Canzone Delle Domande Consuete - Francesco Guccini

Ancora qui a domandarsi e a far finta di niente

Come se il tempo per noi non costasse l’uguale

Come se il tempo passato ed il tempo presente

Non avessero stessa amarezza di sale

Tu non sai le domande, ma non risponderei

Per non strascinare le parole in linguaggio d’azzardo;

Eri bella, lo so, e che bella che sei;

Dicon tanto un silenzio e uno sguardo

Se ci sono non so cosa sono e se vuoi

Quel che sono o sarei, quel che saro' domani…

Non parlare non dire piu' niente se puoi

Lascia farlo ai tuoi occhi alle mani

Non andare… vai.

Non restare… stai

Non parlare… parlami di te

Tu lo sai, io lo so, quanto vanno disperse

Trascinate dai giorni come piena di fiume

Tante cose sembrate e credute diverse

Come un prato coperto a bitume

Rimanere cosi' annaspare nel niente

Custodire i ricordi, carezzare le eta'

E' uno stallo o un rifiuto crudele e incosciente

Del diritto alla felicita'

Se ci sei, cosa sei?

Cosa pensi e perche'?

Non lo so, non lo sai;

siamo qui o lontani?

Esser tutto, un momento, ma dentro di te

Aver tutto, ma non il domani

Non andare… vai.

Non restare… stai

Non parlare… parlami di te

E siamo qui, spogli, in questa stagione che unisce

Tutto cio' che sta fermo, tutto cio' che si muove;

Non so dire se nasce un periodo o finisce

Se dal cielo ora piove o non piove

Pronto a dire «buongiorno», a rispondere «bene»

A sorridere a «salve», dire anch’io «come va?»

Non c' vento stasera.

Siamo o non siamo assieme?

Fuori c’e' ancora una citta'

Se c’e' ancora balliamoci dentro stasera

Con gli amici cantiamo una nuova canzone…

…tanti anni, e sono qui ad aspettar primavera

Tanti anni, ed ancora in pallone

Non andare… vai.

Non restare… stai

Non parlare… parlami di te

Non andare… vai.

Non restare… stai

Non parlare… parlami di noi

Ik vraag me nog steeds af en doe alsof er niets is gebeurd

Alsof tijd ons niet hetzelfde kostte

Alsof de verleden tijd en de tegenwoordige tijd

Ze hadden niet dezelfde bitterheid van zout

Je kent de vragen niet, maar ik zou niet antwoorden

Om de woorden niet te slepen in de taal van het toeval;

Je was mooi, dat weet ik, en hoe mooi ben je;

Een stilte en een blik zeggen zoveel

Als die er zijn, weet ik niet wat ze zijn en als je wilt

Wat ik ben of zou zijn, wat ik morgen zal zijn...

Praat niet. Zeg niets meer als je kunt

Laat je ogen het met je handen doen

Ga niet... ga.

Blijf niet... blijf

Praat niet... vertel me over jezelf

Weet je, ik weet hoeveel ze verloren zijn

Sleep uit de dagen als een riviervloed

Veel dingen leken en geloofden anders

Als een gazon bedekt met bitumen

Blijf zo 'spartelen in het niets'

Bewaar herinneringen, streel de eeuwen

Het is een patstelling of een wrede en roekeloze weigering

Van het recht op geluk

Als je daar bent, wat ben je dan?

Wat denk je en waarom?

Ik weet het niet, je weet het niet;

zijn we hier of ver?

Om alles te zijn, voor een moment, maar in jezelf

Alles hebben, maar niet morgen

Ga niet... ga.

Blijf niet... blijf

Praat niet... vertel me over jezelf

En we zijn hier, kaal, in dit seizoen dat verenigt

Alles wat stilstaat, alles wat beweegt;

Ik weet niet of een menstruatie wordt geboren of dat deze eindigt

Of het nu uit de lucht regent of niet

Klaar om "goedemorgen" te zeggen, om "goed" te antwoorden

Om te glimlachen naar "hallo", om te zeggen "hoe gaat het met je?"

Er is geen wind vanavond.

Zijn we of zijn we niet samen?

Er is nog een stad buiten

Als het er nog is, laten we er vanavond in dansen

Met vrienden zingen we een nieuw lied...

... vele jaren, en ik wacht hier op de lente

Vele jaren, en nog steeds in de bal

Ga niet... ga.

Blijf niet... blijf

Praat niet... vertel me over jezelf

Ga niet... ga.

Blijf niet... blijf

Praat niet... vertel me over ons