Inutile - Francesco Guccini

A Rimini la spiaggia com'è vuota, quasi inutile di marzo

Deserta dell’estate, in ogni simbolo imbecille e vacanziera

E noi, senza nemmeno un poco d’ironia, fra gusci e quarzo

Ad inventare insieme primavera

Era piovuto piano e senza pause, quasi fino a quel momento

Picchiando sopra ai pali della spiaggia, il mare si spezzava in lembi

Nel ristorante vuoto, il cameriere, assorto e lento

Cifrava il rebus dei cumulonembi

Compiendo poi quel rito inevitabile e abusato

Corremmo coraggiosi e scalzi lungo la battigia

Di un verde di bottiglia era quel mare affaticato, l’aria una stanza grigia…

Scoprimmo che oggi il mare lascia un povero relitto

Naufragi di catrame e di lattine arrugginite

Parlare era soltanto un altro inutile delitto contro le nostre vite…

Parlare, poi di cosa?

Di quel vino troppo freddo e un poco andato?

O di quel fritto misto dato lì con malagrazia naturale?

A chi è triste di suo come un limone già adoperato

Dà ancora più tristezza mangiar male…

E dire che volevo regalarti un compleanno un po' diverso

Ma in noi, turisti fuori di stagione, c’era tutto di sbagliato:

La notte, già una cosa andata via, il mattino perso

E il pomeriggio forse già sciupato…

Però, malgrado tutto, si era stati bene assieme

Così, senza un futuro, in incertezza intenerita

Pensavo: «Farlo o no?

Parlare o no?

Restare assieme e poi cambiarsi vita?

Ma se fossimo stati un’altra coppia fra le tante

Avremmo trasformato tutto in quella poca gioia

O avremmo litigato per sfogare ad ogni istante l’urlare della noia?

Domanda forse inutile, com’era forse inutile quel giorno

Da prendere così come veniva, senza calcolare il resto

Ci salutammo in fretta e in fretta anch’io feci ritorno

Di marzo si fa sera ancora presto…

In Rimini het strand zoals het leeg is, bijna nutteloos in maart

Verlaten in de zomer, in elk idioot en vakantiesymbool

En wij, zonder ook maar een beetje ironie, tussen schelpen en kwarts

Samen de lente uitvinden

Het had langzaam en zonder pauze geregend, bijna tot nu toe

Kloppend op de palen van het strand brak de zee in stukken

In het lege restaurant, de ober, geabsorbeerd en traag

Hij codeerde de cumulonimbus-puzzel

En dan dat onvermijdelijke en mishandelde ritueel uitvoeren

We renden dapper en blootsvoets langs de kustlijn

Die vermoeide zee was flessengroen, de lucht een grijze kamer...

We hebben ontdekt dat de zee vandaag een armzalig wrak achterlaat

Scheepswrakken van teer en roestige blikken

Praten was gewoon weer een zinloze misdaad tegen ons leven...

Waarover praten dan?

Van die wijn die te koud is en een beetje op is?

Of van dat gemengde gefrituurde voedsel dat daar met natuurlijke slechte genade wordt gegeven?

Aan degenen die op zichzelf droevig zijn als een citroen die al is gebruikt

Het geeft nog meer verdriet om slecht te eten...

En om te zeggen dat ik je een iets andere verjaardag wilde geven

Maar bij ons, buiten het seizoen toeristen, was alles mis:

De nacht, één ding is al voorbij, de ochtend verloren

En misschien is de middag al verspild ...

Maar ondanks alles hadden we het goed met elkaar gehad

Dus, zonder toekomst, in verzachte onzekerheid

Ik dacht: "Doe je het of niet?

Spreken of niet?

Bij elkaar blijven en dan je leven veranderen?

Maar als we een ander stel waren geweest tussen velen

We zouden alles in die kleine vreugde hebben veranderd

Of zouden we elk moment hebben gevochten om de schreeuw van verveling te ventileren?

Misschien een nutteloze vraag, want het was misschien nutteloos die dag

Te nemen zoals het kwam, zonder de rest te berekenen

We namen snel afscheid en ik haastte me ook terug

Het is nog vroeg in de avond in maart...