Inverno '60 - Francesco Guccini

Le nove di sera, domenica sera d’inverno,

fa freddo, c'è nebbia,

in fondo alla strada s'è accesa l’insegna

«Blue Garden: si balla «.

Qualcuno ha già aperto le grandi vetrate d’ingresso,

canterà Baby Silver,

qualcuno giù in sala accenna sul piano un motivo di blues…

Si veste un cameriere, è domenica sera,

si annoda un orchestrale la cravatta in seta nera,

e indossa il capo orchestra la giacca in lamè blu…

Nel bar di luci e specchi col ghiaccio dentro ai secchi

c' è un giovane invecchiato che non sorride più…

Le dieci di sera, domenica sera d’inverno

che gocciola fumo,

ma dentro alla sala il caldo dimentica

il resto del mondo…

L’orchestra ha finito un brano dal ritmo latino,

«Cuban cha-cha-cha «singhiozza il clarino seguendo il ricamo di note in «Stardust «…

Bisogna divertirsi, è domenica sera,

c'è da dimenticare la noia pesa e nera,

c'è da dimenticare la favola che fu…

Potere dire «vivo !

«sull'onda d’un motivo

stringendosi una donna che non si vedrà più…

E' l’una passata, domenica sera d’inverno,

ormai lunedì,

persone che sciamano macchiano il buio di risa

e rimpianti,

l’insegna violenta i visi che mordono freddo

di atroce blu-neon,

poi a un tratto si spegne e non resta che il suono dell’oscurità…

C'è da ricominciare un’altra settimana

strascinando nei giorni l’attesa «idiana,

scordando e stemperando la tua precarietà…

La notte sale adagio, la strada è di un randagio

che annusa i suoi fantasmi e abbaia alla città…

Negen in de avond, zondagavond in de winter,

het is koud, het is mistig,

aan het einde van de straat is het bord verlicht

«Blue Garden: laten we dansen«.

Iemand heeft de grote toegangsramen al geopend,

zal Baby Silver zingen,

iemand beneden in de kamer noemt een bluesmelodie op de piano...

Een ober kleedt zich aan, het is zondagavond,

een orkestband is vastgebonden in zwarte zijde,

en draagt ​​de orkestleider het blauwe lamé jasje...

In de balk van lichten en spiegels met ijs in de emmers

er is een oude jongeman die niet meer lacht...

Tien uur 's avonds, zondagavond in de winter

druipende rook,

maar in de kamer vergeet de warmte

de rest van de wereld…

Het orkest maakte een stuk af met een Latijns ritme,

"Cubaanse cha-cha-cha" snikt de klarinet na het borduren van noten in "Stardust" ...

We moeten plezier hebben, het is zondagavond,

er is om de zware en zwarte verveling te vergeten,

we moeten het verhaal vergeten dat was ...

Om te kunnen zeggen «levend!

"Op de golf van een reden

een vrouw vasthoudend die nooit meer zal worden gezien ...

Het is na één uur, een winterse zondagavond,

nu maandag,

mensen die zwermen bevlekken de duisternis van het lachen

en spijt,

het bord schendt de gezichten die koud bijten

van afschuwelijk blauw-neon,

dan gaat het plotseling uit en het enige dat overblijft is het geluid van de duisternis ...

We moeten weer een week beginnen

de verwachting voortslepend "idiana,

je onzekerheid vergeten en verdunnen ...

De nacht komt langzaam op, de weg is voor een zwerver

zijn geesten opsnuiven en blaffen naar de stad ...