L'Orizzonte Di K.D. - Francesco Guccini

K. D. si svegliò quel mattino e guardò le cose accanto a lei

Gli occhi ancor velati dalle briciole dei sogni

Mentre il sonno scompariva accanto a lei lentamente

Il sonno scompariva accanto a lei…

K. D. si affacciò alla finestra, vide il mondo solito ad di là:

Svaniva il suo orizzonte sulla ruggine del ponte

Dove il fiume scompariva e la città finiva

Dove il fiume scompariva…

K. D. non seppe mai dire che sensazione la prese

Sentì il suo corpo svanire, le braccia eran ali rapprese

Pianse qualcuno lontano che forse non conosceva

Ed il suo pianto pian piano quell’orizzonte scioglieva…

Ma poi sorrise, sorpresa di quella stupida ebbrezza

Il suo orizzonte tornato reale

Le dava la solita sua sicurezza

Solita sua sicurezza…

Quando anche noi qualche volta ci sentiam tristi per niente

Forse c'è K. D. che piange lontana

Fantasma che è in noi e ci accompagna per sempre

Che ci accompagna per sempre

Che ci accompagna per sempre!

K.D. werd die ochtend wakker en keek naar de dingen naast haar

De ogen nog steeds gesluierd door de kruimels van dromen

Terwijl de slaap langzaam naast haar verdween

De slaap verdween naast haar...

K.D. keek uit het raam, zag de gebruikelijke wereld daarbuiten:

Zijn horizon verdween op de roest van de brug

Waar de rivier verdween en de stad eindigde

Waar de rivier verdween...

K.D. kon nooit zeggen welke sensatie hij voelde

Hij voelde zijn lichaam verdwijnen, zijn armen waren bevroren vleugels

Iemand ver weg huilde dat hij het misschien niet wist

En zijn tranen smolten langzaam die horizon...

Maar toen glimlachte ze, verbaasd over die stomme dronkenschap

Zijn horizon is weer echt geworden

Het gaf haar haar gebruikelijke vertrouwen

Zijn gebruikelijke beveiliging...

Wanneer ook wij ons soms om niets verdrietig voelen

Misschien huilt K.D. ver weg

Geest die in ons is en ons voor altijd vergezelt

Dat vergezelt ons voor altijd

Dat vergezelt ons voor altijd!