Canzone Quasi D'Amore - Francesco Guccini

Non starò più a cercare parole che non trovo

Per dirti cose vecchie con il vestito nuovo

Per raccontarti il vuoto che, al solito, ho di dentro

E partorire il topo vivendo sui ricordi

Giocando coi miei giorni, col tempo…

O forse vuoi che dica che ho i capelli più corti

O che per le mie navi son quasi chiusi i porti;

Io parlo sempre tanto, ma non ho ancora fedi

Non voglio menar vanto di me o della mia vita

Costretta come dita dei piedi…

Queste cose le sai perché siam tutti uguali

E moriamo ogni giorno dei medesimi mali

Perché siam tutti soli ed è nostro destino

Tentare goffi voli d’azione o di parola

Volando come vola il tacchino…

Non posso farci niente e tu puoi fare meno

Sono vecchio d’orgoglio, mi commuove il tuo seno

E di questa parola io quasi mi vergogno

Ma c'è una vita sola, non ne sprechiamo niente

In tributi alla gente o al sogno…

Le sere sono uguali, ma ogni sera è diversa

E quasi non ti accorgi dell’energia dispersa

A ricercare i visi che ti han dimenticato

Vestendo abiti lisi, buoni ad ogni evenienza

Inseguendo la scienza o il peccato…

Tutto questo lo sai e sai dove comincia

La grazia o il tedio a morte del vivere in provincia

Perché siam tutti uguali, siamo cattivi e buoni

E abbiam gli stessi mali, siamo vigliacchi e fieri

Saggi, falsi, sinceri… coglioni!

Ma dove te ne andrai?

Ma dove sei già andata?

Ti dono, se vorrai, questa noia già usata:

Tienila in mia memoria, ma non è un capitale

Ti accorgerai da sola, nemmeno dopo tanto

Che la noia di un altro non vale…

D’altra parte, lo vedi, scrivo ancora canzoni

E pago la mia casa, pago le mie illusioni

Fingo d’aver capito che vivere è incontrarsi

Aver sonno, appetito, far dei figli, mangiare

Bere, leggere, amare… grattarsi!

Ik zal niet langer zoeken naar woorden die ik niet kan vinden

Om je oude dingen te vertellen met de nieuwe jurk

Om je te vertellen over de leegte die ik, zoals gewoonlijk, van binnen heb

En bevallen van de muis die leeft van herinneringen

Spelen met mijn dagen, met de tijd...

Of misschien wil je dat ik zeg dat ik korter haar heb

Of dat de havens voor mijn schepen bijna gesloten zijn;

Ik praat altijd veel, maar ik heb nog geen geloof

Ik wil niet opscheppen over mezelf of mijn leven

Gedwongen als tenen...

Je weet deze dingen omdat we allemaal hetzelfde zijn

En we sterven elke dag aan hetzelfde kwaad

Omdat we helemaal alleen zijn en het is ons lot

Poging tot onhandige acties of spraak

Vliegen als een kalkoen vliegt...

Ik kan er niets aan doen en jij kunt minder doen

Ik ben oud van trots, je borsten ontroeren me

En ik schaam me bijna voor dit woord

Maar er is maar één leven, we verspillen niets

Als eerbetoon aan de mensen of aan de droom ...

De avonden zijn hetzelfde, maar elke avond is anders

En je merkt nauwelijks de verspreide energie

Om te zoeken naar de gezichten die je zijn vergeten

Het dragen van versleten kleding, goed voor elke eventualiteit

Wetenschap najagen of zonde...

Je weet dit allemaal en je weet waar het begint

De genade of de doodsverveling van het leven in de provincie

Omdat we allemaal hetzelfde zijn, zijn we slecht en goed

En we hebben hetzelfde kwaad, we zijn lafaards en trots

Verstandig, vals, oprecht ... klootzakken!

Maar waar ga je heen?

Maar waar ben je al heen?

Ik geef je, als je wilt, deze al gebruikte verveling:

Bewaar het in mijn geheugen, maar het is geen hoofdletter

Je merkt het vanzelf, ook niet na lange tijd

Dat de verveling van een ander niet geldig is ...

Aan de andere kant, zie je, ik schrijf nog steeds liedjes

En ik betaal voor mijn huis, ik betaal voor mijn illusies

Ik doe alsof ik heb begrepen dat leven is ontmoeten

Slaap, eetlust, kinderen krijgen, eten

Drinken, lezen, liefhebben... krabben!