Quello Che Non... - Francesco Guccini

La vedi nel cielo quell’alta pressione, la senti una strana stagione?

Ma a notte la nebbia ti dice d’un fiato che il dio dell’inverno è arrivato

Lo senti un aereo che porta lontano?

Lo senti quel suono di un piano

Di un Mozart stonato che prova e riprova, ma il senso del vero non trova?

Lo senti il perchè di cortili bagnati, di auto a morire nei prati

La pallida linea di vecchie ferite, di lettere ormai non spedite?

Lo vedi il rumore di favole spente?

Lo sai che non siamo più niente?

Non siamo un aereo né un piano stonato, stagione, cortile od un prato…

Conosci l’odore di strade deserte che portano a vecchie scoperte

E a nafta, telai, ciminiere corrose, a periferie misteriose

E a rotaie implacabili per nessun dove, a letti, a brandine, ad alcove?

Lo sai che colore han le nuvole basse e i sedili di un’ex terza classe?

L’angoscia che dà una pianura infinita?

Hai voglia di me e della vita

Di un giorno qualunque, di una sponda brulla?

Lo sai che non siamo più nulla?

Non siamo una strada né malinconia, un treno o una periferia

Non siamo scoperta né sponda sfiorita, non siamo né un giorno né vita…

Non siamo la polvere di un angolo tetro, né un sasso tirato in un vetro

Lo schiocco del sole in un campo di grano, non siamo, non siamo, non siamo…

Si fa a strisce il cielo e quell’alta pressione è un film di seconda visione

È l’urlo di sempre che dice pian piano:

«Non siamo, non siamo, non siamo…»

Zie je die hoge druk in de lucht, voel je dat het een vreemd seizoen is?

Maar 's nachts vertelt de mist je in één adem dat de god van de winter is gearriveerd

Hoor je een vliegtuig wegvliegen?

Je hoort dat geluid van een piano

Van een vals Mozart die het steeds weer probeert, maar de waarheid niet vindt?

Je voelt de reden van natte binnenplaatsen, van auto's die sterven in de weilanden

De bleke lijn van oude wonden, van niet-verzonden brieven?

Zie je het geluid van uitgestorven sprookjes?

Weet je dat we niets meer zijn?

We zijn geen vliegtuig of een vliegtuig dat uit de toon valt, seizoen, binnenplaats of gazon ...

Ken de geur van verlaten straten die leiden naar oude ontdekkingen

En met olie, kozijnen, gecorrodeerde schoorstenen, in mysterieuze buitenwijken

En met onverbiddelijke rails voor nergens, met bedden, babybedjes, nissen?

Weet je welke kleur de lage bewolking en de stoelen van een voormalige derde klasse hebben?

De angst die een oneindige vlakte geeft?

Je wilt mij en het leven

Van een gewone dag, van een kale kust?

Weet je dat we niets meer zijn?

We zijn geen weg of melancholie, een trein of een buitenwijk

We zijn noch een ontdekking, noch een vervaagde kust, we zijn noch een dag noch een leven...

We zijn niet het stof van een sombere hoek, noch een steen die in een glas wordt gegooid

Het geklik van de zon in een tarweveld, we zijn niet, we zijn niet, we zijn niet ...

De lucht krijgt strepen en die hogedruk is een tweede film

Het is de gebruikelijke schreeuw die langzaam zegt:

"We zijn niet, we zijn niet, we zijn niet ..."