Il testamento di un pagliaccio - Francesco Guccini

Cari amici, ascoltatelo un momento

Sta per morire e così l’ha finita

La pagliacciata che chiamava vita

Sta per morire e ha fatto testamento

Cristalli di pensieri, ali di vento

Ululeranno cupi questa sera

Salmodieranno monaci in preghiera

Perché, sì in pace, lui muore contento

Di cosa muore?

Muore intossicato

Da sogni vani di democrazia

Rifiuta i compromessi alla bugia

Muor contento?

No, da disperato

Ma cosa importa, è giunto fino in fondo

Alla sua saga triste e divertente

A una vita ridicola e insipiente

Lui muore, infine, e noi restiamo al mondo

Vi vuole tutti, amici, al funerale

Con gli abiti migliori come a festa

Sarà civile, ma ci vuole in testa

Sei politici servi e un cardinale

Vaniloqui ed incensi siano attorno

Promesse non risolte, altri rumori

Non lesinate, amici peccatori

Qualche laica bestemmia per contorno

Poi ci vorrebbe qualche, a mia insaputa

Uno stilista mago del sublime

Un vip con la troietta di regime

E chi si svende per denari trenta

Un onesto mafioso riciclato

Un duro e puro, cuore di nostalgico

Travestito da quasi democratico

E che si sente padrone dello Stato

E per chiusura del mesto corteo

Noi tutti fingeremo un’orazione

Ricordando quel povero coglione

Cantando in gregoriano «marameo»

Poi morto, sia sepolto, e con le mani

Si sparga attentamente sul defunto

Quello che l’ha ridotto a questo punto

Le utopie, i sogni, i desideri vani

Risate di disprezzo, tutti i pianti

Momenti di dolore, gioia, d’ira

Accatastati, sia fatta una pira

E si appiccichi il fuoco a tutti quanti

Chiudete allora i cancelli e le porte

Che sgorga un fumo tossico e letale

Che ad ogni ingenuo, come lui, fa male

Come per lui, può condurre alla morte

A noi non resterà che andare via

E sciogliendoci da quel mortale abbraccio

Ricorderemo forse quel pagliaccio

E la sua lotta ingenua e così sia

Beste vrienden, luister er even naar

Hij staat op het punt te sterven en dus maakte hij het af

De capriolen die hij leven noemde

Hij staat op het punt te sterven en hij heeft zijn testament gemaakt

Kristallen van gedachten, vleugels van wind

Ze zullen vanavond donker huilen

Monniken zullen zingen in gebed

Waarom, ja in vrede, hij sterft gelukkig

Waar sterft hij aan?

Hij sterft dronken

Van ijdele dromen over democratie

Weiger compromissen te liegen

Sterft hij gelukkig?

Nee, wanhopig

Maar wat maakt het uit, het is helemaal gekomen

Naar zijn trieste en grappige saga

Op een belachelijk en smakeloos leven

Ten slotte sterft hij en blijven wij in de wereld

Hij wil jullie allemaal, vrienden, op de begrafenis

Met de leukste kleding zoals een feestje

Het zal beschaafd zijn, maar het duurt in het hoofd

Zes dienende politici en een kardinaal

Vaniloquists en wierook zijn in de buurt

Onopgeloste beloften, andere geruchten

Beknibbel niet, zondige vrienden

Wat seculiere godslastering als bijgerecht

Dan zou het wat kosten, zonder mijn medeweten

Een goochelaar stylist van het sublieme

Een vip met de regime-slet

En wie is uitverkocht voor dertig dollar

Een eerlijke gerecyclede gangster

Een hard en puur, nostalgisch hart

Vermomd als een bijna democraat

En dat hij zich de meester van de staat voelt

En om de droevige processie te sluiten

We zullen allemaal een gebed doen

Denkend aan die arme eikel

Zingen in het Gregoriaans "marameo"

Dan dood, begraven worden, en met je handen

Verspreid voorzichtig over de overledene

Wat heeft het tot dit punt teruggebracht?

Utopieën, dromen, ijdele verlangens

Gelach van minachting, al het huilen

Momenten van pijn, vreugde, woede

Opgestapeld, laat een brandstapel maken

En steek iedereen in brand

Sluit dan de poorten en deuren

Die giftige en dodelijke rook gutst

Dat het voor elke naïef, zoals hij, pijn doet

Wat hem betreft, het kan tot de dood leiden

We hoeven alleen maar weg te gaan

En ons bevrijden van die dodelijke omhelzing

Misschien herinneren we ons die clown

En zijn naïeve strijd en het zij zo