Statale 17 - Francesco Guccini, I Nomadi

Statale 17, il sole cade a picco

Tre giorni sulla strada, nessuno che mi carichi, nessuno che si fermi

Mentre tu chissà se aspetti me

Mentre qui l’asfalto che si scioglie brucia i tacchi alle mie scarpe

Sono a terra, senza un soldo, chissà mai se arriverò da te…

Statale 17, com'è lunga da far tutta

Romba svelto l’autotreno, questo cielo ancor sereno sembra esplodere d’estate

Mentre tu chissà se pensi a me

Mentre qui mi sento solo al mondo, senza un cane che mi cerchi

Son sudato e sono sporco, chissà mai se arriverò da te…

Statale 17, sembri esplodere di sole

Statale 17, alzo il dito inutilmente

Statale 17, lungo nastro di catrame

La gente bene dorme, sei deserta all’orizzonte

A quest’ora non c'è un cane che mi voglia prender su…

Statale 17, sei triste nella sera

Non alzo più la mano, cammino piano piano sulla strada ormai deserta

Mentre tu chissà se aspetti ancora

Mentre qui la strada che si sperde sembra un letto di cemento

Sono mortalmente stanco, chissà mai se arriverò da te…

Rijksweg 17, de zon gaat onder

Drie dagen onderweg, niemand om me aan te klagen, niemand om te stoppen

Terwijl jij, wie weet of je op me wacht

Terwijl hier het smeltende asfalt de hielen van mijn schoenen verbrandt

Ik ben op de grond, berooid, wie weet of ik je zal bereiken...

Staat 17, hoe lang duurt het om alles te doen?

De vrachtwagen brult snel, deze nog heldere lucht lijkt te ontploffen in de zomer

Terwijl jij, wie weet of je aan mij denkt

Nu ik hier ben, voel ik me alleen op de wereld, zonder dat een hond naar me op zoek is

Ik ben bezweet en vies, wie weet of ik bij je kom...

Staat 17, je lijkt te exploderen met de zon

Staat 17, ik steek tevergeefs mijn vinger op

Staat 17, lange strook tar

Mensen slapen lekker, je bent verlaten aan de horizon

Op dit moment is er geen hond die mij wil oppikken...

Staat 17, je bent verdrietig in de avond

Ik steek mijn hand niet meer op, ik loop langzaam langs de nu verlaten weg

Terwijl jij, wie weet of je nog wacht

Terwijl hier de verloren weg eruitziet als een betonnen bed

Ik ben doodmoe, wie weet of ik naar je toe kom...