Bologna - Francesco Guccini

Bologna è una vecchia signora dai fianchi un po' molli

Col seno sul piano padano ed il culo sui colli

Bologna arrogante e papale, Bologna la rossa e fetale

Bologna la grassa e l’umana, già un poco Romagna e in odor di Toscana…

Bologna per me provinciale, Parigi minore

Mercati all’aperto, bistrot, della «rive gauche» l’odore

Con Sartre che pontificava, Baudelaire tra l’assenzio cantava

Ed io, modenese volgare, a sudarmi un amore, fosse pure ancillare

Però che Bohéme confortevole, giocata fra casa e osterie

Quando a ogni bicchiere rimbalzano le filosofie…

Oh quanto eravamo poetici, ma senza pudore e paura

E i vecchi «imberiaghi» sembravano la letteratura…

Oh quanto eravam tutti artistici, ma senza pudore o vergogna

Cullati fra i portici cosce di mamma Bologna…

Bologna è una donna emiliana di zigomo forte

Bologna capace d’amore, capace di morte

Che sa quel che conta e che vale, che sa dov'è il sugo del sale

Che calcola il giusto la vita e che sa stare in piedi per quanto colpita…

Bologna è una ricca signora che fu contadina

Benessere, ville, gioielli… e salami in vetrina

Che sa che l’odor di miseria da mandare giù è cosa seria

E vuole sentirsi sicura con quello che ha addosso, perché sa la paura

Lo sprechi il tuo odor di benessere però con lo strano binomio

Dei morti per sogni davanti al tuo Santo Petronio

E i tuoi bolognesi, se esistono, ci sono od ormai si son persi

Confusi e legati a migliaia di mondi diversi?

Oh quante parole ti cantano, cullando i cliché della gente

Cantando canzoni che è come cantare di niente…

Bologna è una strana signora, volgare matrona

Bologna bambina per bene, Bologna «busona»

Bologna ombelico di tutto, mi spingi a un singhiozzo e ad un rutto

Rimorso per quel che m’hai dato, che è quasi ricordo, e in odor di passato…

Bologna is een oude dame met een beetje zachte heupen

Met haar borsten op de Po-vlakte en haar kont op de heuvels

Arrogant en pauselijk Bologna, rood en foetaal Bologna

Bologna het dikke en het menselijke, al een beetje Romagna en met de geur van Toscane ...

Provinciaal Bologna voor mij, minor Parijs

Openluchtmarkten, bistro's, de geur van de "linkeroever"

Terwijl Sartre prees, zong Baudelaire tussen de absint

En ik, een vulgaire Modenese, zweet een liefde voor mezelf, zelfs als het bijkomstig is

Maar wat een comfortabele Bohéme, gespeeld tussen thuis en tavernes

Wanneer filosofieën stuiteren met elk glas ...

Oh wat waren we poëtisch, maar zonder schaamte en angst

En de oude "humbugs" leken literatuur ...

Oh wat waren we allemaal artistiek, maar zonder schaamte of schaamte

Gewiegd in de arcades van moeders dijen Bologna ...

Bologna is een Emiliaanse vrouw met een sterk jukbeen

Bologna in staat tot liefde, in staat tot dood

Wie weet wat er toe doet en wat het waard is, wie weet waar de zoutsaus is

Wie berekent het juiste leven en wie weet op te staan ​​ondanks geraakt te worden...

Bologna is een rijke dame die een boer was

Wellness, villa's, juwelen ... en salami in het raam

Wie weet dat de geur van ellende die moet worden ingeslikt een serieuze zaak is

En ze wil zich veilig voelen met wat ze draagt, omdat ze angst kent

Je verspilt echter je geur van welzijn met de vreemde combinatie

Van de doden voor dromen voor je Sint Petronius

En uw Bolognezer, als ze bestaan, zijn er of zijn nu verloren

Verward en gebonden aan duizenden verschillende werelden?

Oh hoeveel woorden zingen ze voor je, de clichés van mensen rockend

Liedjes zingen die lijken op zingen over niets...

Bologna is een vreemde dame, vulgaire matron

Bologna een braaf meisje, Bologna "busona"

Bologna navel van alles, je duwt me tot een snik en een oprisping

Wroeging voor wat je me gaf, dat is bijna een herinnering, en ruikt naar het verleden ...