Radici - Francesco Guccini

La casa sul confine della sera

Oscura e silenziosa se ne sta

Respiri un’aria limpida e leggera

E senti voci forse di altra età

E senti voci forse di altra età…

La casa sul confine dei ricordi

La stessa sempre, come tu la sai

E tu ricerchi là le tue radici

Se vuoi capire l’anima che hai

Se vuoi capire l’anima che hai…

Quanti tempi e quante vite sono scivolate via da te

Come il fiume che ti passa attorno

Tu che hai visto nascere e morire gli antenati miei

Lentamente, giorno dopo giorno

Ed io, l’ultimo, ti chiedo se conosci in me

Qualche segno, qualche traccia di ogni vita

O se solamente io ricerco in te

Risposta ad ogni cosa non capita

Risposta ad ogni cosa non capita…

Ma è inutile cercare le parole

La pietra antica non emette suono

O parla come il mondo e come il sole

Parole troppo grandi per un uomo

Parole troppo grandi per un uomo…

E te li senti dentro quei legami

I riti antichi e i miti del passato

E te li senti dentro come mani

Ma non comprendi più il significato

Ma non comprendi più il significato…

Ma che senso esiste in ciò che è nato dentro ai muri tuoi

Tutto è morto e nessuno ha mai saputo

O solamente non ha senso chiedersi

Io più mi chiedo e meno ho conosciuto

Ed io, l’ultimo, ti chiedo se così sarà

Per un altro dopo che vorrà capire

E se l’altro dopo qui troverà

Il solito silenzio senza fine

Il solito silenzio senza fine…

La casa è come un punto di memoria

Le tue radici danno la saggezza

E proprio questa è forse la risposta

E provi un grande senso di dolcezza

E provi un grande senso di dolcezza…

Het huis aan de rand van de avond

Donker en stil staat het

Adem heldere en lichte lucht in

En je hoort stemmen misschien van een ander tijdperk

En je hoort stemmen misschien van een ander tijdperk...

Het huis aan de rand van herinneringen

Altijd hetzelfde, zoals je het kent

En daar zoek je je roots

Als je de ziel die je hebt wilt begrijpen

Als je de ziel wilt begrijpen die je hebt...

Hoe vaak en hoeveel levens zijn je ontglipt

Zoals de rivier die om je heen stroomt

Jij die mijn voorouders zag geboren en gestorven zijn

Langzaam, dag na dag

En ik, de laatste, vraag je of je het in mij weet

Enkele tekenen, enkele sporen van al het leven

Of als ik maar in jou zoek

Antwoord op alles gebeurt niet

Antwoord op alles gebeurt niet ...

Maar het heeft geen zin om naar woorden te zoeken

Oude steen maakt geen geluid

Of spreek als de wereld en als de zon

Woorden te groot voor een man

Woorden te groot voor een man...

En je voelt ze in die banden

De oude riten en de mythen van het verleden

En je voelt ze van binnen als handen

Maar je begrijpt de betekenis niet meer

Maar je begrijpt de betekenis niet meer...

Maar welke zin bestaat er in wat binnen jouw muren is geboren?

Alles stierf en niemand heeft het ooit geweten

Of het heeft gewoon geen zin om jezelf af te vragen

Hoe meer ik mezelf afvraag, hoe minder ik weet

En ik, de laatste, vraag je of het zo zal zijn

Voor een ander daarna zal hij het willen begrijpen

En als de ander hier later zal vinden

De gebruikelijke eindeloze stilte

De gebruikelijke eindeloze stilte ...

Het huis is als een herinneringspunt

Je wortels geven wijsheid

En dit is misschien het antwoord

En je voelt een geweldig gevoel van zoetheid

En je voelt een geweldig gevoel van zoetheid ...