Samantha - Francesco Guccini

Samantha ringtone on your mobile phone

Samantha scende le scale di un policentro attrezzato comunale,

trentanni e poi l' appartamento sarà suo, o meglio,

dei suoi genitori che ogni mese devono strappare il mutuo da uno stipendio da fame,

ma Milano è tanto grande da impazzire

e il sole incerto becca di sguincio, in questa domenica d' aprile,

ogni pietra, ogni portone ed ogni altro ammennicolo urbanistico,

ma Samantha saltella, non sa d' avere lunghe gambe da cervo

e il seno, come si dice, in fiore, teso, sopra a un corpo ancora acerbo

e Samantha, Samantha ancora non sa d' avere un destino da modella

e corre allegra lungo i graffiti osceni delle scale quasi donna, quasi bella.

E fuori: Milano muore di malinconia, di sole che tramonta là in periferia,

di auto del ritorno, famiglie, freni e gas di scarico.

Lontano il centro è quasi un altro mondo, San Siro un urlo che non cogli a fondo,

ti taglia un senso vago di infinito panico.

Spunta un gasometro dietro a muri neri, oziosi vagolano i tuoi pensieri

e in aria il cielo è un qualche cosa viola carico…

Andrea è giù nel cortile, jeans regolari e faccia da vinile,

giacca a vento come dio comanda e legata al polso la bandana, un piede contro

al muro e lì

l' aspetta perchè vuol parlarle, niente, forse d' amore, ma non sa che dire,

con le parole quasi lombarde che non sanno uscire

e si accende rabbioso una Marlboro di alibi

e si guardano di sbieco, appena un cenno istintivo di saluto,

ma a Samantha batte il cuore da morire mentre Andrea rimane muto;

e lei ritornerà con le MS per suo padre steso davanti a qualche canale

e lui mediterà al bar dietro a una birra che la vita può far male…

E Milano sembra che sia li a abbracciarsi quei due che non sapranno più

parlarsi,

solo sfiorarsi in un momento vago e via.

Samantha presto cambierà quartiere per un destino che non sa vedere,

e Andrea diventerà padrone d' una pizzeria.

Ed io, burattinaio di parole, perchè mi perdo dietro a un primo sole,

perchè mi prende questa assurda nostalgia?

Samantha-ringtone op je mobiele telefoon

Samantha gaat de trap af van een gemeentelijk uitgerust polycentrum,

dertig jaar en dan is het appartement van hem, of liever,

van zijn ouders die elke maand hun hypotheek moeten afbouwen van een hongerloon,

maar Milaan is groot genoeg om gek te worden

en de onzekere zon komt tevoorschijn, op deze zondag in april,

elke steen, elke deur en elke andere stedelijke voorziening,

maar Samantha springt, ze weet niet dat ze lange hertenpoten heeft

en haar borsten, zoals ze zeggen, in bloei, uitgestrekt, over een nog onrijp lichaam

en Samantha, Samantha weet nog steeds niet dat ze een modellenbestemming heeft

en ze rent vrolijk langs de obscene graffiti van de trap bijna een vrouw, bijna mooi.

En buiten: Milaan sterft van melancholie, van de ondergaande zon daar in de buitenwijken,

van retourauto's, gezinnen, remmen en uitlaatgassen.

Ver weg, het centrum is bijna een andere wereld, San Siro een schreeuw die je niet helemaal begrijpt,

een vaag gevoel van oneindige paniek snijdt je af.

Controleer een gasmeter achter zwarte muren, laat je gedachten dwalen

en in de lucht is de lucht een diep paars ding...

Andrea is beneden in de tuin, gewone spijkerbroek en vinylgezicht,

anorak zoals god beveelt en de bandana om de pols gebonden, een voet tegen

tegen de muur en daar

hij wacht op haar omdat hij met haar wil praten, niets, misschien over liefde, maar ze weet niet wat ze moet zeggen,

met bijna Lombardische woorden die niet weten hoe ze eruit moeten komen

en een Marlboro-alibi licht boos op

en elkaar zijdelings aankijken, slechts een instinctieve groet,

maar Samantha's hart slaat dood terwijl Andrea stil blijft;

en ze komt terug met de MS voor haar vader die voor een kanaal ligt

en hij mediteert aan de bar achter een biertje dat het leven pijn kan doen...

En Milan lijkt die twee te knuffelen die het niet meer zullen weten

gesprek,

gewoon elkaar aanraken op een vaag moment en gaan.

Samantha zal binnenkort van buurt veranderen voor een lot dat ze niet kan zien,

en Andrea wordt de eigenaar van een pizzeria.

En ik, poppenspeler van woorden, omdat ik verdwaal achter een eerste zon,

Waarom grijpt deze absurde nostalgie mij aan?