Canzone Per Piero - Francesco Guccini

Mio vecchio amico di giorni e pensieri

Da quanto tempo che ci conosciamo

Venticinque anni son tanti e diciamo

Un po' retorici, che sembra ieri

Invece io so che è diverso e tu sai

Quello che il tempo ci ha preso e ci ha dato

Io appena giovane sono invecchiato

Tu forse giovane non sei stato mai

Ma d’illusioni non ne abbiamo avute

O forse sì, ma nemmeno ricordo

Tutte parole che si son perdute

Con la realtà incontrata ogni giorno

Chi glielo dice a chi è giovane adesso

Di quante volte si possa sbagliare

Fino al disgusto di ricominciare

Perché ogni volta è poi sempre lo stesso

Eppure il mondo continua e va avanti

Con noi o senza e ogni cosa si crea

Su ciò che muore e ogni nuova idea

Su vecchie idee e ogni gioia su pianti

Ma più che triste ora è buffo pensare

A tutti i giorni che abbiamo sprecati

A tutti gli attimi lasciati andare

E ai miti belli delle nostre estati

Dopo l’inverno e l’angoscia in città

Quei lunghi mesi sdraiati davanti

Liberazione del fiume e dei monti

E linfa aspra della nostra età

Quei giorni spesi a parlare di niente

Sdraiati al sole, inseguendo la vita

Come l’avessimo sempre capita

Come qualcosa capito per sempre

Il mio Leopardi, le tue teologie:

«Esiste Dio ?»

Le risate più pazze

Le sbornie assurde, le mie fantasie

Le mie avventure in città con ragazze

Poi quell’amore alla fine reale

Tra le canzoni di moda e le danze:

«È in gamba sai, legge Edgar Lee Masters

Mi ha detto no, non dovrei mai pensare»

Le sigarette con rabbia fumate

I blue jeans vecchi e le poche lire

Sembrava che non dovesse finire

Ma ad ogni autunno finiva l’estate

Poi tutto è andato e diciamo siam vecchi

Ma cosa siamo e che senso ha mai questo

Nostro cammino di sogni fra specchi

Tu che lavori quand’io vado a letto?

Io dico sempre «non voglio capire»

Ma è come un vizio sottile e più penso

Più mi ritrovo questo vuoto immenso

E per rimedio soltanto il dormire

E poi ogni giorno mi torno a svegliare

E resto incredulo, non vorrei alzarmi

Ma vivo ancora e son lì ad aspettarmi

Le mie domande, il mio niente, il mio male…

Mijn oude vriend van dagen en gedachten

Hoe lang kennen we elkaar?

Vijfentwintig jaar is een lange tijd en laten we zeggen

Een beetje retorisch, dat lijkt gisteren

In plaats daarvan weet ik dat het anders is en weet je

Welke tijd heeft het ons gekost en gegeven

Ik werd oud toen ik jong was

Misschien ben je nooit jong geweest

Maar we hadden geen illusies

Of misschien wel, maar ik weet het niet eens meer

Alle woorden die verloren gaan

Met de realiteit die we elke dag tegenkomen

Wie vertelt hem wie nu jong is?

Hoe vaak kun je het mis hebben

Tot de afschuw van opnieuw beginnen

Want elke keer is het altijd hetzelfde

Toch gaat de wereld door en gaat door

Met ons of zonder en alles is gemaakt

Over wat sterft en elk nieuw idee

Over oude ideeën en alle vreugde over tranen

Maar meer dan verdrietig nu is het grappig om te denken

Op alle dagen die we hebben verspild

Op elk moment loslaten

En naar de mooie mythen van onze zomers

Na de winter en de angst in de stad

Die lange maanden liggen voor de deur

Bevrijding van de rivier en de bergen

En zuur sap van onze tijd

Die dagen doorgebracht met praten over niets

Liggen in de zon, op jacht naar het leven

Zoals we het altijd hebben begrepen

Als iets voor altijd begrepen

Mijn Leopardi, jouw theologieën:

"Bestaat God?"

De gekste lacht

De absurde katers, mijn fantasieën

Mijn avonturen in de stad met meiden

Dan die liefde in het echte einde

Onder de modeliedjes en dansen:

"Hij is goed, weet je, leest Edgar Lee Masters

Hij zei me nee, ik mag nooit denken "

Boos gerookte sigaretten

De oude spijkerbroek en de paar lire

Het leek erop dat het niet zou eindigen

Maar elke herfst eindigde de zomer

Toen ging alles en laten we zeggen dat we oud zijn

Maar wat zijn wij en wat is de betekenis hiervan?

Ons pad van dromen tussen spiegels

Met wie werk je als ik naar bed ga?

Ik zeg altijd "ik wil het niet begrijpen"

Maar het is als een subtiele ondeugd en hoe meer ik denk

Hoe meer ik mezelf bevind in deze immense leegte

En als remedie alleen slapen

En dan word ik elke dag weer wakker

En ik ben ongelovig, ik wil niet opstaan

Maar ik leef nog steeds en ze wachten op me

Mijn vragen, mijn niets, mijn kwaad...