La Verità - Francesco Guccini

La voce triste del silenzio abbraccia gli angoli del tempo

Si è fatto giorno, ed è già sera, e dove è andata primavera?

I camion scorrono lontani, mi tengon fermo le tue mani

Le fughe sono ormai finite sulle autostrade ormai ingiallite

Risate a vuoto si son spente sui visi noti della gente

Le frasi storiche son dette, le mani nobili son strette

La mia canzone è morta già, qualcuno forse ascolterà

Cercando assieme a me la verità…

Un suono triste di chitarra si sta spargendo lento in aria

Vorrei capire i miei pensieri, in sogni all’alba veritieri

Nell’aria stanca della sera c'è un’illusione che par vera

Si son perduti anche i rumori in forme vaghe di colori

Non sappiam più che cosa dire, ma non c'è niente da sentire

Ogni discorso si è perduto nell’urlo dolce di un minuto

E mentre l’ora se ne va, lontana sembra la città

E forse cogli un po' di verità…

Parole a vuoto son passate nel cielo breve dell’estate

La saga falsa degli amori è già finita come i fiori

Ma i venditori di illusioni han già cantato le canzoni

Le sale buie splenderanno e i nuovi amori nasceranno

Nelle auto in corsa lungo i viali risplendon simboli sociali

La corsa solita riparte, il tempo mescola le carte

La mano ancora passerà e c'è chi perde o vincerà

Ma in quattro re non hai la verità…

Le spiagge morte, all’improvviso, si sono aperte in un sorriso

Si è sparso piano nella brezza un dolce odore di tristezza

Il tamburino ha già suonato, ma il suo ricordo si è spezzato

E un vento denso di paura ha già percorso la pianura

Il cavaliere morirà, il suo scudiero non saprà

Parole vuote come occhiaie si seccano sulle pietraie

E mentre il corvo volerà e l’acqua in pioggia ricadrà

Nel nulla sfuma ormai la verità

Nel nulla sfuma ormai la verità

Nel nulla sfuma ormai la verità

Nel nulla sfuma ormai la verità…

De droevige stem van de stilte omarmt de hoeken van de tijd

Het is dag en het is al avond, en waar is de lente gebleven?

De vrachtwagens rollen weg, ik houd je handen stil

De ontsnappingen zijn nu voorbij op de inmiddels vergeelde snelwegen

Hol gelach stierf op de bekende gezichten van de mensen

Historische zinnen worden gesproken, edele handen worden gebald

Mijn liedje is al dood, misschien wil iemand luisteren

Samen met mij op zoek naar de waarheid...

Een droevig gitaargeluid zweeft langzaam door de lucht

Ik zou graag mijn gedachten willen begrijpen, in echte dageraaddromen

In de vermoeide avondlucht is er een illusie die echt lijkt

De geluiden in vage vormen van kleuren gaan ook verloren

We weten niet meer wat we moeten zeggen, maar er is niets te horen

Elke toespraak ging verloren in de zoete schreeuw van een minuut

En naarmate het uur verstrijkt, lijkt de stad ver weg

En misschien iets van de waarheid begrijpen...

Er zijn lege woorden voorbijgegaan aan de korte zomerhemel

De valse sage van liefde is al geëindigd zoals de bloemen

Maar de verkopers van illusies hebben de liedjes al gezongen

De donkere kamers zullen schijnen en nieuwe liefdes zullen geboren worden

In de auto's die over de boulevards racen, schitteren sociale symbolen

De gebruikelijke race herstart, de tijd schudt de kaarten

De hand zal nog steeds folden en er zijn er die verliezen of winnen

Maar in vier koningen heb je de waarheid niet...

De dode stranden gingen plotseling open in een glimlach

Een zoete geur van verdriet verspreidde zich langzaam in de wind

De drummer heeft al gespeeld, maar zijn geheugen is kapot

En een wind vol angst heeft de vlakte al overgestoken

De ridder zal sterven, zijn schildknaap zal het niet weten

Lege woorden zoals donkere kringen drogen op op steenachtige grond

En terwijl de kraai zal vliegen en het water in de regen zal vallen

De waarheid vervaagt nu in het niets

De waarheid vervaagt nu in het niets

De waarheid vervaagt nu in het niets

De waarheid vervaagt nu in het niets...