Piccola Città - Francesco Guccini

Piccola città, bastardo posto

Appena nato ti compresi o fu il fato che in tre mesi mi spinse via

Piccola città, io ti conosco

Nebbia e fumo non so darvi il profumo del ricordo che cambia in meglio

Ma sono qui nei pensieri le strade di ieri e tornano

Visi e dolori e stagioni, amori e mattoni che parlano…

Piccola città, io poi rividi

Le tue pietre sconosciute, le tue case diroccate da guerra antica

Mia nemica strana, sei lontana

Coi peccati, fra macerie e fra giochi consumati dentro al Florida

Cento finestre, un cortile, le voci, le liti e la miseria

Io, la montagna nel cuore, scoprivo l’odore del dopoguerra…

Piccola città, vetrate viola

Primi giorni della scuola, la parola ha il mesto odore di religione

Vecchie suore nere, che con fede

In quelle sere avete dato a noi il senso di peccato e di espiazione

Gli occhi guardavano voi, ma sognavan gli eroi, le armi e la bilia

Correva la fantasia verso la prateria, fra la via Emilia e il West…

Sciocca adolescenza, falsa e stupida innocenza

Continenza, vuoto mito americano di terza mano

Pubertà infelice, spesso urlata a mezza voce

A toni acuti, casti affetti denigrati, cercati invano

Se penso a un giorno o a un momento ritrovo soltanto malinconia

E tutto un incubo scuro, un periodo di buio gettato via…

Piccola città, vecchia bambina

Che mi fu tanto fedele, a cui fui tanto fedele tre lunghi mesi

Angoli di strada, testimoni degli erotici miei sogni

Frustrazioni e amori a vuoto mai compresi

Dove sei ora, che fai, neghi ancora o ti dai sabato sera?

Quelle di adesso disprezzi o invidi e singhiozzi se passano davanti a te?

Piccola città, vecchi cortili

Sogni e dei primaverili, rime e fedi giovanili, bimbe ora vecchie

Piango e non rimpiango la tua polvere, il tuo fango, le tue vite

Le tue pietre, l’oro e il marmo, le catapecchie

Così diversa sei adesso, io son sempre lo stesso, sempre diverso

Cerco le notti ed il fiasco, se muoio rinasco, finché non finirà…

Kleine stad, bastaardplaats

Vanaf mijn geboorte begreep ik je of het was het lot dat me in drie maanden wegduwde

Kleine stad, ik ken je

Mist en rook Ik kan je niet de geur geven van de herinnering die ten goede verandert

Maar de straten van gisteren zijn hier in mijn gedachten en ze keren terug

Gezichten en pijnen en seizoenen, liefdes en bakstenen die spreken ...

Kleine stad, zag ik toen weer

Je onbekende stenen, je vervallen huizen uit de oude oorlog

Mijn vreemde vijand, je bent ver weg

Met zonden, tussen het puin en tussen spelen geconsumeerd in Florida

Honderd ramen, een binnenplaats, geruchten, ruzies en ellende

Ik, de berg in mijn hart, ontdekte de geur van de naoorlogse periode...

Kleine stad, paars gebrandschilderd glas

Vroege dagen van school, het woord heeft de droevige geur van religie

Oude zwarte nonnen, die met geloof

In die avonden gaf je ons het gevoel van zonde en verzoening

De ogen keken naar je, maar ze droomden van de helden, de wapens en het marmer

De verbeelding rende richting de prairie, tussen de Via Emilia en het westen...

Domme adolescentie, valse en domme onschuld

Continentie, lege Amerikaanse mythe uit de derde hand

Ongelukkige puberteit, vaak geschreeuwd met een lage stem

Op scherpe tonen, kuise genegenheden gekleineerd, tevergeefs gezocht

Als ik aan een dag of een moment denk, vind ik alleen melancholie

Het is allemaal een donkere nachtmerrie, een periode van duisternis weggegooid ...

Kleine stad, oud kind

Die mij zo trouw was, aan wie ik drie lange maanden zo trouw was?

Straathoeken, getuigen van mijn erotische dromen

Frustraties en lege liefdes nooit begrepen

Waar ben je nu, wat doe je, ontken of geef je jezelf zaterdagavond nog?

Die van nu die je veracht of jaloers en snikt als ze voor je voorbij gaan?

Kleine stad, oude binnenplaatsen

Lentedromen en lenterijmpjes en jeugdige geloofsovertuigingen, kleine meisjes nu oud

Ik huil en heb geen spijt van je stof, je modder, je leven

Uw stenen, het goud en het marmer, de krotten

Zo anders ben je nu, ik ben altijd hetzelfde, altijd anders

Ik zoek de nachten en het fiasco, als ik sterf zal ik herboren worden, totdat het eindigt ...