Il Caduto - Francesco Guccini

Io, nato Primo di nome e di cinque fratelli,

uomo di bosco e di fiume, lavoro e di povert?,

ma uomo sereno di dentro, come i pesci e gli uccelli

che con me dividevano il cielo, l' acqua e la libert…

Perch?

sono in prigione per sempre, qui in questa pianura

dove orizzonte rincorre da sempre un uguale orizzonte,

dove un vento incessante mi soffia continua paura,

dove?

impossibile scorgere il profilo d' un monte?

E se d' inverno mi copre la neve gelata

non?

quella solita in cui affondava il mio passo

forte e sicuro, braccando la lieve pestata

che lascia la volpe, o l' impronta pi?

greve del tasso…

Ho cancellato il ricordo e perch?

son caduto,

rammento stagioni in cui dietro ad un sole non chiaro

veniva improvviso quel freddo totale, assoluto

e infine lamenti, poi grida e bestemmie e uno sparo…

Guarda la guerra che beffa, che scherzo puerile,

io che non mi ero mai spinto in un lungo cammino

ho visto quel poco di mondo da dietro a un fucile,

ho visto altra gente soltanto da dietro a un mirino…

E siamo in tanti coperti da neve gelata,

non c'?

pi?

razza o divisa, ma solo l' inverno

e quest' estate bastarda dal vento spazzata

e solo noi, solo noi che siam morti in eterno…

Io che guardavo la vita con calmo coraggio,

cosa darei per guardare gli odori della mia montagna,

vedere le foglie del cerro, gli intrichi del faggio,

scoprire di nuovo dal riccio il miracolo della castagna…

Ik, eerst in naam geboren en van vijf broers,

man van de bossen en rivieren, werk en armoede,

maar een man die van binnen kalm is, zoals vissen en vogels

die de lucht, het water en de vrijheid met mij deelde ...

Waarom?

Ik zit voor altijd in de gevangenis, hier op deze vlakte

waar de horizon altijd dezelfde horizon heeft achtervolgd,

waar een onophoudelijke wind me voortdurend angst blaast,

waar is het?

onmogelijk om het profiel van een berg te zien?

En als in de winter de bevroren sneeuw me bedekt

niet?

de gebruikelijke waarin mijn stap zonk

sterk en zelfverzekerd, het lichte kloppen opsporen

die de vos verlaat, of het meest?

zwaar met de koers...

Ik heb het geheugen gewist en waarom?

Ik viel,

Ik herinner me seizoenen toen ik achter een onduidelijke zon zat

die totale, absolute kou kwam plotseling

en tenslotte gekreun, dan geschreeuw en vloeken en een schot ...

Kijk naar de oorlog wat een aanfluiting, wat een kinderachtige grap,

Ik die nooit een lange weg was gegaan

Ik zag dat kleine stukje van de wereld vanachter een geweer,

Ik zag alleen andere mensen van achter een zoeker ...

En velen van ons zijn bedekt met bevroren sneeuw,

niet C'?

pi?

race of uniform, maar alleen in de winter

en deze winderige bastaardzomer

en alleen wij, alleen wij die voor altijd stierven ...

ik die met kalme moed naar het leven keek,

wat zou ik geven om naar de geuren van mijn berg te kijken,

zie de bladeren van de Turkse eik, de klitten van de beuk,

ontdek opnieuw van de egel het wonder van de kastanje ...