Primavera '59 - Francesco Guccini

La giapponese rise con i semi in mano

Poi, con un gesto lieve, in aria li gettò

Al volo di piccioni che, planando piano

Con remiganti aperte al suolo si allargò…

La piazza di San Marco si fermò un istante

Firenze, in primavera, quasi scomparì

E rimanesti solo, là, nell’inquietante

Primavera dei vent’anni che nell’anima fiorì…

E andasti ad aspettarla con il cuore in gola

E dentro un’emozione antica ti bruciò…

Sciamavano ragazze fuori dalla scuola

Riempiendo quella strada che s’illuminò

Di voci, risa, grida, gioventù e richiami

Ma la sua voce chiara il nome tuo chiamò

Ti corse incontro accesa, ti afferrò le mani

Vi guardaste silenziosi e poi forte ti abbracciò…

E credevate che sarebbe stato eterno quell’amore

Quel fiore non avrebbe mai visto l’inverno

Quel giorno non sarebbe mai mutato in sera

Per voi sarebbe stata sempre, sempre primavera…

Adesso dove sei, bimba d’allora

Con i tuoi sedici anni e il tuo sorriso?

Chissà se senti che ti pensa in questo autunno

Che consuma ora piano anche il ricordo del tuo viso?

Ma i giovani s’illudono d’essere immortali

E che ogni storia duri per l’eternità

Non sanno quanti fili, trame occasionali

Si tessono o svaniscono in casualità…

Una stagione muore, un’altra prende il volo

Sai quando inizia, non se e quando finirà

Ma è bella l’illusione di un momento solo

Quella luce che ti abbaglia, anche se si spegnerà…

Ma allora, a pranzo in una trattoria

Scrutando ansiosi il tempo che passava

Poi un cinemino, persi in galleria

Per qualche bacio che però bastava…

Di corsa al treno per il tuo ritorno

L’ultimo bacio lungo il marciapiede

Tanto veloce volò via quel giorno

Poco quel tempo da passare assieme…

Di ritornare forse le giurasti

Mentre era ferma, immobile nel pianto

Parole perse, so che non tornasti

Da quella donna allora amata tanto…

E tutto è solo un episodio, un giorno

Un uscio chiuso che non si aprirà

Una partenza che non ha ritorno

Come il tempo in questo autunno

Che la nebbia scioglierà…

…ed io rimasi solo, là, nell’inquietante

Atmosfera dell’autunno, che quest’anima ferì…

De Japanners lachten met zaadjes in de hand

Toen gooide hij ze met een licht gebaar in de lucht

De vlucht van duiven die, langzaam glijdend

Met de slagpennen open tot op de grond spreidde het zich uit...

De Piazza di San Marco stopte even

Florence, in het voorjaar, bijna verdwenen

En je bleef alleen, daar, in de verontrustende

Lente van twintig jaar die bloeide in de ziel ...

En je ging op haar wachten met je hart in je mond

En in een oude emotie brandde het je...

Meisjes zwermden uit school

Die weg vullen die oplichtte

Van stemmen, gelach, geschreeuw, jeugd en oproepen

Maar zijn heldere stem riep je naam

Ze rende naar je toe, pakte je handen vast

Jullie keken elkaar zwijgend aan en omhelsden jullie toen stevig...

En je geloofde dat liefde eeuwig zou zijn

Die bloem zou nooit de winter hebben gezien

Die dag zou nooit veranderen in avond

Voor jou zou het altijd, altijd lente zijn...

Waar ben je nu, kind van die tijd

Met je zestien en je lach?

Wie weet of je voelt dat hij dit najaar aan je denkt

Wat verbruikt nu langzaam zelfs de herinnering aan je gezicht?

Maar jonge mensen maken zichzelf wijs dat ze onsterfelijk zijn

En dat elk verhaal eeuwig duurt

Ze weten niet hoeveel draden, af en toe texturen

Ze weven of verdwijnen willekeurig...

Het ene seizoen sterft, het andere neemt de vlucht

Je weet wanneer het begint, niet of en wanneer het eindigt

Maar de illusie van een enkel moment is prachtig

Dat licht dat je verblindt, zelfs als het uitgaat ...

Maar dan, voor de lunch in een restaurant

Angstig kijkend naar de tijd die voorbijging

Dan een bioscoop, verdwaald in de tunnel

Voor een paar kusjes maar dat was genoeg...

Haast je naar de trein voor je terugkeer

De laatste kus langs de stoep

Zo snel vloog die dag weg

Weinig tijd om samen door te brengen...

Misschien om de gezworen terug te geven

Terwijl ze stil was, nog steeds in tranen

Verloren woorden, ik weet dat je niet terugkwam

Van die vrouw die toen zoveel hield...

En alles is maar één aflevering, één dag

Een gesloten deur die niet opengaat

Een vertrek dat geen terugkeer kent

Zoals het weer dit najaar

Dat de mist zal smelten...

... en ik werd alleen gelaten, daar, in de verontrustende

Herfstsfeer, die deze ziel pijn deed ...