La Collina - Francesco Guccini

Dove finisce la città

Dove il rumore se ne va

C'è una collina che nessuno vede mai

Perché una nebbia, come un velo

La ricopre fino al cielo dall’eternità…

Nessuno mai la troverà

La strada, forse in altra età

Si è conosciuta, ma l’abbiam scordata ormai

L’abbiam scordata e si è perduta

Lungo i giorni della vita dall’eternità…

Forse l’abbiam vista nel passato

Ma il ricordo se n'è andato dalla mente

Cercala negli angoli del sogno

Per portarla lungo il mondo del presente

Oh, se solamente io potessi rivederla

Com'è adesso per un’ora!

So di fiori grandi come soli

Ma mi sfuggono i colori, ancora

Ricordo che alla sommità

C'è un uomo che sta sempre là

Per impedire che qualcuno cada giù

Da quella magica collina

Dalla parte che declina e non ritorni più…

Anch’io tra i fiori, tempo fa

Giocavo sulla sommità

Con i compagni miei, dentro alla segale

Ma il prenditore non mi ha scorto

Quando son caduto al mondo per l’eternità…

Waar de stad eindigt

Waar gaat het geluid heen

Er is een heuvel die niemand ooit ziet

Omdat een mist, als een sluier

Het bedekt het van eeuwigheid tot aan de hemel...

Niemand zal het ooit vinden

De weg, misschien in een ander tijdperk

Het is bekend, maar we zijn het inmiddels vergeten

We zijn het vergeten en het is verloren gegaan

Langs de dagen van het leven van de eeuwigheid ...

Misschien hebben we het in het verleden gezien

Maar de herinnering is uit de geest verdwenen

Zoek het in de hoeken van de droom

Om het mee te nemen in de wereld van het heden

Oh, kon ik haar maar weer zien

Hoe het nu is voor een uur!

Ik ken bloemen zo groot als zonnen

Maar de kleuren ontglippen me nog steeds

Ik herinner me dat bovenaan

Er is een man die er altijd is

Om te voorkomen dat iemand naar beneden valt

Van die magische heuvel

Aan de kant die afneemt en nooit meer terugkeert...

Ik ook tussen de bloemen, lang geleden

Ik speelde op de top

Met mijn metgezellen, in de rogge

Maar de lener zag me niet

Toen ik voor eeuwig in de wereld viel...