Emilia - Lucio Dalla, Gianni Morandi, Francesco Guccini

Le Alpi, si sa, sono un muro di sasso

Una diga confusa, fanno tabula rasa

Per noi che qui sotto, lontano, più in basso, abbiamo la casa

La casa ed i piedi in questa spianata

Di sole che strozza la gola alle rane

Di nebbia compatta, scabrosa, stirata, che sembra di pane

Ed una strada antica come l’uomo

Marcata ai bordi dalle chiacchiere di un duomo

E fiumi, falsi avventurieri

Che trasformano i padani in marinai non veri

Emilia sdraiata fra i campi e sui prati

Lagune e piroghe delle terramare

Guerrieri del nord dai capelli gessati

Ne hai visti passare

Emilia allungata tra l’olmo e il vigneto

Voltata a cercare quel mare mancante

E il monte Appennino raccontando un segreto diventa un gigante

Lungo la strada, tra una piazza e un duomo

Hai messo al mondo questa specie d’uomo

Vero, aperto, finto e strano

Chiuso, anarchico, verdiano

Brutta razza l’emiliano

Emilia sognante fra l’oggi e il domani

Di cibo e motori, di lusso e balere

Emilia di facce, di grida, di mani sarà un grande piacere

Vedere, in futuro, da un mondo lontano

Quaggiù, sulla terra, una macchia di verde

E sentire il mio cuore che battendo più piano là dentro si perde…

Ora ti saluto, è quasi sera, si fa tardi

Si va a vivere o a dormire da Las Vegas a Piacenza

Fari per chilometri ti accecano testardi

Ma io sento che hai pazienza, devi ancora sopportarci…

De Alpen zijn, zoals we weten, een stenen muur

Een verwarde dam, ze maken schoon schip

Voor ons die beneden, ver, verderop hebben we het huis

Het huis en de voeten op deze esplanade

Van de zon die de keel van kikkers verstikt

Van compacte, ruwe, uitgerekte mist die eruitziet als brood

En een weg zo oud als de mensheid

Aan de randen gemarkeerd door het geratel van een kathedraal

En rivieren, valse avonturiers

Die de Povlakte veranderen in onwerkelijke zeelieden

Emilia liggend in de velden en op de weilanden

Terramare lagunes en prauwen

Noordelijke krijgers met krijtstreep

Je hebt er een paar voorbij zien komen

Emilia strekte zich uit tussen de iep en de wijngaard

Draai je om om die ontbrekende zee te zoeken

En de Apennijnenberg wordt een reus door een geheim te vertellen

Langs de weg, tussen een plein en een kathedraal

Je hebt zo'n man gebaard

Waar, open, nep en raar

Gesloten, anarchist, Verdi

De Emilian is een lelijk ras

Emilia droomt tussen vandaag en morgen

Van eten en motoren, luxe en danszalen

Emilia van gezichten, van geschreeuw, van handen zal een groot genoegen zijn

Zie, in de toekomst, vanuit een verre wereld

Hier beneden, op aarde, een stukje groen

En om mijn hart te voelen dat langzamer klopt daarbinnen verloren gaat ...

Nu neem ik afscheid, het is bijna avond, het wordt laat

Je gaat wonen of slapen van Las Vegas naar Piacenza

Koplampen voor kilometers verblinden je koppig

Maar ik heb het gevoel dat je geduld hebt, je moet ons nog steeds verdragen ...