L'Atomica Cinese - Francesco Guccini, I Nomadi

Si è levata dai deserti, in Mongolia occidentale

Una nuvola di morte, una nuvola spettrale che va, che va, che va

Sopra i campi della Cina, sopra al tempio e alla risaia

Oltrepassa il fiume giallo, oltrepassa la muraglia e va, e va, e va

Sopra al bufalo che rumina

Su una civiltà di secoli

Sopra le bandiere rosse

Sui ritratti dei profeti

Sui ritratti dei signori

Sopra le tombe impassibili degli antichi imperatori

Sta coprendo un continente, sta correndo verso il mare

Copre il cielo fino al punto dove l’occhio può guardare e va, e va, e va

Sopra il volo dei gabbiani che precipitano in acqua

Sopra ai pesci che galleggiano e ricoprono la spiaggia e va, e va, e va

Alzan gli occhi i pescatori verso il cielo così livido

Le onde sembra che si fermino

Non si sente che il silenzio

E le reti sono piene di cadaveri d’argento

Poi le nuvole si rompono e la pioggia lenta cade

Sopra i tetti delle case, sulle pietre delle strade

Sopra gli alberi che muoiono, sopra i campi che si seccano

Sopra ai cuccioli degli uomini, sulle mandrie che la bevono

Sulle spiagge abbandonate, una pioggia che è veleno

E che uccide lentamente, pioggia senza arcobaleno

Che va, che va, che va, che va, che va!

Het steeg op uit de woestijnen in West-Mongolië

Een wolk des doods, een spookachtige wolk die gaat, gaat, gaat

Boven de velden van China, boven de tempel en het rijstveld

Steek de gele rivier over, steek de muur over en ga, en ga, en ga

Boven de herkauwende buffel

Op een beschaving van eeuwen

Boven de rode vlaggen

Op de portretten van de profeten

Op de portretten van de heren

Boven de onbewogen graven van de oude keizers

Het bedekt een continent, het rent naar de zee

Het bedekt de lucht tot het punt waar het oog kan kijken en gaan, en gaan, en gaan

Boven de vlucht van meeuwen die in het water vallen

Boven de vissen die drijven en het strand bedekken en gaan, en gaan, en gaan

De vissers heffen hun ogen zo razend naar de lucht

De golven lijken te stoppen

Men hoort alleen stilte

En de netten zijn vol zilveren lijken

Dan breken de wolken en valt de langzame regen

Boven de daken van de huizen, op de stenen van de straten

Boven de stervende bomen, boven de verwelkende velden

Boven de puppy's van mannen, op de kuddes die het drinken

Op de verlaten stranden, een regen die vergif is

En dat doodt langzaam, regen zonder regenboog

Wat gaat, wat gaat, wat gaat, wat gaat, wat gaat!