Shomèr Ma Mi-Llailah? - Francesco Guccini

La notte è quieta senza rumore,

c'è solo il suono che fa il silenzio

e l’aria calda porta il sapore

di stelle e assenzio,

le dita sfiorano le pietre calme

calde d’un sole, memoria o mito,

il buio ha preso con se le palme,

sembra che il giorno non sia esistito…

Io, la vedetta, l’illuminato,

guardiano eterno di non so cosa

cerco, innocente o perchè ho peccato,

la luna ombrosa

e aspetto immobile che si spanda

l’onda di tuono che seguirà

al lampo secco di una domanda,

la voce d’uomo che chiederà:

Shomèr ma mi-llailah?

shomèr ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle…

Sono da secoli o da un momento

fermo in un vuoto in cui tutto tace,

non so più dire da quanto

sento angoscia o pace,

coi sensi tesi fuori dal tempo,

fuori dal mondo sto ad aspettare

che in un sussurro di voci o vento

qualcuno venga per domandare…

e li avverto radi, come le dita,

ma sento voci, sento un brusìo

e sento d' essere l' infinita eco di Dio

e dopo innumeri come sabbia,

ansiosa e anonima oscurità,

ma voce sola di fede o rabbia,

notturno grido che chiederà:

Shomèr ma mi-llailah?

shomèr ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle…

La notte, udite, sta per finire,

ma il giorno ancora non è arrivato,

sembra che il tempo nel suo fluire

resti inchiodato…

Ma io veglio sempre, perciò insistete,

voi lo potete, ridomandate,

tornate ancora se lo volete,

non vi stancate…

Cadranno i secoli, gli dei e le dee,

cadranno torri, cadranno regni

e resteranno di uomini e di idee,

polvere e segni,

ma ora capisco il mio non capire,

che una risposta non ci sarà,

che la risposta sull' avvenire

è in una voce che chiederà:

Shomèr ma mi-llailah?

shomèr ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle…

De nacht is stil zonder lawaai,

er is alleen het geluid dat stilte maakt

en de hete lucht brengt de smaak

van sterren en absint,

vingers raken de kalme stenen

warm van een zon, herinnering of mythe,

het duister heeft de handpalmen meegenomen,

het lijkt erop dat de dag niet bestond ...

Ik, de uitkijk, de verlichte,

eeuwige bewaker van ik weet niet wat

Ik zoek, onschuldig of omdat ik gezondigd heb,

de schimmige maan

en ik wacht roerloos dat het zich verspreidt

de golf van de donder die zal volgen

tot de scherpe flits van een vraag,

de stem van een man die zal vragen:

Shomèr ma mi-llailah?

shomèr maar mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr maar mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr maar mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle ...

Dat zijn ze al eeuwen of een moment

nog steeds in een leegte waar alles stil is,

Ik weet niet hoe lang ik moet zeggen

Ik voel angst of vrede,

met zintuigen uitgerekt buiten de tijd,

niet van deze wereld ik wacht

dan in een fluistering van stemmen of wind

iemand komt vragen...

en ik voel ze schaars, als vingers,

maar ik hoor stemmen, ik hoor een zoem

en ik voel dat ik de oneindige echo van God ben

en dan ontelbare getallen zoals zand,

angstige en anonieme duisternis,

maar een enkele stem van geloof of woede,

nachtelijke kreet die zal vragen:

Shomèr ma mi-llailah?

shomèr maar mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr maar mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr maar mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle ...

De nacht, luister, staat op het punt te eindigen,

maar de dag is nog niet gekomen,

het lijkt alsof de tijd in zijn stromen is

je blijft genaaid...

Maar ik kijk altijd, dus sta erop,

je kunt het nog een keer vragen

kom nog een keer terug als je wilt,

word niet moe...

Eeuwen zullen goden en godinnen vallen,

torens zullen vallen, koninkrijken zullen vallen

en zij zullen van mensen en ideeën blijven,

stof en vlekken,

maar nu begrijp ik dat ik het niet begrijp,

dat er geen antwoord komt,

dan het antwoord op de toekomst

het is met een stem die zal vragen:

Shomèr ma mi-llailah?

shomèr maar mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr maar mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr maar mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr maar mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle.

shomèr ma mi-llailah?

shomèr maar mi-lle.

shomèr ma mi-llailah, ma mi-lle ...