Le Piogge D'Aprile - Francesco Guccini

Ma dove sono andate quelle piogge d’aprile

Che in mezz’ora lavavano un’anima o una strada

E lucidavano in fretta un pensiero o un cortile

Bucando la terra dura e nuova come una spada,

Ma dove quelle piogge di primavera

Quando dormivi supina, e se ti svegliavo ridevi,

Poi piano facevi ridere anche me

Con i tuoi giochi lievi.

Ma dove quelle estati senza fine,

Senza sapere la parola nostalgia,

Solo colore verde di ramarri e bambine

E in bocca lo schioccare secco di epifania,

Ma dove quelle stagioni smisurate

Quando ogni giorno figurava gli anni a venire

E dove ogni autunno quando finiva l’estate

Trovavi la voglia precisa di ripartire.

Che ci farai ora di questi giorni che canti

Dei dubbi quasi doverosi che ti sono sorti

Dei momenti svuotati, ombre pressanti

Di noi rimorti,

Che ci potrai fare di quelle energie finite,

Di tutte quelle frasi storiche da dopocena;

Consumato per sempre il tempo di sole e ferite,

Basta vivere appena,

Basta vivere appena.

Ed ora viviamo in questa stagione di mezzo,

Spaccata e offesa da giorni agonizzanti e disperati,

Lungo i quali anche i migliori si danno un prezzo

E ti si seccano attorno i vecchi amori sciagurati,

Dove senza piu' storia giriamo il mondo

Ricercando soltanto un momento sincero

Col desiderio inconscio di arrivare piu' in fondo

Per essere piu' vero.

Ma dove sono andate quelle piogge d’aprile?

Io qui le aspetto come uno schiaffo improvviso

Come un gesto, un urlo o un umore sottile

Fino ad esserne intriso,

Io chiedo che cadano ancora sul mio orizzonte

Angusto e avaro di queste voglie corsare,

Per darmi un’occasione ladra, un infinito, un

Ponte, per ricominciare

Maar waar zijn die aprilregens gebleven?

Wie waste een ziel of een straat in een half uur

En ze poetsten snel een gedachte of een binnenplaats op

De harde nieuwe aarde doorborend als een zwaard,

Maar waar die lenteregens

Toen je op je rug sliep, en als ik je wakker maakte, lachte je,

Toen maakte je me ook langzaam aan het lachen

Met je lichte spelletjes.

Maar waar die eindeloze zomers,

Zonder het woord nostalgie te kennen,

Alleen groene kleur van hagedissen en meisjes

En in de mond de droge spleet van openbaring,

Maar waar die grenzeloze seizoenen

Toen elke dag de komende jaren dacht

En waar elke herfst wanneer de zomer eindigde

Je hebt precies het verlangen gevonden om weer te vertrekken.

Wat ga je doen deze dagen dat je zingt?

Bijna plichtsgetrouwe twijfels die zijn gerezen

Van lege momenten, drukkende schaduwen

Van ons spijt,

Wat kun je doen met die eindige energieën,

Van al die historische zinnetjes na het eten;

Voor altijd versleten de tijd van zon en wonden,

Leef gewoon,

Leef gewoon nauwelijks.

En nu leven we in dit middenseizoen,

Gebroken en beledigd door kwellende en wanhopige dagen,

Waarmee zelfs de besten zichzelf een prijs geven

En oude ellendige liefdes drogen om je heen op,

Waar we zonder geschiedenis de wereld rondreizen

Gewoon op zoek naar een oprecht moment

Met het onbewuste verlangen om dieper te gaan

Om meer waar te zijn.

Maar waar zijn die aprilregens gebleven?

Hier wacht ik op ze als een plotselinge klap

Zoals een gebaar, een schreeuw of een subtiele stemming

Om erin te worden gedrenkt,

Ik vraag dat ze nog steeds op mijn horizon vallen

Krampachtig en gierig met deze piratenverlangens,

Om mij een dievende kans te geven, een oneindigheid, een

Brug, om opnieuw te beginnen