E Un Giorno... - Francesco Guccini

E un giorno ti svegli stupita e di colpo ti accorgi

che non sono pi?

quei fantastici giorni all’asilo

di giochi, di amici e se ti guardi attorno non scorgi

le cose consuete, ma un vago e indistinto profilo…

E un giorno cammini per strada e ad un tratto comprendi

che non sei la stessa che andava al mattino alla scuola,

che il mondo l?

fuori t’aspetta e tu quasi ti arrendi

capendo che a battito a battito?

l’et?

che s’invola…

E tuo padre ti sembra pi?

vecchio e ogni giorno si fa pi?

lontano,

non racconta pi?

favole e ormai non ti prende per mano,

sembra che non capisca i tuoi sogni sempre tesi fra realt?

e sperare

e sospesi fra voglie alternate di andare e restare…

di andare e restare…

E un giorno ripensi alla casa e non?

pi?

la stessa

in cui lento il tempo sciupavi quand’eri bambina,

in cui ogni oggetto era un simbolo ed una promessa

di cose incredibili e di caffellatte in cucina…

E la stanza coi poster sul muro ed i dischi graffiati

persi in mezzo ai tuoi libri e regali che neanche ricordi,

sembra quasi il racconto di tanti momenti passati

come il piano studiato e lasciato anni fa su due accordi…

E tuo padre ti sembra annoiato e ogni volta si fa pi?

distratto,

non inventa pi?

giochi e con te sta perdendo il contatto…

E tua madre lontana e presente sui tuoi sogni ha da fare e da dire,

ma pu?

darsi non riesca a sapere che sogni gestire…

che sogni gestire…

Poi un giorno in un libro o in un bar si far?

tutto chiaro,

capirai che altra gente si?

fatta le stesse domande,

che non c'?

solo il dolce ad attenderti, ma molto d’amaro

e non?

senza un prezzo salato diventare grande…

I tuoi dischi, i tuoi poster saranno per sempre scordati,

lascerai sorridendo svanire i tuoi miti felici

come oggetti di bimba, lontani ed impolverati,

troverai nuove strade, altri scopi ed avrai nuovi amici…

Sentirai che tuo padre ti?

uguale, lo vedrai un po' folle, un po' saggio

nello spendere sempre ugualmente paura e coraggio,

la paura e il coraggio di vivere come un peso che ognuno ha portato,

la paura e il coraggio di dire: «io ho sempre tentato,

io ho sempre tentato… »

En op een dag word je verbaasd wakker en plotseling realiseer je je

dat zijn er niet meer?

die fantastische dagen op de kleuterschool

van spelletjes, van vrienden en als je om je heen kijkt zie je het niet

de gebruikelijke dingen, maar een vaag en onduidelijk profiel ...

En op een dag loop je over straat en ineens begrijp je het

dat je niet dezelfde bent die 's ochtends naar school ging,

dat de wereld daar?

buiten wacht op je en je geeft het bijna op

die beat te verslaan begrijpen?

de leeftijd?

wie vliegt er weg...

En je vader lijkt je meer?

oud en elke dag wordt het meer?

ver,

zegt niet meer?

sprookjes en neemt je nu niet bij de hand,

het lijkt erop dat hij niet begrijpt dat je dromen altijd gespannen zijn tussen de realiteit?

en hoop

en geschorst tussen afwisselende verlangens om te gaan en te blijven ...

gaan en blijven...

En op een dag denk je aan het huis en niet?

pi?

hetzelfde

in welke trage tijd je verspilde toen je een kind was,

waarin elk object een symbool en een belofte was

van ongelooflijke dingen en latte in de keuken ...

En de kamer met de posters aan de muur en de bekraste platen

verloren tussen je boeken en geschenken die je je niet eens herinnert,

het lijkt bijna het verhaal van vele voorbije momenten

zoals het plan dat jaren geleden werd bestudeerd en achtergelaten op twee overeenkomsten ...

En je vader lijkt zich te vervelen en elke keer krijgt hij meer?

afgeleid,

bedenkt niet meer?

jij speelt en hij verliest het contact met jou...

En je moeder ver weg en aanwezig op je dromen moet doen en zeggen,

maar kan?

om te weten welke dromen te beheren ...

welke dromen te managen...

Dan doe je op een dag in een boek of in een bar?

alles duidelijk,

zul je begrijpen dat andere mensen dat doen?

stelde dezelfde vragen,

wat is er niet?

alleen het zoete wacht op je, maar erg bitter

en niet?

zonder een hoge prijs om geweldig te worden ...

Uw gegevens, uw posters zullen voor altijd worden vergeten,

je laat je gelukkige mythen verdwijnen met een glimlach

als voorwerpen van een kind, ver en stoffig,

je zult nieuwe paden vinden, andere doelen en je zult nieuwe vrienden hebben ...

Wil je je vader horen?

hetzelfde, je zult hem een ​​beetje gek, een beetje wijs zien

door angst en moed altijd gelijkelijk te besteden,

de angst en de moed om te leven als een last die iedereen heeft gedragen,

de angst en de moed om te zeggen: "Ik heb altijd geprobeerd,

Ik heb altijd geprobeerd... "