L'ultima Thule - Francesco Guccini

Io che ho doppiato tre volte Capo Horn

E ho navigato sette volte i sette mari

E ho visto mostri ed animali rari

L’anfesibena, le sirene, l’unicorno

Io che tornavo fiero ad ogni porto

Dopo una lotta, dopo un arrembaggio

Non son più quello e non ho più il coraggio

Di veleggiare su un vascello morto

Dov'è la ciurma che mi accompagnava

E assecondava ogni ribalderia?

Dov'è la forza che ci circondava?

Ora si è spenta ormai, sparita via

Guardo le vele pendere afflosciate

Con i cordami a penzolar nel vuoto

Che sbatton lenti contro le murate

Con un moto continuo, senza scopo

E vedo in aria un’insensata danza

Di strani uccelli contro il cielo bigio

Cantare un canto in questo mondo grigio

Un canto sordo ormai, senza speranza

E qui da solo penso al mio passato

Vado a ritroso e frugo la mia vita

Una saga smarrita ed infinita

Di quel che ho fatto, di quello che è stato

Le verità non vere in cui credevo

Scoppiavano spargendosi d’intorno

Ma altre ne avevo e giorno dopo giorno

Se morivo, più forte rinascevo

E ora son solo e non ho più il conforto

Di amici andati e sempre più mi assale

La noia a vuotar l’ultimo boccale

Come un pensiero che mi si è ritorto

Ma ancora farò vela e partirò

Io da solo e, anche se sfinito

La prua indirizzo verso l’infinito

Che prima o poi, lo so, raggiungerò

L’Ultima Thule attende al Nord estremo

Regno di ghiaccio eterno, senza vita

E lassù questa mia sarà finita

Nel freddo dove tutti finiremo

L’Ultima Thule attende e dentro il fiordo

Si spegnerà per sempre ogni passione

Si perderà in un’ultima canzone

Di me e della mia nave anche il ricordo

Ik die Kaap Hoorn drie keer heb gerond

En ik heb zeven keer de zeven zeeën bevaren

En ik heb zeldzame monsters en dieren gezien

De amfes, de sirenes, de eenhoorn

Ik was trots om terug te keren naar elke haven

Na een gevecht, na een boarding

Ik ben dat niet meer en heb de moed niet meer

Van zeilen op een dood schip

Waar is de bemanning die mij vergezelde?

En gaf hij toe aan elke opstand?

Waar is de kracht die ons omringde?

Nu is het uit, nu weg, weg

Ik kijk hoe de zeilen slap hangen

Met de touwen bungelend in de leegte

Die langzaam tegen de bolwerken slaat

Met een continue beweging, zonder doel

En ik zie een zinloze dans in de lucht

Van vreemde vogels tegen de grijze lucht

Zing een lied in deze grijze wereld

Een saai nummer nu, zonder hoop

En hier alleen denk ik aan mijn verleden

Ik ga terug en doorzoek mijn leven

Een verloren en oneindige saga

Van wat ik deed, van wat het was

De onware waarheden waarin ik geloofde

Ze barsten uit elkaar en verspreiden zich

Maar ik had anderen en dag na dag

Als ik stierf, hoe sterker ik werd herboren

En nu ben ik alleen en heb ik geen troost meer

Van vrienden weg en meer en meer belaagt me

De verveling van het leegmaken van de laatste mok

Als een gedachte die me in verwarring heeft gebracht

Maar ik zal nog steeds zeilen en vertrekken

Ik alleen en, zelfs als ik uitgeput ben

De boog richt zich naar het oneindige

Dat ik vroeg of laat, ik weet het, zal bereiken

De Ultima Thule wacht in het uiterste noorden

Koninkrijk van eeuwig ijs, levenloos

En daarboven zal deze mijn voorbij zijn

In de kou waar we allemaal terecht zullen komen

De Ultima Thule wacht en in de fjord

Alle passie zal voor altijd worden gedoofd

Hij zal verdwalen in een laatste nummer

Zelfs de herinnering aan mij en mijn schip