Il Frate - Francesco Guccini

Lo chiamavano «Il frate», il nome di tutta una vita

Segno di una fede perduta, di una vocazione finita

Lo vedevi arrivare vestito di stracci e stranezza

Mentre la malizia dei bimbi rideva della sua saggezza…

Dopo un bicchiere di vino, con frasi un po' ironiche e amare

Parlava in tedesco e in latino, parlava di Dio e Schopenhauer

E parlava, parlava, con me che lo stavo a sentire

Mentre la sera d’estate non voleva morire…

Viveva di tutto e di niente, di vino che muove i ricordi

Di carità della gente, di dei e filosofi sordi…

Chiacchiere d’un ubriaco con salti di tempo e di spazio

Storie di sbornie e di amori che non capivano Orazio…

E quelle sere d’estate sapevan di vino e di scienza

Con me che lo stavo a sentire con colta benevolenza

Ma non ho ancora capito, mentre lo stavo a ascoltare

Chi fosse a prendere in giro, chi dei due fosse a imparare…

Ma non ho ancora capito, fra risa per donne e per Dio

Se fosse lui il disperato o il disperato son io…

Ma non ho ancora capito con la mia cultura fasulla

Chi avesse capito la vita, chi non capisse ancor nulla…

Ze noemden hem "The Friar", de naam van een heel leven

Teken van een verloren geloof, van een volbrachte roeping

Je zag hem aankomen, gekleed in lompen en vreemdheid

Terwijl de boosaardigheid van de kinderen lachte om zijn wijsheid...

Na een glas wijn, met ietwat ironische en bittere frasen

Hij sprak in het Duits en Latijn, hij sprak over God en Schopenhauer

En hij praatte, hij praatte, met mij die naar hem luisterde

Terwijl de zomeravond niet wilde sterven...

Hij leefde van alles en niets, van wijn die herinneringen oproept

Van liefdadigheid van mensen, van dove goden en filosofen...

Chat van een dronkaard met sprongen van tijd en ruimte

Verhalen over katers en liefdes die Horace niet begreep...

En die zomeravonden roken naar wijn en wetenschap

Met mij die naar hem luisterde met gecultiveerde welwillendheid

Maar ik begreep het nog steeds niet, terwijl ik naar hem luisterde

Wie was de dwaas, wie van de twee leerde...

Maar ik heb het nog steeds niet begrepen, tussen lachen voor vrouwen en voor God

Of hij nu de wanhopige of de wanhopige was, ik ben...

Maar ik snap het nog steeds niet met mijn nepcultuur

Wie had het leven begrepen, wie begreep nog steeds niets...