Cencio - Francesco Guccini

Ci sarà forse ancora, appesa in qualche angolo

O a macchiare di ricordi un muro dell' Associazione Bocciofila Modenese

Fra mucchi di coppe e trofei vinti in tornei ogni volta «del secolo»

Glorie oscure di eroi dell’a punto, del volo, delle bocciate secche e tese

Quella foto sul pallaio, presa una sera di quasi estate

Con me e Cencio vicini, fintamente assorti a guardare il punto

Perchè l’umorismo popolare volle immortalare assieme me, il Gigante

E Cencio il Nano, viso già d’uomo serio, compreso, quasi compunto…

Non so come sia capitato in mezzo a noi, confuso branco adolescente di un

periodo oscuro

Di amori e di domande che gonfiavano la testa e i fianchi a ondate sofferte ma

cercate

E poi quei raspare fra sottovesti in nailon, rubando al buio quel po' di

rubabile

Scoprire e esser scoperti, coraggiosi ed incerti e dopo

In branco, raccontarsi e tutti a turno ad ascoltarsi, ma lui…

Eh, lui non aveva un amore da dire, no, lui non aveva una storia

Solo crearsi avventure di cosce e di seni che poi ci sparava a brutto muso

E noi lì ad ascoltarlo sorridendo, senza razzismo né boria

Ma senza capire ciò che voleva essere anche lui, solo un normale adolescente

ottuso

Eppure usava lo stesso barbaro gergo e gli stessi jeans consumati

E amava gli stessi film di bossoli e marines lungo i mari giapponesi

Parlava di rock e fumetti, e non perdeva i cartoni animati

E come noi guardava esplodere il mondo con gli stessi occhi attenti, spauriti,

sorpresi…

Ma cosa pensava lontano da noi, cosa sognava quand’era da solo?

Con le stesse voglie e con gli stessi eroi, ma ali più piccole per lo stesso

volo

Forse sognava anche troppo e davvero, certo in quel branco si sentiva perso

Dove scappare per sentirsi vero, dove fuggire per non essere diverso?

E sognò il circo, realtà capovolta, mondo di uguali perchè tutti strani

La nostra solita realtà stravolta, quell’Eden senza giganti o nani

«Cencio è scappato via, ma l’han già beccato!»

Dopo due giorni era già

ritornato…

Ma il tempo più ottuso di noi incalza per tutti, sia per i giganti che i nani:

Chi immaginava allora che ognuno sarebbe finito in un proprio circo personale?

Vincenti o perdenti non importa, ma quasi mai secondo i propri piani

Con la faccia tinta, sul trapezio, fra i leoni, solo attenti a non farsi troppo

male

Qualcuno m’ha detto che vivi in provincia, con una ballerina bulgara o rumena;

Chissà se hai poi trovato di dentro la tua vera altezza?

Addio amico venuto dal passato per un momento appena

Addio giorni andati in un soffio, amici mai più incontrati;

s’ciao, giovinezza.

Misschien zal het er nog steeds zijn, in een hoekje hangend

Of om een ​​muur van de Modenese Bocciofila Association te bevlekken met herinneringen

Tussen stapels bekers en trofeeën gewonnen in toernooien elke keer "van de eeuw"

Duistere glorie van helden van het punt, van de vlucht, van droge en gespannen mislukkingen

Die foto op de baller, genomen op een bijna zomeravond

Met mij en Cencio dicht bij elkaar, doen alsof ze helemaal opgaan in het kijken naar het punt

Omdat populaire humor de reus met mij wilde vereeuwigen

En Cencio de Dwerg, het gezicht van een serieuze man al, begreep, bijna bedaard ...

Ik weet niet hoe het bij ons is gebeurd, een verwarde tienerroedel van een...

donkere periode

Van liefdes en vragen die het hoofd en de heupen deden opzwellen in pijnlijke golven maar

zoeken

En dan dat raspende tussen nylon petticoats, dat kleine beetje stelen in het donker

gestolen

Ontdekken en ontdekt worden, dapper en onzeker en daarna

Vertel het elkaar in een roedel en iedereen luistert om de beurt naar elkaar, maar hij ...

Eh, hij had geen liefde te zeggen, nee, hij had geen verhaal

Alleen avonturen creëren van dijen en borsten die ons vervolgens lelijk neerschoten

En we zijn er om naar hem te luisteren terwijl hij lacht, zonder racisme of arrogantie

Maar zonder te begrijpen wat hij ook wilde worden, gewoon een normale tiener

koppig

Toch gebruikte hij hetzelfde barbaarse jargon en dezelfde versleten spijkerbroek

En hij hield van dezelfde schelp- en zeefilms langs de Japanse zeeën

Hij sprak over rock en strips, en hij miste de tekenfilms niet

En terwijl we de wereld zagen exploderen met dezelfde alerte, bange ogen,

verrast ...

Maar wat dacht hij van ons af, waar droomde hij van als hij alleen was?

Met dezelfde verlangens en dezelfde helden, maar kleinere vleugels voor hetzelfde

vlucht

Misschien droomde hij te veel en echt, zeker in die roedel voelde hij zich verloren

Waar te vluchten om je echt te voelen, waar te vluchten om niet anders te zijn?

En hij droomde van het circus, een omgekeerde realiteit, een wereld van hetzelfde omdat ze allemaal vreemd zijn

Onze gebruikelijke verwrongen realiteit, dat Eden zonder reuzen of dwergen

'Cencio is weggelopen, maar ze hebben hem al gepakt!'

Na twee dagen was het al

terug...

Maar de saaiste tijd van ons is dringend voor iedereen, zowel reuzen als dwergen:

Wie wist toen dat iedereen in zijn eigen persoonlijke circus zou belanden?

Winnaars of verliezers doen er niet toe, maar bijna nooit volgens hun eigen plannen

Met een geverfd gezicht, op het trapezium, tussen de leeuwen, pas op dat je niet te hard wordt

slecht

Iemand vertelde me dat je in de provincie woont, met een Bulgaarse of Roemeense danseres;

Wie weet of je dan je ware hoogte van binnenuit hebt gevonden?

Vaarwel vriend uit het verleden voor een momentje

Tot ziens, vervlogen tijden, vrienden hebben elkaar nooit meer ontmoet;

ja, jeugd.