Stelle - Francesco Guccini

Ma guarda quante stelle questa sera fino alla linea curva d’orizzonte

Ellissi cieca e sorda del mistero là dietro al monte:

Si fingono animali favolosi, pescatori che lanciano le reti

Re barbari o cavalli corridori lungo i pianeti

E sembrano invitarci da lontano per svelarci il mistero delle cose

O spiegarci che sempre camminiamo fra morte e rose

O confonderci tutto e ricordarci che siamo poco o che non siamo niente

E che è solo un pulsare illimitato, ma indifferente

Ma guarda quante stelle su nel cielo sparse in incalcolabile cammino:

Tu credi che disegnino la traccia del destino?

E che la nostra vita resti appesa a un nastro tenue di costellazioni

Per stringerci in un laccio e regalarci sogni e visioni

Tutto sia scritto in chiavi misteriose, effemeridi che guidano ogni azione

Lasciandoci soltanto il vano filtro dell’illusione

E che l’ambiguo segno dei Gemelli governi il corso della mia stagione

Scontrandosi e incontrandosi nel cielo dello Scorpione?

Ma guarda quante stelle incastonate: che senso avranno mai, che senso abbiamo?

Sembrano dirci in questa fine estate: siamo e non siamo

E che corriamo come il Sagittario tirando frecce a simboli bastardi

Antiche bestie, errore visionario, segni bugiardi

C’erano ancora prima del respiro, ci saranno alla nostra dipartita

Forse fanno ballare appesa a un filo la nostra vita

E in tutto quel chiarore sterminato, dove ogni lontananza si disperde

Guardando quel silenzio smisurato l’uomo… si perde…

Maar kijk eens hoeveel sterren vanavond tot aan de gebogen lijn van de horizon

Blinde en dove ellips van het mysterie daar achter de berg:

Ze doen zich voor als fantastische dieren, vissers die hun netten uitwerpen

Barbaarse koningen of paarden lopers langs de planeten

En ze lijken ons van ver uit te nodigen om het mysterie van de dingen te onthullen

Of leg ons uit dat we altijd tussen de dood en rozen lopen

Of alles door elkaar halen en onszelf eraan herinneren dat we klein zijn of dat we niets zijn

En dat het slechts een onbeperkte maar onverschillige pulsatie is

Maar kijk hoeveel sterren aan de hemel verspreid in een onberekenbaar pad:

Denk je dat ze het spoor van het lot trekken?

En moge ons leven hangen aan een dun lint van sterrenbeelden

Om ons in een strop te strikken en ons dromen en visioenen te geven

Alles is geschreven in mysterieuze sleutels, efemeriden die elke actie leiden

Ons alleen het filtercompartiment van illusie achterlatend

En dat het dubbelzinnige teken Tweelingen het verloop van mijn seizoen bepaalt

Botsen en ontmoeten in de hemel van Schorpioen?

Maar kijk eens hoeveel sterren ondergaan: welk zintuig zullen ze ooit hebben, welk zintuig hebben wij?

Ze lijken ons in deze nazomer te vertellen: we zijn en we zijn niet

En dat we rennen als Boogschutter die pijlen schiet op bastaardsymbolen

Oude beesten, visionaire dwaling, leugenachtige tekens

Ze waren er zelfs voor onze adem, ze zullen er zijn als we vertrekken

Misschien laten ze ons leven aan een zijden draadje dansen

En in al dat grenzeloze licht, waar elke afstand verstrooid is

Kijkend naar die grenzeloze stilte, man... verdwaalt...