Il Pensionato - Francesco Guccini

Lo sento da oltre il muro che ogni suono fa passare

L’odore quasi povero di roba da mangiare

Lo vedo nella luce che anch’io mi ricordo bene

Di lampadina fioca, quella da trenta candele

Fra mobili che non hanno mai visto altri splendori

Giornali vecchi ed angoli di polvere e di odori

Fra i suoni usati e strani dei suoi riti quotidiani:

Mangiare, sgomberare, poi lavare piatti e mani

Lo sento quando torno stanco e tardi alla mattina

Aprire la persiana, tirare la tendina

E mentre sto fumando ancora un’altra sigaretta

Andar piano, in pantofole, verso il giorno che lo aspetta

E poi lo incontro ancora quando viene l’ora mia

Mi dà un piacere assurdo la sua antica cortesia:

«Buon giorno, professore.

Come sta la sua signora?

E i gatti?

E questo tempo che non si rimette ancora…»

Mi dice cento volte fra la rete dei giardini

Di una sua gatta morta, di una lite coi vicini

E mi racconta piano, col suo tono un po' sommesso

Di quando lui e Bologna eran più giovani di adesso…

Io ascolto e i miei pensieri corron dietro alla sua vita

A tutti i volti visti dalla lampadina antica

A quell’odore solito di polvere e di muffa

A tutte le minestre riscaldate sulla stufa

A quel tic-tac di sveglia che enfatizza ogni secondo

A come da quel posto si può mai vedere il mondo

A un’esistenza andata in tanti giorni uguali e duri

A come anche la storia sia passata fra quei muri…

Io ascolto e non capisco e tutto attorno mi stupisce

La vita, com'è fatta e come uno la gestisce

E i mille modi e i tempi, poi le possibilità

Le scelte, i cambiamenti, il fato, le necessità

E ancora mi domando se sia stato mai felice

Se un dubbio l’ebbe mai, se solo oggi si assopisce

Se un dubbio l’abbia avuto poche volte oppure spesso

Se è stato sufficiente sopravvivere a sé stesso…

Ma poi mi accorgo che probabilmente è solo un tarlo

Di uno che ha tanto tempo ed anche il lusso di sprecarlo:

Non posso o non so dir per niente se peggiore sia

A conti fatti, la sua solitudine o la mia…

Diremo forse un giorno: «Ma se stava così bene…

Avrà il marmo con l’angelo che spezza le catene

Coi soldi risparmiati un po' perché non si sa mai

Un po' per abitudine, che son sempre pronti i guai»

Vedremo visi nuovi, voci dai sorrisi spenti:

«Piacere», «È mio», «Son lieto», «Eravate suoi parenti?»

E a poco a poco andrà via dalla nostra mente piena

Soltanto un’impressione che ricorderemo appena…

Ik hoor het van achter de muur die elk geluid doorlaat

De bijna slechte geur van eten

Ik zie het in het licht dat ik me ook nog goed herinner

Van een zwak lampje, die met dertig kaarsen

Tussen meubels die nog nooit andere pracht hebben gezien

Oude kranten en hoeken van stof en geuren

Onder de gebruikte en vreemde geluiden van zijn dagelijkse rituelen:

Eten, opruimen, afwassen en handen wassen

Ik voel het als ik moe en laat in de ochtend terugkom

Open de sluiter, trek het gordijn

En terwijl ik nog een sigaret rook

Ga langzaam, op pantoffels, richting de dag die hem wacht

En dan ontmoet ik hem weer als het mijn tijd is

Zijn oude hoffelijkheid geeft me absurd genoegen:

"Goede morgen professor.

Hoe gaat het met je dame?

En de katten?

En dit keer wordt dat nog niet beter..."

Hij vertelt het me honderd keer in het tuinnetwerk

Van een dode kat van haar, van een ruzie met de buren

En hij vertelt het me rustig, op zijn licht ingetogen toon

Toen hij en Bologna jonger waren dan nu...

Ik luister en mijn gedachten rennen achter zijn leven aan

Aan alle gezichten gezien door de oude gloeilamp

Die gebruikelijke geur van stof en schimmel

Aan alle soepen die op het fornuis worden opgewarmd

Naar die wake-up tick die elke seconde benadrukt

Hoe kun je ooit de wereld vanaf die plek zien?

Op een bestaan ​​dat doorging in vele gelijke en zware dagen

Hoe de geschiedenis ook tussen die muren doorging...

Ik luister en ik begrijp het niet en alles om me heen verbaast me

Het leven, hoe het wordt gemaakt en hoe je het beheert

En de duizend manieren en tijden, dan de mogelijkheden

De keuzes, de veranderingen, het lot, de behoeften

En ik vraag me nog steeds af of hij ooit gelukkig was

Als hij ooit twijfelde, al was hij vandaag maar aan het indommelen

Als je een paar keer of vaak hebt getwijfeld

Als het genoeg was om zichzelf te overleven...

Maar dan realiseer ik me dat het waarschijnlijk gewoon een worm is

Van iemand die veel tijd heeft en ook de luxe om het te verspillen:

Ik kan of kan helemaal niet zeggen of het erger is

Per saldo zijn eenzaamheid of de mijne...

Misschien zullen we op een dag zeggen: "Maar als hij zo gezond was...

Het zal de knikker hebben met de engel die de kettingen verbreekt

Met het geld een beetje bespaard, want je weet maar nooit

Een beetje uit gewoonte, die ellende staat altijd klaar"

We zullen nieuwe gezichten zien, stemmen met een doffe glimlach:

"Aangenaam kennis te maken", "Het is van mij", "Ik ben blij", "Waren jullie familie?"

En beetje bij beetje zal het uit ons hoofd verdwijnen

Slechts een indruk die we ons nauwelijks zullen herinneren ...