Cristoforo Colombo - Francesco Guccini

E' gia stanco di vagabondare sotto un cielo sfibrato

per quel regno affacciato sul mare che dai Mori è insidiato

e di terra ne ha avuta abbastanza, non di vele e di prua

perché ha trovato una strada di stelle nel cielo dell’anima sua

Se lo sente, non può più fallire, scoprirà un nuovo mondo

quell’attesa lo lascia impaurito di toccare già il fondo

Non gli manca il coraggio o la forza per vivere quella follia

e anche senza equipaggio, anche fosse un miraggio ormai salperà via

E la Spagna di spada e di croce riconquista Granata

con chitarre gitane e flamenco fa suonare ogni strada

Isabella è la grande regina del Guadalquivir

ma come lui è una donna convinta che il mondo non pùo finir lì

Ha la mente già tesa all’impresa sull’oceano profondo

caravelle e una ciurma ha concesso, per quel viaggio tremendo

per cercare di un mondo lontano ed incerto che non sa se ci sia

ma è già l’alba e sul molo l’abbraccia una raffica di nostalgia

E naviga, naviga via

verso un mondo impensabile ancora da ogni teoria

e naviga, naviga via

nel suo cuore la Niña, la Pinta e la Santa Maria

E' da un mese che naviga a vuoto quell’Atlantico amaro

ma continua a puntare l’ignoto con lo sguardo corsaro

sarà forse un’assurda battaglia ma ignorare non puoi

che l’Assurdo ci sfida per spingerci ad essere fieri di noi

Quante volte ha sfidato il destino aggrappato ad un legno

per fortuna che il vino non manca e trasforma la vigliaccheria

di una ciurma ribelle e già stanca, in un’isola di compagnia

E naviga, naviga via

sulla prua che s’impenna violenta lasciando una scia

naviga, naviga via

nel suo cuore la Niña, la Pinta e la Santa Maria

Non si era sentito mai solo come in quel momento

ma ha imparato dal vivere in mare a non darsi per vinto

andrà a sbattere in quell’orizzonte, se una terra non c'è

grida: «Fuori sul ponte compagni dovete fidarvi di me!

Anche se non accenna a spezzarsi quel tramonto di vetro

ma li aspettano fame e rimorso se tornassero indietro

proprio adesso che manca un respiro per giungere alla verità

a quel mondo che ha forse per faro una fiaccola di libertà

E naviga, naviga là

come prima di nascere l’anima naviga già

naviga, naviga ma

quell’oceano è di sogni e di sabbia

poi si alza un sipario di nebbia

e come un circo illusorio s’illumina l’America

Dove il sogno dell’oro ha creato

mendicanti di un senso

che galleggiano vacui nel vuoto

affamati d’immenso

Là babeliche torri di cristallo

già più alte del cielo

fan subire al tuo cuore uno stallo

come a un Icaro in volo

Dove da una prigione a una luna d’amianto

«l'uomo morto cammina»

dove il Giorno del Ringraziamento

il tacchino in cucina

e mentre sciami assordanti d’aerei

circondano di ragnatele

quell’inutile America amara

leva l’ancora e alza le vele

E naviga, naviga via

più lontano possibile

da quell’assordante bugia

naviga, naviga via

nel suo cuore la Niña, la Pinta e la Santa Maria

Hij is het al beu om onder een versleten hemel te dwalen

voor dat koninkrijk met uitzicht op de zee die wordt bedreigd door de Moren

en hij heeft genoeg land gehad, geen zeilen en boeg

omdat hij een pad van sterren vond aan de hemel van zijn ziel

Als hij het voelt, kan hij niet meer falen, hij zal een nieuwe wereld ontdekken

dat wachten maakt hem bang om de bodem al aan te raken

Het ontbreekt hem niet aan de moed of de kracht om die waanzin te leven

en zelfs zonder bemanning, zelfs als het een luchtspiegeling was, zal het nu wegvaren

En Spanje herovert met zwaard en kruis Granada

met zigeunergitaren en flamenco maakt elk straatgeluid

Isabella is de grote koningin van Guadalquivir

maar net als hij is zij een vrouw die ervan overtuigd is dat de wereld daar niet kan eindigen

Zijn geest is al gespannen voor de onderneming op de diepe oceaan

karvelen en een bemanning toegekend, voor die verschrikkelijke reis

om te zoeken naar een verre en onzekere wereld die niet weet of die er is

maar het is al dageraad en een uitbarsting van nostalgie omarmt het op de pier

En zeil, zeil weg

naar een wereld die nog steeds ondenkbaar is door welke theorie dan ook

en zeilen, zeilen weg

in het hart de Niña, de Pinta en de Santa Maria

Die bittere Atlantische Oceaan vaart al een maand tevergeefs

maar blijft met een corsair-blik op het onbekende richten

misschien wordt het een absurde strijd maar je kan er niet omheen

dat de Absurde ons uitdaagt om trots op onszelf te zijn

Hoe vaak heeft hij het lot uitgedaagd door zich vast te klampen aan een bos?

gelukkig is er geen gebrek aan wijn en transformeert lafheid

van een opstandige en al vermoeide bemanning, op een eiland van gezelschap

En zeil, zeil weg

op de voorsteven die met geweld een spoor achterlaat

zeilen, zeilen weg

in het hart de Niña, de Pinta en de Santa Maria

Hij had zich nog nooit zo alleen gevoeld als nu

maar hij leerde van het leven op zee om niet op te geven

het zal die horizon raken als er geen land is

roept hij: «Buiten op het dek kameraden, jullie moeten me vertrouwen!

Zelfs als die glazen zonsondergang geen teken van breken vertoont

maar honger en wroeging wachten op hen als ze terugkomen

op dit moment dat er een adem weg is om de waarheid te bereiken

naar die wereld die misschien een fakkel van vrijheid als licht heeft

En zeil, zeil daar

zoals voor de geboorte vaart de ziel al

zeilen, zeilen maar

die oceaan is gemaakt van dromen en zand

dan komt er een mistgordijn op

en als een illusoir circus licht Amerika op

Waar de droom van goud is ontstaan

bedelaars van een gevoel

drijvend leeg in de leegte

hongerig naar het immense

Er zijn babelische kristallen torens

al hoger dan de lucht

laat je hart een patstelling lijden

als een Icarus tijdens de vlucht

Waar van een gevangenis naar een asbestmaan?

"De dode man loopt"

waar op Thanksgiving?

de kalkoen in de keuken

en terwijl oorverdovende zwermen vliegtuigen

omgeven met spinnenwebben

dat nutteloze bittere Amerika

hef het anker en hef de zeilen

En zeil, zeil weg

zover mogelijk

van die oorverdovende leugen

zeilen, zeilen weg

in het hart de Niña, de Pinta en de Santa Maria