Van Loon - Francesco Guccini

Van Loon, uomo destinato direi da sempre ad un lavoro più forte

Che le sue spalle o la sua intelligenza non volevano sopportare

Sembrò quasi baciato da una buona sorte

Quando dovette andare;

Sembra però che non sia mai entrato nella storia

Ma sono cose che si sanno sempre dopo

D’altra parte nessuno ha mai chiesto di scegliere

Neanche all’aquila o al topo;

Poi un certo giorno timbra tutto un avvenire

Od una guerra spacca come una sassata

Ma ho visto a volte che anche un topo sa ruggire

Ed anche un' aquila precipitata…

Quanti anni, giorno per giorno, dobbiamo vivere con uno

Per capire cosa gli nasca in testa o cosa voglia o chi è

Turisti del vuoto, esploratori di nessuno

Che non sia io o me;

Van Loon viveva e io lo credevo morto

O, peggio, inutile, solo per la distanza

Fra i suoi miti diversi e la mia giovinezza e superbia d’allora

La mia ignoranza:

Che ne sapevo quanto avesse navigato

Con il coraggio di un Caboto fra le schiume

Di ogni suo giorno e che uno squalo è diventato

Giorno per giorno, pesce di fiume…

Van Loon, Van Loon

Che cosa porti dentro, quando tace

La mente e la stagione si dà pace?

Insegui un' ombra o quella stessa pace l’hai in te?

Vorrei sapere

Che cosa vedi quando guardi attorno

Lontani panorami o questo giorno

È già abbastanza, è come un nuovo dono per te?

Van Loon, Van Loon

A cosa pensi in questo settembrino

Nebbieggiare alto che macchia l’Appennino

Ora che hai tanto tempo per pensare, ma a chi?

Vai, vecchio, vai

Non temere, che avrà una sua ragione

Ognuno ed una giustificazione

Anche se quale non sapremo mai, mai!

Ora Van Loon si sta preparando piano al suo ultimo viaggio

I bagagli già pronti da tempo, come ogni uomo prudente

O meglio, il bagaglio, quello consueto, di un semplice o un saggio

Cioè poco o niente

E andrà davvero in un suo luogo o una sua storia

Con tutti i libri che la vita gli ha proibito

Con vecchi amici di cui ha perso la memoria

Con l’infinito

Dove anche su quei monti nostri è sempre estate

Ma se uno vuole quell' inverno senza affanni

Che scricchiolava in gelo sotto le chiodate scarpe di un tempo

Dei suoi diciottanni

Dei suoi diciottanni…

Van Loon, een man waarvan ik zou zeggen dat hij altijd voorbestemd is geweest voor een sterkere baan

Dat zijn schouders of zijn intelligentie niet wilden verdragen

Hij leek bijna gekust door geluk

Toen hij moest gaan;

Het lijkt er echter op dat hij nooit geschiedenis heeft geschreven

Maar dit zijn dingen die je later altijd weet

Aan de andere kant heeft niemand ooit gevraagd om te kiezen

Zelfs niet de adelaar of de muis;

Dan stempelt een bepaalde dag een hele toekomst

Of een oorlog breekt als een steen

Maar ik heb wel eens gezien dat zelfs een muis kan brullen

En ook een gevallen adelaar...

Hoeveel jaar, van dag tot dag, moeten we ermee leven?

Om te begrijpen wat er in zijn hoofd wordt geboren of wat hij wil of wie hij is

Toeristen van de leegte, ontdekkingsreizigers van niemand

Of ik het nu ben of ik;

Van Loon leefde en ik dacht dat hij dood was

Of, erger nog, nutteloos, alleen voor de afstand

Tussen zijn verschillende mythen en mijn jeugd en trots destijds

Mijn onwetendheid:

Wat wist ik hoe ver hij was gezeild?

Met de moed van een Cabot tussen de schuimen

Van hem elke dag en wat een haai is hij geworden

Dag na dag, riviervissen ...

Van Loon, Van Loon

Wat draag je naar binnen als je stil bent?

Geven de geest en het seizoen je rust?

Jaag je op een schaduw of heb je diezelfde rust in je?

ik wil graag weten

Wat zie je als je om je heen kijkt?

Verre uitzichten of deze dag

Is dat genoeg, is het als een nieuw cadeau voor je?

Van Loon, Van Loon

Waar denk jij aan in september?

Hoge mist die de Apennijnen kleurt

Nu je zoveel tijd hebt om na te denken, maar wie?

Ga, oude man, ga

Maak je geen zorgen, het zal zijn eigen reden hebben

Elk en een rechtvaardiging

Zelfs als welke zullen we nooit, nooit weten!

Nu bereidt Van Loon zich langzaam voor op zijn laatste reis

Bagage klaar voor enige tijd, zoals elke voorzichtige man

Of liever, de bagage, de gebruikelijke, van een eenvoudig persoon of een wijs man

Dat is weinig of niets

En het zal echt naar zijn plaats of zijn geschiedenis gaan

Met alle boeken die het leven hem heeft verboden

Met oude vrienden wiens geheugen hij kwijt is

met oneindig

Waar het zelfs op die bergen van ons altijd zomer is

Maar als men die winter zonder zorgen wil

Dat kraakte in de kou onder de spijkerschoenen van weleer

Van zijn achttien

Van zijn achttien jaar...