Incontro - Francesco Guccini

E correndo mi incontrò lungo le scale

Quasi nulla mi sembrò cambiato in lei

La tristezza poi, ci avvolse come miele

Per il tempo scivolato su noi due

Il sole che calava già, rosseggiava la città

Già nostra e ora straniera e incredibile e fredda

Come un istante dèjà-vu, ombra della gioventù

Ci circondava la nebbia

Auto ferme ci guardavano in silenzio

Vecchi muri proponevano nuovi eroi

Dieci anni da narrare l’uno all’altro

Ma le frasi rimanevano dentro in noi

Cosa fai ora?

Ti ricordi?

Eran belli i nostri tempi

Ti ho scritto e un anno mi han detto

Che eri ancora via

E poi la cena a casa sua

La mia nuova cortesia

Stoviglie color nostalgia

E le frasi, quasi fossimo due vecchi

Rincorrevano solo il tempo dietro a noi

Per la prima volta vidi quegli specchi

Capii i quadri, i sopramobili ed i suoi

I nostri miti morti ormai

La scoperta di Hemingway

Il sentirsi nuovi, le cose sognate ora viste

La mia America e la sua diventate nella via

La nostra città così triste

Carte e vento volan via nella stazione

Freddo e luci accese, forse per noi, lì

Ed in fine, in breve, la sua situazione

Uguale, quasi, a tanti nostri films

Come in un libro scritto male

Lui si era ucciso per Natale

Ma il triste racconto sembrava assorbito dal buio

Povera amica che narravi

Dieci anni in poche frasi

E io i miei in un solo saluto

E pensavo, dondolato dal vagone

'cara amica, il tempo prende e il tempo dà.'

Noi corriamo sempre in una direzione

Ma quale sia e che senso abbia, chi lo sa?

E restano i sogni senza tempo

Le impressioni di un momento

Le luci nel buio

Le case intraviste da un treno

Siamo qualcosa che non resta

Frasi vuote nella testa

E il cuore, di simboli pieno

En terwijl hij rende ontmoette hij me op de trap

Er leek bijna niets in haar veranderd te zijn

Toen omhulde verdriet ons als honing

Voor de tijd dat het ons tweeën ontglipt

De zon, die al aan het ondergaan was, maakte de stad rood

Al van ons en nu buitenlands en ongelooflijk en koud

Als een instant déjà-vu, schaduw van de jeugd

Mist omringde ons

Stilstaande auto's keken ons zwijgend aan

Oude muren boden nieuwe helden

Tien jaar om het elkaar te vertellen

Maar de zinnen bleven in ons

Wat ben je nu aan het doen?

Weet je nog?

Onze tijden waren mooi

Ik schreef je en een jaar lang vertelden ze me

Dat je nog weg was

En dan eten bij hem thuis

Mijn nieuwe beleefdheid

Nostalgiekleurig servies

En de zinnen, alsof we twee oude mannen waren

Ze joegen gewoon de tijd achter ons aan

Voor het eerst zag ik die spiegels

Ik begreep de schilderijen, de ornamenten en zijn

Onze mythen zijn nu dood

Hemingway's ontdekking

Je nieuw voelen, de dingen waar je van droomt nu gezien

Mijn Amerika en het jouwe worden op straat

Onze stad zo verdrietig

Papieren en wind vliegen weg in het station

Koud en licht aan, misschien voor ons, daar

En tot slot, in het kort, zijn situatie

Bijna hetzelfde als veel van onze films

Zoals in een slecht geschreven boek

Hij had zelfmoord gepleegd voor Kerstmis

Maar het droevige verhaal leek in duisternis geabsorbeerd

Arme vriend die je vertelde

Tien jaar in een paar zinnen

En ik de mijne in één groet

En ik dacht, wiegde van de wagen

'Beste vriend, de tijd kost en de tijd geeft.'

We rennen altijd in één richting

Maar wat is het en welke betekenis heeft het, wie weet?

En tijdloze dromen blijven

De indrukken van een moment

De lichten in het donker

De huizen gezien vanuit een trein

Wij zijn iets dat niet blijft

Lege zinnen in het hoofd

En het hart, vol symbolen