L'Uomo - Francesco Guccini

Senza l’ultima parola, frase saggia da citarsi,

piegò il capo sul cuscino quasi per addormentarsi,

senza un grido, senza un nome, senza motti, senza un suono,

nè il rumore di battaglie, era morto un altro uomo,

restò solo qualcosa che volò

nell’aria calma e poi svanì,

per dove non sapremo mai.

mai, mai, mai, mai, mai…

C' era buio nella stanza, di malato un greve odore

e una lieve, pazza danza di mosconi in amore;

lievi ronzan le preghiere, poi qualcuno se n'è accorto:

si alzò atroce nella sera, solo un chiaro grido: «E' morto!»

Restò solo qualcosa che volò

nell' aria calma e poi svanì

per dove non sapremo mai

mai, mai, mai, mai, mai…

Svelti accorrono gli astanti: «Com'è morto?», «Com'è andata?»

Sfrigolava ormai sui pianti la candela già bruciata;

gli composero le braccia, si ravviò la rada chioma,

ondeggiava sulla faccia del rosario la corona:

restò solo qualcosa che volò

nell’aria calma e poi svanì

per dove non sapremo mai,

mai, mai, mai, mai, mai…

Si frugò dentro ai ricordi di una vita ormai finita,

si guardò dentro ai cassetti colmi di carta ingiallita:

«Questa foto è per la figlia.""L'orologio qui a chi tocca?»

«Meglio gli chiudiate gli occhi.""Meglio chiudergli la bocca.»

Restò solo qualcosa che volò

nell’aria calma e poi svanì

per dove non sapremo mai

mai, mai, mai, mai, mai…

Si riuniscono i parenti, si rincorrono i ricordi,

già si parla delle spese, già si senton pianti sordi:

qualche spicciolo lasciato provocò parole accese

che volarono sul letto e copriron le candele;

restò solo qualcosa che volò

nell’aria calma e poi svanì

per dove non sapremo mai,

mai, mai, mai, mai, mai…

Uno schiaffo fa tacere anche i giochi dei bambini,

son calate le serrande, neri sfilano i vicini.

Le ghirlande hanno gettato la tristezza sulle scale,

fra i parenti addolorati se ne scende il funerale,

restò solo qualcosa che volò

nell’aria calma e poi svanì

per dove non sapremo mai,

mai, mai, mai, mai, mai…

Una vita: quante cose dice il prete in due parole;

lo ringraziano gli astanti, via l’inverno, c'è già il sole,

chiacchiere, risate lievi, vanno per il cimitero,

restan fiori con le scritte, resta al vento un drappo nero,

restò solo qualcosa che volò

nell’aria calma e poi svanì

per dove non sapremo mai,

mai, mai, mai, mai, mai, mai…

Zonder het laatste woord, een wijze zin om te citeren,

hij leunde met zijn hoofd op het kussen alsof hij in slaap wilde vallen,

zonder een kreet, zonder naam, zonder motto's, zonder geluid,

noch het lawaai van gevechten, een andere man was gestorven,

er was alleen nog iets dat vloog

in de kalme lucht en verdween toen,

want waar we het nooit zullen weten.

nooit, nooit, nooit, nooit, nooit...

Er was duisternis in de kamer, een zware geur van ziekte

en een lichte, gekke dans van verliefde vliegen;

de gebeden zoemen lichtjes, toen merkte iemand op:

hij stond 's avonds gruwelijk op, alleen een duidelijke kreet: "Hij is dood!"

Er was alleen iets dat vloog

in de stille lucht en verdween toen

voor waar we het nooit zullen weten

nooit, nooit, nooit, nooit, nooit...

Snel stormen de omstanders naar binnen: "Hoe is hij overleden?", "Hoe is het gegaan?"

De reeds gebrande kaars sist nu boven de tranen;

ze vormden zijn armen, streken zijn dunne haar recht,

de kroon zwaaide op het gezicht van de rozenkrans:

er was alleen nog iets dat vloog

in de kalme lucht en verdween toen

waar we nooit zullen weten,

nooit, nooit, nooit, nooit, nooit...

Hij rommelde door de herinneringen aan een leven dat nu voorbij is,

hij keek in de laden vol vergeeld papier:

"Deze foto is voor de dochter." "Wiens beurt is hier het horloge?"

"Je kunt beter zijn ogen sluiten." "Beter zijn mond sluiten."

Er was alleen iets dat vloog

in de kalme lucht en verdween toen

voor waar we het nooit zullen weten

nooit, nooit, nooit, nooit, nooit...

Familieleden verzamelen zich, herinneringen achtervolgen elkaar,

we praten al over kosten, we horen al doffe kreten:

een paar munten links uitgelokt verhitte woorden

die op het bed vloog en de kaarsen bedekte;

er was alleen nog iets dat vloog

in de kalme lucht en verdween toen

waar we nooit zullen weten,

nooit, nooit, nooit, nooit, nooit...

Een klap legt zelfs kinderspelletjes stil,

de luiken zijn naar beneden, de buren paraderen zwart.

De kransen wierpen droefheid op de trappen,

de begrafenis valt onder de rouwende familieleden,

er was alleen nog iets dat vloog

in de kalme lucht en verdween toen

waar we nooit zullen weten,

nooit, nooit, nooit, nooit, nooit...

Eén leven: hoeveel dingen zegt de priester in twee woorden;

de omstanders bedanken hem, de winter is voorbij, de zon schijnt al,

geklets, licht gelach, ze gaan naar het kerkhof,

bloemen blijven bij de geschriften, een zwarte doek blijft in de wind,

er was alleen nog iets dat vloog

in de kalme lucht en verdween toen

waar we nooit zullen weten,

nooit, nooit, nooit, nooit, nooit, nooit...