,

de bloemen zijn gevallen en hebben alleen symbolen van de dood achtergelaten.

Vertel me of ze gestenigd moeten worden als ik me steeds meer verberg?

maar iedereen heeft zijn steen klaar en de eerste, ontken het niet, je zou het naar mij gooien ...

Ze zijn meer?

beroemd dat in die tijd dat je me kende,

niet meer?

vrienden, ik heb een publiek dat luistert naar de liedjes waarin je geloofde

en misschien lachen ze me uit, maar diep van binnen heb ik een zuiver geweten,

lach niet als ik dit zeg, degenen die haat in hun hart hebben en angst in hun hoofd lachen ...

Maar je hoeft niet te geloven dat dit mijn leven heeft veranderd,

?

gisteren iets kleins dan morgen?

al

over.

Ik ben altijd hier om van mezelf te leven, ik heb genoeg van mijn dagen,

Ik heb van de heerlijkheid wat ik kan, dat wil zeggen?

iets dat gaat?

binnenkort, bijna als zakgeld ...

Je zou niet geloven dat ik bijna alle deuren van het avontuur heb gesloten,

niet waarom?

neerzetten?

het hoofd op orde, maar uit verveling of angst.

Ik breng geen wanhopige nachten door over wat ik heb gedaan of gehad:

de dingen die weg zijn, zijn weg en ik heb het enige spijt van de kansen die ik heb verloren.

De tavernes buiten de stad zijn nog steeds open zoals vroeger,

maar de mensen die daar buiten of binnen gingen drinken?

allemaal dood:

iemand?

gegaan om gevormd te worden, die de rede te volgen,

wie waarom?

moe van spelen, wijn drinken, verkloot worden en?

een beetje een dood

slechter…