Canzone Di Notte N.3 - Francesco Guccini

Esistenza, che stai qui di contrabbando

Come un ladro sempre pronta per fuggire

Ogni età chiude in sé i crismi dello sbando, sbaglio e intuire

Coi suoi giochi di carambola e rimando, prendere e offrire

Ma si muoia solo un po' di quando in quando

Ma sia poco a poco che si va a morire…

Ogni giorno è un altro giorno regalato

Ogni notte è un buco nero da riempire

Ma per quanto non l' ho mai visto colmato, così per dire

Resta solo l' urlo solito gridato, tentare e agire

Ma si pianga solo un po' perchè è un peccato

E si rida poi sul come andrà a finire…

Lo capisco se mi prendi per le mele

Ma ci passo sopra, gioco e non mi arrendo

Ogni giorno riapro i vetri e alzo le vele, se posso prendo

Quando perdo non sto lì a mandar giù fiele e non mi svendo

E poi perdere ogni tanto ci ha il suo miele

E se dicono che vinco stan mentendo

Perchè quelle poche volte che busso a bastoni

Mi rispondono con spade o con denari

La ragione diamo e il vincere ai coglioni, oppure ai bari

Resteremo sempre a un punto dai campioni (tredici è pari)

Ma si perda perchè siam tre volte buoni

E si vinca solo in sogni straordinari…

Ah, quei sogni, ah, quelle forze del destino

Che chi conta spingerebbe a rinnegare

Ci hanno detto di non fare più casino, non disturbare:

Canteremo solo in modo clandestino, senza vociare

Poi ghignando ce ne andremo pian pianino

Per sederci lungo il fiume ad aspettare…

Quello che mi gira in testa questa notte

Son tornato, incerta amica, a riferire

Noi immergenti, noi con fedi ed ossa rotte, lasciamo dire:

Ne abbiam visti geni e maghi uscire a frotte per scomparire…

Noi, se si muore solo un po' chi se ne fotte

Ma sia molto tardi che si va a dormire…

Bestaan, jij smokkelt hier

Als een dief die altijd klaar staat om te ontsnappen

Elk tijdperk sluit in zichzelf de attributen van wanorde, fouten en intuïtie

Met zijn spelletjes van carambole en terugkeer, nemen en bieden

Maar sterf af en toe maar een beetje

Maar beetje bij beetje gaan we dood...

Elke dag is een andere dag die wordt weggegeven

Elke nacht is een zwart gat om te vullen

Maar hoewel ik het nog nooit gevuld heb gezien, om zo te zeggen

Het blijft alleen de gebruikelijke schreeuw geschreeuwd, betast en act

Maar we huilen gewoon een beetje omdat het jammer is

En dan lacht hij om hoe het zal aflopen...

Ik begrijp het als je me voor appels houdt

Maar ik kom er overheen, ik speel en ik geef niet op

Elke dag open ik de ramen en hef ik de zeilen, als ik kan kan ik nemen

Als ik verlies, ben ik er niet om gal te slikken en ik ben niet uitverkocht

En dan het zo nu en dan verliezen heeft zijn honing

En als ze zeggen dat ik win, liegen ze

Waarom die paar keer dat ik op stokken klop?

Ze antwoorden me met zwaarden of met munten

De reden die we geven is om de ballen te winnen, of de cheaters

We blijven altijd één punt van de kampioenen (dertien is even)

Maar verdwalen want we zijn drie keer goed

En win alleen in buitengewone dromen ...

Ah, die dromen, ah, die krachten van het lot

Dat degenen die tellen zouden pushen om te ontkennen

Ze zeiden dat we niet meer moesten rotzooien, niet storen:

We zingen alleen clandestien, zonder te schreeuwen

Dan grinnikend gaan we langzaam

Om bij de rivier te zitten en te wachten...

Degene die vanavond door mijn hoofd spookt

Ik keerde terug, onzekere vriend, om te rapporteren

Wij dippers, wij met gebroken botten en geloven, laten we zeggen:

We hebben genieën en tovenaars in drommen zien verschijnen om te verdwijnen ...

Wij, als je maar een beetje sterft, wat maakt het uit

Maar het is erg laat dat je gaat slapen ...