Il Vecchio E Il Bambino - Francesco Guccini

Un vecchio e un bambino si preser per mano

E andarono insieme incontro alla sera.

La polvere rossa si alzava lontano

E tutto brillava di luce non vera.

L’immensa pianura sembrava arrivare

Fin dove l’occhio di un uomo poteva guardare,

E tutto d’intorno non c’era nessuno

Solo il tetro contorno di torri di fumo.

I due camminavano, il giorno cadeva

Il vecchio parlava e piano piangeva.

Con l’anima assente, con gli occhi bagnati

Seguiva il ricordo di miti passati.

I vecchi subiscon le ingiurie degli anni

Non sanno distinguere il vero dai sogni,

I vecchi non sanno, nel loro pensiero

Distinguer nei sogni il falso dal vero.

E il vecchio diceva, guardando lontano,

''Immagina questo coperto di grano,

Immagina i frutti, immagina i fiori

E pensa alle voci e pensa ai colori.

E in questa pianura fin dove si perde

Crescevano gli alberi e tutto era verde,

Cadeva la pioggia, segnavano i soli

Il ritmo dell’uomo e delle stagioni.''

Il bimbo ristette, lo sguardo era triste,

E gli occhi guardavano cose mai viste,

E poi disse al vecchio con voce sognante

''Mi piaccion le fiabe, raccontane altre

Een oude man en een kind hielden elkaars hand vast

En ze gingen samen om 's avonds af te spreken.

Het rode stof steeg op

En alles scheen met onwaar licht.

De immense vlakte leek te komen

Zo ver het oog van een man reikte,

En overal in de buurt was niemand

Alleen de sombere contouren van rooktorens.

De twee liepen, de dag viel

De oude man sprak en huilde zachtjes.

Met een afwezige ziel, met natte ogen

De herinnering aan vroegere mythen volgde.

De oude lijden onder de verwoestingen van de jaren

Ze kunnen de waarheid niet van dromen onderscheiden,

De oude mensen weten niet, in hun denken

Onderscheid onwaar van waar in dromen.

En de oude man zei, wegkijkend,

''Stel je voor dat dit bedekt is met graan,

Stel je de vruchten voor, stel je de bloemen voor

En denk aan de stemmen en denk aan de kleuren.

En in deze vlakte voor zover het verloren gaat

De bomen groeiden en alles was groen,

De regen viel, de zonnen gemarkeerd

Het ritme van de mens en de seizoenen.''

Het kind stond stil, de blik was droevig,

En de ogen keken naar dingen die nog nooit eerder waren gezien,

En toen zei hij tegen de oude man met een dromerige stem:

'' Ik hou van sprookjes, vertel het anderen