Gli artisti - Francesco Guccini

Gli artisti non nascono artisti

Non sembrano strani animali

Ma nascono un po' come tutti

Come individui normali

Hanno lacrime e riso

Hanno due occhi e due mani

Hanno stampata sul viso

L’impronta di esseri umani

Poi, appena un po' cresciuti

Li avvolge una strana espressione

E appare sui volti convinti

La stigmate della vocazione

Non sperano di fare il pompiere

L’astronauta o il ciclista

Non vogliono un comune mestiere

Ma vogliono essere artista

Non sono più alti o più belli

Ma indossano panni curiosi

Son quelli che lancian coltelli

Sognando di esser famosi

C'è quello che annaspa e si pigia

Da abile contorsionista

Chiudendosi in una valigia

Con un costume d’artista

E girano il mondo nei circhi

Vagando di qua e di là

Paghi d’applausi sol quando

Si inchinano e gridan «Voilà!»

E amano donne fedeli

Che aspettano nel carrozzone

Rattoppano la calzamaglia

E adorano il loro campione

Ci sono il cantante e l’attore

Il poeta, lo stilista

Spesso son geni incompresi

Ma sempre si sentono artista

Ah come invidio gli artisti

Che vivono nell’utopia!

Perché anche una vita infelice

Si illumina con la fantasia

Io, semplice essere umano

Costretto a costretti ideali

Son solo un umile artigiano

E volo con piccole ali

Fabbrico sedie e canzoni

Erbaggi amari, cicoria

Un grappolo di illusioni

Che svaniscono dalla memoria

E non restano nella memoria

Artiesten zijn geen geboren artiesten

Ze zien er niet uit als vreemde dieren

Maar ze worden een beetje geboren zoals iedereen

Als normale individuen

Ze hebben tranen en lachen

Ze hebben twee ogen en twee handen

Ze hebben het op het gezicht gedrukt

De voetafdruk van de mens

Dan, gewoon een beetje volwassen

Een vreemde uitdrukking omringt hen

En het verschijnt op overtuigde gezichten

De stigmata van de roeping

Ze hopen geen brandweerman te worden

De astronaut of de fietser

Ze willen geen gewone baan

Maar ze willen een artiest worden

Ze zijn niet groter of mooier

Maar ze dragen merkwaardige kleding

Zij zijn degenen die met messen gooien

Dromen om beroemd te zijn

Er is wat botst en verplettert

Als een ervaren slangenmens

Zich opsluiten in een koffer

Met een kunstenaarskostuum

En ze reizen de wereld rond in circussen

Hier en daar dwalen

Je geeft alleen applaus als

Ze buigen en roepen "Voila!"

En ze houden van trouwe vrouwen

Wachten in de trein

Ze lappen de panty op

En ze houden van hun kampioen

Er zijn de zanger en de acteur

De dichter, de stylist

Het zijn vaak verkeerd begrepen genen

Maar ze voelen zich altijd een artiest

Oh wat ben ik jaloers op artiesten

Die in utopie leven!

Want zelfs een ongelukkig leven

Het licht tot de verbeelding

Ik, een eenvoudig mens

Gedwongen tot gedwongen idealen

Ik ben maar een bescheiden vakman

En ik vlieg met kleine vleugels

Ik maak stoelen en liedjes

Bittere kruiden, witlof

Een cluster van illusies

Die uit het geheugen verdwijnen

En ze blijven niet in het geheugen