Keaton - Francesco Guccini

Lo chiamavamo Keaton quel pianista

Naturalmente perchè non sorrideva mai

Mentre noi ci ammazzavamo di risate

A vederlo là, come un parafulmine, dritto contro un cielo di guai

Guai di tasca a violoncello, guai d’amore

Guai da vita distratta e disperata

Che ricamavano dentro al suo stupore

Una tela affascinante, ma un po' troppo delicata…

Keaton si presentò come un jazzista

Appassionato e puro, in stile Rete Tre

Coi pregiudizi di chi si sente artista

Perché non faceva soldi, lui, con le canzoni, come me

Ma non mi accompagnava poi malvolentieri

Eravamo due grandi acrobati della malinconia

E poi, poi dobbiamo farne di mestieri

Noi che viviamo della nostra fantasia…

Parlavamo poi molto in quelle sere

In qualche bar, dopo il concerto, insonni e morti

Di politica, ciclismo, storie vere

E di come i «Weather Report» erano forti

E di come era importante fra la gente

Non essere solo musica e parole

E di come era importante che la gente

Non fosse una massa di persone sole…

Ah, Keaton, Keaton, che fine hai fatto, Keaton?

Sei poi andato in malora, Keaton?

Lo sai che ti sto venendo a cercare?

Keaton, ah, Keaton, perché stanotte, Keaton

Proprio stanotte, Keaton, avrei bisogno di sentirti suonare…

S’illuminava poi come di colpo

Lungo l’effimero consueto di una sera

S’illuminava di una gioia grande

Quando si avvicinava a una tastiera

E preferiva quelle un poco usate

Quelle in cui tutti mettono le mani

Quelle ingiallite dal tempo, un po' scordate

Dall’ignoranza e dalla passione degli umani…

E poi una volta abbiamo litigato

Per una donna prima sua e poi mia

Lui coi suoi guai, io col mio quasi peccato

Sconfitti entrambi dalla gran malinconia

Ci siamo persi quasi senza una parola

Ma tutti e due con più rabbia che rimpianto

Come i bambini che si fan dispetti a scuola

Come due vecchi che si sono amati tanto…

Poi ho provato a rintracciarlo dappertutto

Chiedendo a più d’un dirigente supponente

Telefonando all’Arci-caccia, all’Arci-tutto

Ma di Keaton sembra non sia rimasto niente

Se se ne parla è nel ricordo di un momento

Qualcuno dice che l’ha visto, ma lontano

E tutti, tutti con un gran sorriso spento

Come per dire: «Era un ragazzo troppo strano»

Ah, Keaton, Keaton, che fine hai fatto, Keaton?

Se mi vedessi col mio trench stile Bogart, Keaton

Sotto la pioggia che ti vengo a cercare…

Keaton, ah, Keaton, perché mi manca, Keaton

Questa notte mi manca la tua voglia di star qui a suonare…

E finalmente un chissacchì non mi delude

Forse, però non sa, probabilmente

È in una provincia lontana come una palude

Dai nostri discorsi di suonare fra la gente

Una provincia come una sconfitta

Meno che essere una minoranza dignitosa

E una palude è certo troppo fitta

Di voli di zanzara per suonarci qualche cosa…

Lo trovo e sembra che non sia più Keaton

Anche se è contento di vedermi

«Sembrava facile toccarlo con un dito», dice

«Ma il cielo ci ha voluto tutti fermi»

E finalmente ride, ma ride tanto ed è ingrassato

E giura troppo che non sta poi male

Il jazz ormai se l'è dimenticato

Ci son parole, tempi e ritmi anche dentro un ospedale…

E nel lasciarmi all’inizio della sera:

«È come», dice, «alla fine del cinema muto

C'è il sonoro, non serve una tastiera…»

Ci salutiamo nel silenzio più assoluto…

Ed esco fuori con i miei giornali

E non ho voglia di ridere per niente

Ho un treno che mi aspetta alla stazione

Mi dà fastidio anche il rumore della gente…

Ah, Keaton, Keaton!

Keaton, quello vero, l’ultima volta che l’hanno visto passeggiava

Lungo le strade e per il vento di Roma

Durante le pause di un film con Franchi e Ingrassia

Aveva in corpo mille litri di alcool

La faccia la solita, senza allegria

Si ubriacava ogni giorno con la troupe borgatara

Alla faccia della cirrosi epatica

Perché lui ci teneva al suo pubblico

Più che al suo fegato

E gli elettricisti sono gente simpatica

Gli urlavano infatti «Anvedi s'è forte 'sto Keaton!»

Bevendo il bianco misterioso dei colli di Roma

O quello forte del sud che fa assaggiare l’infinito

A tutta la gente di bocca buona…

We noemden die pianist Keaton

Natuurlijk omdat hij nooit lachte

Terwijl we zelfmoord pleegden van het lachen

Om hem daar te zien, als een bliksemafleider, recht in een lucht van problemen

Last van zak op cello, probleem van liefde

Wee van een afgeleid en wanhopig leven

Wat in zijn verbazing borduurde

Een fascinerend canvas, maar een beetje te delicaat ...

Keaton stelde zich voor als jazzman

Gepassioneerd en puur, in Rete Tre-stijl

Met de vooroordelen van degenen die zich kunstenaars voelen

Omdat hij geen geld verdiende met liedjes, zoals ik

Maar hij vergezelde me niet ongewild

We waren twee geweldige melancholische acrobaten

En dan moeten we ruilen

Wij die op onze verbeelding leven...

We hebben die avonden veel gepraat

In sommige bars, na het concert, slapeloos en dood

Over politiek, fietsen, waargebeurde verhalen

En hoe sterk de weerberichten waren

En hoe belangrijk het was onder de mensen

Wees niet alleen muziek en woorden

En hoe belangrijk was het dat mensen

Ware het niet een massa eenzame mensen...

Ah, Keaton, Keaton, wat is er met je gebeurd, Keaton?

Ben je door het riool gegaan, Keaton?

Weet je dat ik je kom zoeken?

Keaton, ah, Keaton, waarom vanavond, Keaton

Vanavond, Keaton, moet ik je horen spelen...

Toen lichtte het op alsof plotseling

Langs de gebruikelijke kortstondige van een avond

Hij lichtte op met grote vreugde

Toen hij een toetsenbord naderde

En hij gaf de voorkeur aan de licht gebruikte

Die waarin iedereen zijn handen legt

Die vergeeld door de tijd, een beetje vergeten

Van de onwetendheid en passie van mensen...

En toen hadden we een keer ruzie

Voor een vrouw eerst de zijne en dan de mijne

Hij met zijn problemen, ik met mijn bijna zonde

Beide verslagen door de grote melancholie

We waren bijna zonder een woord verdwaald

Maar allebei met meer woede dan spijt

Zoals kinderen die hatelijk zijn op school

Als twee oude mannen die zoveel van elkaar hielden...

Toen probeerde ik hem overal te volgen

Meer dan één eigenwijze leidinggevende vragen

Door Arci-Caccia te bellen, Arci-tutto

Maar er lijkt niets meer over van Keaton

Als we erover praten, is het in de herinnering van een moment

Sommigen zeggen dat hij het zag, maar ver weg

En allemaal, allemaal met een grote doffe glimlach

Alsof hij wil zeggen: "Hij was een te vreemde jongen"

Ah, Keaton, Keaton, wat is er met je gebeurd, Keaton?

Als je me zou zien in mijn trenchcoat in Bogart-stijl, Keaton

In de regen kom ik je zoeken...

Keaton, ah, Keaton, want ik mis Keaton

Vanavond mis ik je verlangen om hier te zijn en te spelen ...

En tot slot stelt een chissachì me niet teleur

Misschien, maar hij weet het niet, waarschijnlijk

Het is in een verre provincie als een moeras

Uit ons gesprek over spelen onder de mensen

Een provincie als een nederlaag

Minder dan een waardige minderheid zijn

En een moeras is zeker te dicht

Van muggenvluchten om iets te spelen ...

Ik vind hem en het lijkt erop dat hij niet langer Keaton is

Ook al is hij blij me te zien

"Het leek gemakkelijk om het met een vinger aan te raken", zegt hij

"Maar de hemel nam ons allemaal stil"

En tenslotte lacht hij, maar hij lacht veel en is aangekomen

En hij zweert te veel dat hij niet al te slecht is

Jazz is het nu vergeten

Zelfs in een ziekenhuis zijn er woorden, tijden en ritmes...

En bij het verlaten van mij aan het begin van de avond:

"Het is alsof," zegt hij, "aan het einde van de stomme film

Er is geluid, je hebt geen keyboard nodig..."

In absolute stilte nemen we afscheid...

En ik ga naar buiten met mijn papieren

En ik heb helemaal geen zin om te lachen

Ik heb een trein die op me wacht op het station

Zelfs het lawaai van mensen stoort me ...

Ach, Keaton, Keaton!

Keaton, de echte, liep rond de laatste keer dat ze hem zagen

Langs de straten en in de wind van Rome

Tijdens de pauzes van een film met Franchi en Ingrassia

Hij had duizend liter alcohol in zijn lichaam

Het gebruikelijke gezicht, zonder vrolijkheid

Hij werd elke dag dronken met de Borgatara-groep

Tot zover de cirrose van de lever

Omdat hij om zijn publiek gaf

Meer dan zijn lever

En elektriciens zijn aardige mensen

Sterker nog, ze schreeuwden tegen hem: "Anvedi is sterk 'Ik ben Keaton!"

Het mysterieuze wit drinken van de heuvels van Rome

Of de sterke uit het zuiden die je oneindig laat proeven

Aan alle mensen met een goede mond...