Gulliver - Francesco Guccini

Nelle lunghe ore d’inattività e di ieri

Che solo certa età può regalare

Lemuel Gulliver tornava coi pensieri

Ai tempi in cui correva per il mare

E sorridendo come sa sorridere soltanto

Chi non ha più paura del domani

Parlava coi nipoti, che ascoltavano l’incanto

Di spiagge e odori, di giganti e nani

Scienziati ed equipaggi e di cavalli saggi

Riempiendo il cielo inglese di miraggi…

Ma se i desideri sono solo nostalgia

O malinconia d’innumeri altre vite

Nei vecchi amici che incontrava per la via

In quelle loro anime smarrite

Sentiva la balbuzie intellettuale e l’afasìa

Di chi gli domandava per capire

Ma confondendo i viaggi con la loro parodia

I sogni con l’azione del partire

Di tutte le sue vite vagabondate al sole

Restavan vuoti gusci di parole…

Poi dopo, ripensando a quell’incedere incalzante

Dei viaggi persi nella sua memoria

Intuiva con la mente disattenta del gigante

Il senso grossolano della storia

E nelle precisioni antiche del progetto umano

O nel mondo suo illusorio e limitato

Sentiva la crudele solitudine del nano

Sentiva la crudele solitudine del nano

Nell' universo quasi esagerato

Due facce di medaglia che gli urlavano in mente:

«Da tempo e mare, da tempo e mare

Da tempo e mare, da tempo e mare

Da tempo e mare non s' impara niente…»

In de lange uren van inactiviteit en gisteren

Dat alleen een bepaalde leeftijd kan geven

Lemuel Gulliver keerde terug met zijn gedachten

Toen hij naar de zee rende

En glimlachen zoals hij alleen weet hoe hij moet glimlachen

Wie is er niet meer bang voor morgen

Hij sprak met zijn kleinkinderen, die naar de betovering luisterden

Van stranden en geuren, van reuzen en dwergen

Wetenschappers en bemanningen en wijze paarden

De Engelse lucht vullen met luchtspiegelingen ...

Maar als de wensen gewoon nostalgie zijn

Of melancholie van talloze andere levens

In oude vrienden die hij op straat ontmoette

In die verloren zielen van hen

Hij voelde intellectueel stotteren en afasie

Van degenen die hem vroegen om het te begrijpen

Maar de reizen verwarren met hun parodie

Dromen met de actie van vertrekken

Van al zijn levens zwervend in de zon

Lege omhulsels van woorden bleven...

Dan later terugdenkend aan dat meedogenloze tempo

Reizen verloren in zijn geheugen

Hij voelde met de onoplettende geest van de reus

Het grove gevoel voor geschiedenis

En in de oude precisie van het menselijke project

Of in zijn illusoire en beperkte wereld

Hij voelde de wrede eenzaamheid van de dwerg

Hij voelde de wrede eenzaamheid van de dwerg

In het bijna overdreven universum

Twee kanten van de medaille die in zijn hoofd schreeuwden:

«Voor tijd en zee, voor tijd en zee

Voor tijd en zee, voor tijd en zee

Niets is geleerd voor de tijd en de zee ... "