Don Chisciotte - Francesco Guccini

Ho letto millanta storie di cavalieri erranti

Di imprese e di vittorie dei giusti sui prepotenti

Per starmene ancora chiuso coi miei libri in questa stanza

Come un vigliacco ozioso, sordo ad ogni sofferenza

Nel mondo oggi, più di ieri, domina l’ingiustizia

Ma di eroici cavalieri non abbiamo più notizia

Proprio per questo, Sancho, c'è bisogno soprattutto

D’uno slancio generoso, fosse anche un sogno matto

Vammi a prendere la sella, che il mio impegno ardimentoso

L’ho promesso alla mia bella, Dulcinea del Toboso

E a te, Sancho, io prometto che guadagnerai un castello

Ma un rifiuto non l’accetto, forza sellami il cavallo!

Tu sarai il mio scudiero, la mia ombra confortante

E con questo cuore puro, col mio scudo e Ronzinante

Colpirò con la mia lancia l’ingiustizia giorno e notte

Com'è vero nella Mancha che mi chiamo Don Chisciotte!

Questo folle non sta bene, ha bisogno di un dottore

Contraddirlo non conviene, non è mai di buon umore

È la più triste figura che sia apparsa sulla Terra

Cavalier senza paura di una solitaria guerra

Cominciata per amore di una donna conosciuta

Dentro a una locanda a ore dove fa la prostituta

Ma credendo di aver visto una vera principessa

Lui ha voluto ad ogni costo farle quella sua promessa

E così da giorni abbiamo solo calci nel sedere

Non sappiamo dove siamo, senza pane e senza bere

E questo pazzo scatenato che è il più ingenuo dei bambini

Proprio ieri si è stroncato fra le pale dei mulini

È un testardo, un idealista, troppi sogni ha nel cervello

Io che sono più realista mi accontento di un castello

Mi farà Governatore e avrò terre in abbondanza

Quant'è vero che anch’io ho un cuore e che mi chiamo Sancho Panza!

Salta in piedi, Sancho, è tardi, non vorrai dormire ancora

Solo i cinici e i codardi non si svegliano all’aurora:

Per i primi è indifferenza e disprezzo dei valori

E per gli altri è riluttanza nei confronti dei doveri

L’ingiustizia non è il solo male che divora il mondo

Anche l’anima dell’uomo ha toccato spesso il fondo

Ma dobbiamo fare presto perché più che il tempo passa

Il nemico si fa d’ombra e s’ingarbuglia la matassa!

A proposito di questo farsi d’ombra delle cose

L’altro giorno quando ha visto quelle pecore indifese

Le ha attaccate come fossero un esercito di Mori

Ma che alla fine ci mordessero oltre i cani anche i pastori!

Era chiaro come il giorno, non è vero, mio Signore?

Io sarò un codardo e dormo, ma non sono un traditore

Credo solo in quel che vedo e la realtà per me rimane

Il solo metro che possiedo, com'è vero che ora ho fame!

Sancho ascoltami, ti prego, sono stato anch’io un realista

Ma ormai oggi me ne frego e, anche se ho una buona vista

L’apparenza delle cose, come vedi, non m’inganna

Preferisco le sorprese di quest’anima tiranna

Che trasforma coi suoi trucchi la realtà che hai lì davanti

Ma ti apre nuovi occhi e ti accende i sentimenti

Prima d’oggi mi annoiavo e volevo anche morire

Ma ora sono un uomo nuovo che non teme di soffrire!

Mio Signore, io purtroppo sono un povero ignorante

E del suo discorso astratto ci ho capito poco o niente

Ma anche ammesso che il coraggio mi cancelli la pigrizia

Riusciremo noi da soli a riportare la giustizia?

In un mondo dove il male è di casa e ha vinto sempre

Dove regna il capitale, oggi più spietatamente

Riuscirà con questo brocco e questo inutile scudiero

Al Potere dare scacco e salvare il mondo intero?

Mi vuoi dire, caro Sancho, che dovrei tirarmi indietro

Perché il Male ed il Potere hanno un aspetto così tetro?

Dovrei anche rinunciare ad un po' di dignità

Farmi umile e accettare che sia questa la realtà?

Il Potere è l’immondizia della storia degli umani

E anche se siamo soltanto due romantici rottami

Sputeremo il cuore in faccia all’ingiustizia giorno e notte

Siamo i «Grandi della Mancha»: Sancho Panza e Don Chisciotte!

Ik heb opgeschepte verhalen gelezen over dolende ridders

Van exploits en overwinningen van de net over de pestkoppen

Om nog steeds gesloten te blijven met mijn boeken in deze kamer

Als een luie lafaard, doof voor al het lijden

In de wereld van vandaag, meer dan gisteren, domineert onrecht

Maar we hebben geen nieuws over heldhaftige ridders

Juist hiervoor, Sancho, is er vooral behoefte

Van een genereus momentum, zelfs als het een gekke droom was

Ga me het zadel halen, dat is mijn gedurfde inzet

Ik heb het beloofd aan mijn mooie, Dulcinea del Toboso

En aan jou, Sancho, beloof ik dat je een kasteel zult verdienen

Maar ik accepteer geen weigering, kom op zadel mijn paard!

Je zult mijn schildknaap zijn, mijn troostende schaduw

En met dit zuivere hart, met mijn schild en Rocinante

Ik zal dag en nacht onrecht toeslaan met mijn speer

Hoe waar is het in La Mancha dat mijn naam Don Quichot is!

Deze gek is niet in orde, hij heeft een dokter nodig

Hem tegenspreken is niet handig, hij is nooit in een goed humeur

Het is de treurigste figuur die op aarde is verschenen

Cavalier zonder angst voor een eenzame oorlog

Begonnen omwille van een vrouw die hij ontmoette

Per uur in een herberg waar ze als prostituee werkt

Maar gelovend dat hij een echte prinses zag

Hij wilde haar ten koste van alles zijn belofte nakomen

En dus hebben we dagenlang alleen maar tegen onze kont geschopt

We weten niet waar we zijn, zonder brood en zonder drinken

En deze wilde gek die de meest naïeve van alle kinderen is

Gisteren nog ging hij kapot tussen de wieken van de molens

Hij is koppig, een idealist, hij heeft te veel dromen in zijn hoofd

Ik, die realistischer ben, ben tevreden met een kasteel

Hij zal mij gouverneur maken en ik zal land in overvloed hebben

Hoe waar is het dat ook ik een hart heb en dat ik Sancho Panza heet!

Spring overeind, Sancho, het is laat, je wilt niet meer slapen

Alleen cynici en lafaards worden niet wakker bij zonsopgang:

Voor de eerste is het onverschilligheid en minachting voor waarden

En voor anderen is het terughoudendheid ten opzichte van plichten

Onrecht is niet het enige kwaad dat de wereld verslindt

Zelfs de ziel van de mens heeft vaak een dieptepunt bereikt

Maar we moeten opschieten want hoe meer tijd verstrijkt

De vijand wordt schaduwrijk en raakt verstrikt!

Over dit schaduwen van dingen

Laatst toen hij die weerloze schapen zag...

Hij viel ze aan alsof ze een leger van Moren waren

Maar uiteindelijk zouden, behalve de honden, zelfs de herders ons bijten!

Het was helder als de dag, nietwaar, mijn heer?

Ik zal een lafaard zijn en slapen, maar ik ben geen verrader

Ik geloof alleen in wat ik zie en de realiteit blijft voor mij

De enige meter die ik heb, hoe waar dat ik nu honger heb!

Sancho luister naar me, alsjeblieft, ik ben ook een realist geweest

Maar nu vandaag maakt het me niet uit en, zelfs als ik een goed gezichtsvermogen heb

Het uiterlijk van dingen, zoals je kunt zien, bedriegt me niet

Ik geef de voorkeur aan de verrassingen van deze tirannieke ziel

Die de realiteit voor je transformeert met zijn trucs

Maar het opent nieuwe ogen en verlicht je gevoelens

Voor vandaag verveelde ik me en wilde ik ook dood

Maar nu ben ik een nieuwe man die niet bang is om te lijden!

Mijn Heer, helaas ben ik een arme onwetende

En ik begreep weinig of niets van zijn abstracte verhandeling

Maar zelfs als moed mijn luiheid uitwist

Zullen we alleen in staat zijn om gerechtigheid te herstellen?

In een wereld waar het kwaad thuis is en altijd heeft gewonnen

Waar het kapitaal regeert, vandaag meedogenlozer

Hij zal slagen met deze boef en deze nutteloze schildknaap

To Power om schaakmat te zetten en de hele wereld te redden?

Wil je me vertellen, beste Sancho, dat ik me moet terugtrekken?

Waarom zien Evil en Power er zo somber uit?

Ik zou ook wat waardigheid moeten opgeven

Me nederig maken en accepteren dat dit de realiteit is?

Macht is het afval van de menselijke geschiedenis

En al zijn we maar twee romantische wrakken

We zullen dag en nacht ons hart spuwen in het aangezicht van onrecht

Wij zijn de «Grandi della Mancha»: Sancho Panza en Don Quichot!