Lettera - Francesco Guccini

In giardino il ciliegio è fiorito

Agli scoppi del nuovo sole

Il quartiere si è presto riempito

Di neve, di pioppi e di parole

All’una in punto si sente il suono

Acciottolante che fanno i piatti

Le tv sono un rombo di tuono

Per l’indifferenza scostante dei gatti

Come vedi tutto è normale

In quest’inutile sarabanda

Ma nell’intreccio di vita uguale

Soffia il libeccio di una domanda

Punge il rovaio di un dubbio eterno

Un formicaio di cose andate

Di chi aspetta sempre l’inverno

Per desiderare una nuova estate

Son tornate a sbocciare le strade

Ideali e ricami del mondo

Ci girano tronfie la figlia e la madre

Nel viso uguali e nel culo tondo

In testa identiche, senza storia

Sfidando tutto senza confini

Frantumano un attimo quella boria

Grida di rondini e ragazzini

Come vedi tutto è consueto

In quest’ingorgo di vite morte

Ma mi rattristo, io sono lieto

Di questa pista di voglie sorte

Di questa rete troppo smagliata

Di queste mete lì da sognare

Di questa sete mai appagata

Di chi starnazza e non vuol volare

Appassiscono piano le rose

Spuntano a grappi i frutti del melo

Le nuvole in alto van silenziose

Negli strappi cobalto del cielo

Io sdraiato sull’erba verde

Fantastico piano sul mio passato

Ma l’età all’improvviso disperde

Quel che credevo e non sono stato

Come senti tutto va liscio

In questo mondo senza patemi

In questa vita presa di striscio

Di svolgimento corretto ai temi

Dei miei entusiasmi durati poco

Dei tanti chiasmi filosofanti

Di storie tragiche nate per gioco

Troppo vicine o troppo distanti

Ma il tempo, il tempo chi me lo rende

Chi mi dà indietro quelle stagioni

Di vetro e sabbia, chi mi riprende

La rabbia e il gesto, donne e canzoni

Gli amici persi, i libri mangiati

La gioia piana degli appetiti

L’arsura sana degli assetati

La fede cieca in poveri miti

Come vedi tutto è usuale

Solo che il tempo stringe la borsa

E c'è il sospetto che sia triviale

L’affanno e l’ansimo dopo una corsa

L’ansia volgare del giorno dopo

La fine triste della partita

Il lento scorrere senza uno scopo

Di questa cosa che chiami… vita

In de tuin staat de kersenboom in bloei

Bij het uitbreken van de nieuwe zon

De buurt liep snel vol

Van sneeuw, populieren en woorden

Om één uur klinkt het geluid

Kasseien die de afwas doen

De tv's zijn een gebrul van de donder

Voor de onvriendelijke onverschilligheid van katten

Zoals je kunt zien, is alles normaal

In deze nutteloze Saraband

Maar in de verwevenheid van gelijk leven

Het libeccio van een vraag waait

Het prikt de rovaio van een eeuwige twijfel

Een mierenhoop van verdwenen dingen

Van degenen die altijd wachten op de winter

Een nieuwe zomer wensen

De straten staan ​​weer tot bloei

Idealen en borduurmotieven van de wereld

De dochter en de moeder lopen opgezwollen rond

In het gezicht hetzelfde en in de ronde kont

In het hoofd identiek, zonder geschiedenis

Alles uitdagen zonder grenzen

Ze breken die arrogantie even door

Geschreeuw van zwaluwen en kleine jongens

Zoals je kunt zien, is alles normaal

In deze opeenhoping van dode levens

Maar ik ben verdrietig, ik ben blij

Van dit spoor van moedervlekken

Van dit netwerk dat te krap is

Van deze bestemmingen om te dromen

Van deze dorst nooit gestild

Van degenen die krijsen en niet willen vliegen

De rozen verdorren langzaam

De vrucht van de appelboom ontspruit in trossen

De wolken boven zijn stil

In de kobalt tranen van de lucht

Ik liggend op het groene gras

Geweldig plan op mijn verleden

Maar leeftijd vervliegt plotseling

Wat ik geloofde en niet ben geweest

Hoe voel je dat alles soepel verloopt

In deze wereld zonder zorgen

In dit leven aan de zijlijn

Van juiste uitwerking naar de thema's

Van mijn enthousiasme dat niet lang duurde

Van de vele filosofische chiasmen

Van tragische verhalen geboren voor de lol

Te dichtbij of te ver uit elkaar

Maar tijd, tijd wie maakt het voor mij

Wie geeft mij die seizoenen terug

Van glas en zand, wie neemt me terug

Woede en gebaar, vrouwen en liedjes

Vrienden kwijt, boeken opgegeten

De pure vreugde van eetlust

De gezonde hitte van de dorstigen

Blind vertrouwen in armzalige mythen

Zoals je kunt zien, is alles normaal

Behalve dat de tijd dringt

En er is een vermoeden dat het triviaal is

De kortademigheid en de angst na een race

De vulgaire angst van de volgende dag

Het trieste einde van het spel

De langzame stroom zonder doel

Van dit ding dat je ... leven noemt