Nostra Signora Dell'Ipocrisia - Francesco Guccini

Alla fine della baldoria c’era nell’aria un silenzio strano

Qualcuno ragliava con meno boria e qualcun altro grugniva piano

Alle sfilate degli stilisti si trasgrediva con meno allegria

Ed in quei visi sazi e stravisti pulsava un’ombra di malattia

Un artigiano di scoop forzati scrisse che Weimar già si scorgeva

E fra biscotti sponsorizzati vidi un anchorman che piangeva

E poi la nebbia discese a banchi ed il barometro segnò tempesta

Ci svegliammo più vecchi e stanchi, amaro in bocca, cerchio alla testa

Il Mercoledì delle Ceneri ci confessarono bene o male

Che la festa era ormai finita, è ormai lontano il Carnevale

E proclamarono penitenza e in giro andarono col cilicio

Ruttando austeri:" ci vuol pazienza, siempre adelante, ma con juicio «E fecero voti con faccia scaltra a Nostra Signora dell’Ipocrisia

Perché una mano lavasse l’altra, tutti colpevoli e così sia

E minacciosi ed un po' pregando incenso sparsero al loro dio

Sempre accusando, sempre cercando il responsabile, non certo io

La domenica di mezza Quaresima fu processione di etere di stato

Dai puttanieri a diversi pollici, dai furbi del «chi ha dato, ha dato

Ed echeggiarono tutte le sere come rintocchi schioccanti a morto

Amen, Mea Culpa e Miserere, ma neanche un cane che sia risorto

E i cavalieri di tigri a ore e i trombettieri senza ritegno

Inamidarono un nuovo pudore, misero a lucido un nuovo sdegno

Si andò alle prime con casto lusso e i quiz pagarono sobri milioni

E in pubblico si linciò il riflusso per farci ridiventare buoni

Così domenica dopo domenica fu una stagione davvero cupa

Quel lungo mese della quaresima rise la iena, ululò la lupa

Stelle comete ed altri prodigi facilitarono le conversioni

Mulini bianchi tornaron grigi, candidi agnelli certi ex leoni

Soltanto i pochi che si incazzarono dissero che era l’usato passo

Fatto dai soliti che ci marciavano per poi rimetterlo sempre là, in

Basso

Poi tutto tacque, vinse ragione, si placò il cielo, si posò il mare

Solo qualcuno in resurrezione, piano, in silenzio, tornò a pensare

Aan het einde van de feestvreugde hing er een vreemde stilte in de lucht

Iemand balkte minder arrogant en iemand anders gromde zacht

Op de modeshows van de ontwerpers overtreden mensen met minder vreugde

En in die verzadigde en overweldigde gezichten pulseerde een schaduw van ziekte

Een geforceerde schepper schreef dat Weimar al te zien was

En tussen de gesponsorde koekjes zag ik een presentator huilen

En toen daalde de mist in oevers en markeerde de barometer storm

We werden ouder en moe wakker, bitter in de mond, rand tot aan het hoofd

Op Aswoensdag biechtten ze ons ten goede of ten kwade op

Dat het feest nu voorbij was, Carnaval is nu ver weg

En zij riepen boetedoening uit en gingen rond in rouwgewaden

Sober boeren: "het vergt geduld, siempre adelante, maar met juicio" En ze legden geloften af ​​met sluwe gezichten aan Onze Lieve Vrouw van Hypocrisie

Voor de ene hand om de andere te wassen, allemaal schuldig en het zij zo

En dreigend en een beetje biddende wierook strooiden ze naar hun god

Altijd beschuldigend, altijd op zoek naar de verantwoordelijke, zeker niet ik

De zondag van het midden van de vastentijd was een processie van staatsether

Van de hoerenlopers op enkele centimeters, van de sluwe 'wie gaf, gaf'

En ze weergalmden elke nacht alsof ze doodkletterden

Amen, Mea Culpa en Miserere, maar niet eens een hond die is opgestaan

En de ruiters van tijgers per uur en de trompetters zonder terughoudendheid

Ze gesteven een nieuwe bescheidenheid, scheen een nieuwe verontwaardiging

We gingen naar de eerste met kuise luxe en de quizzen leverden nuchtere miljoenen op

En in het openbaar was er een eb om ons weer goed te maken

Dus zondag na zondag was een heel donker seizoen

Die lange vastenmaand lachte de hyena, huilde de wolvin

Komeetsterren en andere wonderen maakten conversies mogelijk

Witte molens werden grijs, witte lammeren bepaalde voormalige leeuwen

Alleen de weinigen die boos waren, zeiden dat het de gebruikte stap was

Gemaakt door de gebruikelijke die daar marcheerden en het daar dan altijd weer terugzetten, in

Bas

Toen was alles stil, hij had gelijk, de lucht kalmeerde, de zee kwam tot rust

Alleen iemand in de opstanding, stilletjes, stilletjes, keerde terug om na te denken