Non Bisognerebbe - Francesco Guccini

Non bisognerebbe mai ritornare:

perchè calcare i tuoi vecchi passi,

calciare gli stessi sassi,

su strade che ti han visto già a occhi bassi?

Non troverai quell' ombra che eri tu e non avrai quell' ora in più

che hai dissipato e che ora cerchi;

si scioglierà impossibile il pensiero

a rimestare il falso e il vero

in improbabili universi.

Eppure come un cane che alza il muso e annusa l' aria

batti sempre la tua pista solitaria

e faccia dopo faccia e ancora traccia dopo traccia

torni dove niente ti aprirà le braccia…

E rimpiangere, rimpiangere mai.

Come piovigginano le vecchie cose:

perchè fra i libri schiacciare rose

di risa paghe e piene delle spose?

E buttar via un' incognita e uno scopo,

trascurare il giorno dopo

come se chiudesse sempre;

studiar la stessa pagina di storia

conosciuta già a memoria,

date e luoghi impressi a mente.

Ma gocciola da sempre sul bagnato, tesoriere dei tuoi giorni,

di chi ha preso e di chi ha dato.

E ora dopo ora e dopo un attimo ed ancora

la poetica consueta è «dell' allora»…

Primo, non ricordare,

perchè i ricordi sono falsati,

i metri e i cambi sono mutati

per la spietata legge dei mercati.

E' come equilibrarsi sugli specchi,

ad ogni occhiata un po' più vecchi,

opachi, muti e deformanti.

Frugare dentro ai soliti cassetti

dove non c'è quel che ci metti

e mai le cose più importanti.

E invece come tutti sempre lì a portarli addosso, a ricercare

quel sottile straccio rosso

che lega il tempo assente ed il presente e nella mente,

tutto questo poi ci si confonderà,

tutto questo poi ci si…

Non bisognerebbe mai ricordare…

Je moet nooit meer teruggaan:

waarom zou je je oude stappen betreden,

schop tegen dezelfde stenen,

op straten die je al met neergeslagen ogen hebben gezien?

Je zult die schaduw die je was niet vinden en je zult dat extra uur niet hebben

die je hebt verdreven en die je nu zoekt;

de gedachte zal oplossen

om het valse en het ware te roeren

in onwaarschijnlijke universums.

Maar als een hond die zijn snuit opheft en de lucht opsnuift

versla altijd je eenzame weg

en gezicht na gezicht en weer nummer na nummer

je gaat terug waar niets je armen zal openen ...

En spijt, nooit spijt.

Hoe oude dingen motregenen:

waarom rozen verpletteren tussen boeken?

vol gelach en vol bruiden?

En gooi een onbekende en een doel weg,

de volgende dag verwaarlozen

alsof het altijd gesloten is;

bestudeer dezelfde pagina van de geschiedenis

al uit het hoofd bekend,

datums en plaatsen in gedachten gedrukt.

Maar altijd druipend in het natte, penningmeester van je dagen,

van wie nam en wie gaf.

En uur na uur en na een moment en opnieuw

de gebruikelijke poëtica zijn "van toen" ...

Ten eerste, weet het niet meer,

omdat de herinneringen vervormd zijn,

de meters en de wijzigingen zijn veranderd

voor de meedogenloze wet van de markten.

Het is als balanceren op spiegels,

bij elke blik een beetje ouder,

saai, dom en vervormend.

Snuffel in de gebruikelijke lades

waar er niet is wat je erin stopt

en nooit de belangrijkste dingen.

En in plaats daarvan, zoals iedereen, er altijd om ze te dragen, om onderzoek te doen

die dunne rode lap

die de afwezige tijd en het heden en in de geest verbindt,

dan raakt dit alles in de war,

dit alles dan ja...

We mogen nooit onthouden...