Scirocco - Francesco Guccini

Ricordi, le strade erano piene di quel lucido scirocco

Che trasforma la realtà abusata e la rende irreale

Sembravano alzarsi le torri in un largo gesto barocco

E in via dei Giudei volavan velieri come in un porto canale

Tu dietro al vetro di un bar impersonale

Seduto a un tavolo da poeta francese

Con la tua solita faccia aperta ai dubbi

E un po' di rosso routine dentro al bicchiere

Pensai di entrare per stare assieme a bere

E a chiacchierare di nubi…

Ma lei arrivò affrettata, danzando nella rosa

Di un abito di percalle che le fasciava i fianchi

E cominciò a parlare ed ordinò qualcosa

Mentre nel cielo rinnovato correvano le nubi a branchi

E le lacrime si aggiunsero al latte di quel tè

E le mani disegnavano sogni e certezze

Ma io sapevo come ti sentivi schiacciato

Fra lei e quell’altra che non sapevi lasciare

Tra i tuoi due figli e l’una e l’altra morale

Come sembravi inchiodato…

Lei si alzò con un gesto finale

Poi andò via senza voltarsi indietro

Mentre quel vento la riempiva

Di ricordi impossibili

Di confusione e immagini

Lui restò come chi non sa proprio cosa fare

Cercando ancora chissà quale soluzione

Ma è meglio poi un giorno solo da ricordare

Che ricadere in una nuova realtà sempre identica…

Ora non so davvero dove lei sia finita

Se ha partorito un figlio o come inventa le sere

Lui abita da solo e divide la vita

Tra il lavoro, versi inutili e la routine d’un bicchiere

Soffiasse davvero quel vento di scirocco

E arrivasse ogni giorno per spingerci a guardare

Dietro alla faccia abusata delle cose

Nei labirinti oscuri della case

Dietro allo specchio segreto d’ogni viso

Dentro di noi…

Vergeet niet dat de straten vol waren met die glimmende sirocco

Die de misbruikte realiteit transformeert en onwerkelijk maakt

De torens leken op te rijzen in een groot barok gebaar

En zeilschepen vlogen binnen via dei Giudei als in een kanaalhaven

Jij achter het glas van een onpersoonlijke bar

Zittend aan de tafel van een Franse dichter

Met je gebruikelijke gezicht open voor twijfels

En een kleine rode routine in het glas

Ik dacht erover om samen wat te gaan drinken

En praten over wolken...

Maar ze kwam haastig, dansend in de roos

Van een perkal jurk die om haar heupen wikkelde

En hij begon te praten en bestelde iets

Terwijl in de vernieuwde lucht de wolken in pakken liepen

En de tranen toegevoegd aan de melk van die thee

En de handen trokken dromen en zekerheden

Maar ik wist hoe verpletterd je je voelde

Tussen haar en de ander wist je niet hoe je moest vertrekken

Tussen je twee kinderen en de een en de ander moraliteit

Hoe genaaid leek je...

Ze stond op met een laatste gebaar

Toen vertrok hij zonder om te kijken

Terwijl die wind haar vulde

Van onmogelijke herinneringen

Van verwarring en beelden

Hij bleef als iemand die niet weet wat te doen

Nog op zoek naar wie weet welke oplossing

Maar het is beter dan één dag om te onthouden

Dan terugvallen in een nieuwe realiteit die altijd identiek is...

Nu weet ik niet meer waar ze terecht is gekomen

Of ze een kind heeft gebaard of hoe ze de avonden uitvindt

Hij woont alleen en deelt het leven

Tussen werk, nutteloze verzen en de routine van een glas

Heeft die sirocco-wind echt gewaaid?

En kom elke dag om ons te pushen om te kijken

Achter het overmatig gebruikte gezicht van dingen

In de donkere labyrinten van de huizen

Achter de geheime spiegel van elk gezicht

In ons…